Dżdżownice są saprofagami odżywiającymi się substancjami zawartymi w próchnicy (zwłaszcza typu mull), oraz szczątkami roślin i zwierząt. Wykorzystują jako pokarm zawarte w glebie bakterie, glony, grzyby i ich zarodniki oraz niektóre pierwotniaki. Wydalane przez dżdżownicę odchody (koprolity) są zwykle bogatsze w Ca, K i P niż otaczająca je gleba. Pochłania też duże ilości gleby. Ilość gleby pochłanianej przez dżdżownice sięga 300 mg na dobę na 1g masy ciała. U dżdżownic wyraźnie zaznacza się wybiórczość pokarmowa. Darwin przypisywał kolejność wyboru ściółki kształtowi i budowie liści, lecz późniejsze doświadczenia z liśćmi wyciętymi w formie jednakowych krążków wykazały, że wybór ten zależy od czego innego. Jako, że dżdżownice wolą pokarm o większej zawartości białka, a obecność przyswajalnego azotu wiąże się również z większą zawartością cukrów, to możliwe, że właśnie cukier jest tym kryterium doboru pożywienia. Z tego względu dżdżownice wolą ściółkę ze szczyru, pokrzywy, szczawiku zajęczego, głogu, bzu czarnego, jesiona, brzozy, grabu i klonu, niż ściółkę dębową, bukową, sosnową, czy świerkową. Ściółkę często wciągają do swoich korytarzy.
Śluz pomaga jej w poruszaniu, który zmniejsza tarcie, ułatwia przesuwanie się między grudkami ziemi, chroni przed uszkodzeniem i wysuszeniem, a dzięki niemu świecą w nocy.
Dżdżownice prowadzą ryjący tryb życia, połykają ziemię, a następnie wydalają, trawiąc tylko zawarte w niej resztki roślinne i zwierzęce. W yen sposób spulchniają glebę i użyźniają ją, a także ułatwiaja dostep wody do korzeni roślin. Ich odchody, które można dostrzec na powierzchni gleby, zawierają substancje mineralne łatwo przyswajalne dla roślin.
Budowa dżdżownicy: -ciało obłe - zbudowane z jednakowych oierścieni -ciało pokryte naskórkiem wydzielającym śluz -Pierścienie (segmenty) zaopatrzone w strzecinki
Dżdżownice są saprofagami odżywiającymi się substancjami zawartymi w próchnicy (zwłaszcza typu mull), oraz szczątkami roślin i zwierząt. Wykorzystują jako pokarm zawarte w glebie bakterie, glony, grzyby i ich zarodniki oraz niektóre pierwotniaki. Wydalane przez dżdżownicę odchody (koprolity) są zwykle bogatsze w Ca, K i P niż otaczająca je gleba. Pochłania też duże ilości gleby. Ilość gleby pochłanianej przez dżdżownice sięga 300 mg na dobę na 1g masy ciała. U dżdżownic wyraźnie zaznacza się wybiórczość pokarmowa. Darwin przypisywał kolejność wyboru ściółki kształtowi i budowie liści, lecz późniejsze doświadczenia z liśćmi wyciętymi w formie jednakowych krążków wykazały, że wybór ten zależy od czego innego. Jako, że dżdżownice wolą pokarm o większej zawartości białka, a obecność przyswajalnego azotu wiąże się również z większą zawartością cukrów, to możliwe, że właśnie cukier jest tym kryterium doboru pożywienia. Z tego względu dżdżownice wolą ściółkę ze szczyru, pokrzywy, szczawiku zajęczego, głogu, bzu czarnego, jesiona, brzozy, grabu i klonu, niż ściółkę dębową, bukową, sosnową, czy świerkową. Ściółkę często wciągają do swoich korytarzy. a ŚLUZ JĄ OCHRANIA :)
Dżdżownice są saprofagami odżywiającymi się substancjami zawartymi w próchnicy (zwłaszcza typu mull), oraz szczątkami roślin i zwierząt. Wykorzystują jako pokarm zawarte w glebie bakterie, glony, grzyby i ich zarodniki oraz niektóre pierwotniaki. Wydalane przez dżdżownicę odchody (koprolity) są zwykle bogatsze w Ca, K i P niż otaczająca je gleba. Pochłania też duże ilości gleby. Ilość gleby pochłanianej przez dżdżownice sięga 300 mg na dobę na 1g masy ciała. U dżdżownic wyraźnie zaznacza się wybiórczość pokarmowa. Darwin przypisywał kolejność wyboru ściółki kształtowi i budowie liści, lecz późniejsze doświadczenia z liśćmi wyciętymi w formie jednakowych krążków wykazały, że wybór ten zależy od czego innego. Jako, że dżdżownice wolą pokarm o większej zawartości białka, a obecność przyswajalnego azotu wiąże się również z większą zawartością cukrów, to możliwe, że właśnie cukier jest tym kryterium doboru pożywienia. Z tego względu dżdżownice wolą ściółkę ze szczyru, pokrzywy, szczawiku zajęczego, głogu, bzu czarnego, jesiona, brzozy, grabu i klonu, niż ściółkę dębową, bukową, sosnową, czy świerkową. Ściółkę często wciągają do swoich korytarzy.
Śluz pomaga jej w poruszaniu, który zmniejsza tarcie, ułatwia przesuwanie się między grudkami ziemi, chroni przed uszkodzeniem i wysuszeniem, a dzięki niemu świecą w nocy.
Dżdżownice prowadzą ryjący tryb życia, połykają ziemię, a następnie wydalają, trawiąc tylko zawarte w niej resztki roślinne i zwierzęce. W yen sposób spulchniają glebę i użyźniają ją, a także ułatwiaja dostep wody do korzeni roślin. Ich odchody, które można dostrzec na powierzchni gleby, zawierają substancje mineralne łatwo przyswajalne dla roślin.
Budowa dżdżownicy:
-ciało obłe
- zbudowane z jednakowych oierścieni
-ciało pokryte naskórkiem wydzielającym śluz
-Pierścienie (segmenty) zaopatrzone w strzecinki