Na polach bitwy pod Grunwaldem 15 lipca w 1410 roku stoczono największą w historii średniowiecznej Europy bitwę między siłami zakonu krzyżackiego (21 tysięcy żołnierzy) pod dowództwem Urlicha von Jungingena, a polskim - pod dowództwem króla Władysława Jagiełły (liczącymi 34 tysięcy żołnierzy). Siły po obu stronach nie były równe , ponieważ większa liczba wojsk polskich miała lepsze uzbrojenie i wyszkolenie wojsk. Na początku bitwy lekka jazda tatarska rozpoznała walką krzyżackie umocnienia na polu bitwy. Druga część bitwy rozpoczęła się późnym przedpołudniem atakiem jazdy krzyżackiej, która odparła wojska litewskie pod wodzą wielkiego księcia Witolda w kierunku gęstego lasu (tzw. ucieczka Litwinów). Trzecia część bitwy - nastąpił decydujący atak polskiej ciężkozbrojnej jazdy, która rozerwała korpus sił krzyżackich oraz umożliwiała przeprowadzenie decydującego ataku jazdy. Bój trwał sześć godzin. Prócz bitwy drugiej (kiedy nieco zaskoczone siły zbrojne polsko-litewskie dały się zepchnąć) przewagę na placu boju miały praktycznie cały czas wojska dowodzone przez króla Polski i Litwy.
Na polach bitwy pod Grunwaldem 15 lipca w 1410 roku stoczono największą w historii średniowiecznej Europy bitwę między siłami zakonu krzyżackiego (21 tysięcy żołnierzy) pod dowództwem Urlicha von Jungingena, a polskim - pod dowództwem króla Władysława Jagiełły (liczącymi 34 tysięcy żołnierzy). Siły po obu stronach nie były równe , ponieważ większa liczba wojsk polskich miała lepsze uzbrojenie i wyszkolenie wojsk. Na początku bitwy lekka jazda tatarska rozpoznała walką krzyżackie umocnienia na polu bitwy.
Druga część bitwy rozpoczęła się późnym przedpołudniem atakiem jazdy krzyżackiej, która odparła wojska litewskie pod wodzą wielkiego księcia Witolda w kierunku gęstego lasu (tzw. ucieczka Litwinów).
Trzecia część bitwy - nastąpił decydujący atak polskiej ciężkozbrojnej jazdy, która rozerwała korpus sił krzyżackich oraz umożliwiała przeprowadzenie decydującego ataku jazdy.
Bój trwał sześć godzin.
Prócz bitwy drugiej (kiedy nieco zaskoczone siły zbrojne polsko-litewskie dały się zepchnąć) przewagę na placu boju miały praktycznie cały czas wojska dowodzone przez króla Polski i Litwy.