Question

Sharakteryzyj suitę i fugę.Chciała-bym o szybką odpowiedź.:)Xd.-Najlepiej, aby była na dziś.

Answer 1

Suita barokowa składa się z kilku tańców utrzymanych w tej samej tonacji. Tańce wchodzące w skład suity mają zwykle formę jednorodną dwuczęściową i oparte są na ewolucyjnej zasadzie kształtowania. Przy łączeniu tańców w cykl podstawowe znaczenie ma zasada kontrastu tempa, ruchu, metrum, typu melodii itd. Typowa suita składa się z

- allemande - jest to taniec niemiecki, w metrum parzystym, tempie umiarkowanym. Jako pierwsza część cyklu pełni niekiedy rolę preludium, stając się utworem figuracyjnym i tracąc charakter taneczny. Często przeważa ukształtowanie ewolucyjne. Niekiedy posiada na początku odbitkę ósemkową lub szesnastkową. Ma charakter dostojny.

- courante - jest to taniec francuski, w metrum trójdzielnym, o tempie szybkim. Cechuje go lekkość, często stosowana figuracja o płynnym ruchu ósemkowym. Niekiedy posiada rytm punktowany. Rozpoczyna się przedtaktem.

- sarabanda - jest to taniec hiszpański, w metrum trójdzielnym, o tempie wolnym. Jest to najwolniejsza część suity, często z wieloma ozdobnikami. Nie posiada przedtaktu. Odznacza się poważnym, majestatycznym charakterem, przewagą długo wytrzymywanych akordów oraz budową okresową. Często po sarabandzie następowało jej wariacyjne double.

- gigue - jest to taniec angielski, w tempie szybkim lub bardzo szybkim. Posiada żwawy, wesoły charakter. Zwykle ma odbitkę. Stosowany też bywa rytm punktowany (ósemka z kropką i szesnastka). Był także popularny na terenie Szkocji i Irlandii.

 

 

Fuga ( łac. – ucieczka ) to forma polifoniczna, imitacyjna, oparta na ewolucyjnej zasadzie kształtowania.

Podstawą fugi jest jednogłosowy temat. Ugrupowanie tematu ma zwykle pewne charakterystyczne cechy, które pozwalają łatwo go wyróżnić wśród pozostałych głosów fugi.

Fugę można podzielić na przeprowadzenia. O podziale może zadecydować m.in. plan tonacyjny utworu. W pierwszym przeprowadzeniu temat pojawia się w dowolnym głosie w tonacji zasadniczej, po czym ulega imitacji, to znaczy jest powtarzany kolejno we wszystkich głosach. Głosy towarzyszące pokazom tematu nazywamy kontrapunktem.

Następny fragment utworu, w którym nie stwierdza się istnienia tematu w żadnym głosie, nazywamy łącznikiem. Głównym zadaniem łącznika jest modulacja ( przejście do innej tonacji ). W drugim przeprowadzeniu temat pokazywany jest najczęściej w różnych tonacjach pokrewnych. Fugi mogą mieć różną budowę ( różna liczba przeprowadzeń i łączników ), jednak  zawsze kończą się w tonacji zasadniczej.

 

Pozdrawiam.

Answer 2

Suita.

Tańce dla celów użytkowych łączono w "wiązanki", zwane suitami. Najdawniejsze zestawy to pary tańców kontrastujących ze sobą:wolny-szybki. W wieku XVII ustalił się podstawowy układ suity. Były to cztery tańce kontrastujące z sobą rytmem, tempem i metrum:

-allemande

-courante

-sarabanda

-gigue

Do siut dodawano czasem też inne tańce, jak menuet, gawot, a także fragmenty nietaneczne:

-uwrtura- wstęp

-aria instrumentalna

Wszystkie części suity były zazwyczaj w tej samej tonacji, tylko w kilku przypadkach pojawiła się tonacja równoległa.

Fuga.

To najbardziej skomplikowana forma polifoniczna podlegająca bardzo ścisłym regułom konstrukcyjnym. Jeden temat muzyczny w kilkugłosowym utworze przeprowadzany jest kolejno przez wszystkie głosy. Fuga składa się zazwyczaj z trzech segmentów, zwanych przeprowadzeniami.Jest to samodzielny utwór, jest często poprzedzona swobodnym w budowie preludium. Może być też częscią większego dzieła np. toccaty czy mszy.

 

Mam nadzieję, ze pomogłam. Pozdrawiam ! ;-)