Dioklecjan wprowadził istotne zmiany w organizacji armii rzymskiej. Przypisuje się mu istotne zwiększenie liczebności wojska. Rozpoczął proces tworzenia okręgów militarnych pokrywających się z prowincjami i podległych wodzom (duces).totnym zmianom za panowania Dioklecjana uległ system administracji Imperium. Około 293 roku prowincje zostały zgrupowane w większe jednostki organizacyjne, zwane diecezjami i zarządzane przez wikarych (vicarii). Takich diecezji było 12. Diecezje zgrupowane były w prefektury.ozbudowano centralną biurokrację. Pojawili się liczni urzędnicy dworscy, tacy jak magister officiorum (kanclerz, odpowiedzialny za ceremoniał dworski, transport i tajną policję[2]), quaestor sacri palatii (sekretarz cesarski), praepositus sacri cubiculi (naczelnik dworu). Pojawiło się wiele urzędów związanych z zarządzaniem finansami (rationales, magistri rei privatae, comes sacrarum largitionum - odpowiedzialny za kopalnie, mennice i podatki). ytulatura cesarska uległa dalszemu rozbudowaniu, zwłaszcza o tytuł dominus noster. Wszystko, co dotyczyło osoby cesarza zaczęto określać jako boskie lub święte.
Dioklecjan wprowadził istotne zmiany w organizacji armii rzymskiej. Przypisuje się mu istotne zwiększenie liczebności wojska. Rozpoczął proces tworzenia okręgów militarnych pokrywających się z prowincjami i podległych wodzom (duces).totnym zmianom za panowania Dioklecjana uległ system administracji Imperium. Około 293 roku prowincje zostały zgrupowane w większe jednostki organizacyjne, zwane diecezjami i zarządzane przez wikarych (vicarii). Takich diecezji było 12. Diecezje zgrupowane były w prefektury.ozbudowano centralną biurokrację. Pojawili się liczni urzędnicy dworscy, tacy jak magister officiorum (kanclerz, odpowiedzialny za ceremoniał dworski, transport i tajną policję[2]), quaestor sacri palatii (sekretarz cesarski), praepositus sacri cubiculi (naczelnik dworu). Pojawiło się wiele urzędów związanych z zarządzaniem finansami (rationales, magistri rei privatae, comes sacrarum largitionum - odpowiedzialny za kopalnie, mennice i podatki). ytulatura cesarska uległa dalszemu rozbudowaniu, zwłaszcza o tytuł dominus noster. Wszystko, co dotyczyło osoby cesarza zaczęto określać jako boskie lub święte.