Question

Scharakteryzuj Zenka z powieści ,,Ten Obcy" pliiizzz na jutro i żeby było długie daje naj!

Answer 1

Zenon Wójcik jest bohaterem tytułowym książki pt: "Ten obcy". Jest on wysokim ciemnowłosym szesnastolatkiem. Miał on chude policzki i szeroko rozłożone ładne brwi. Jego skóra była szarawa po podróży, a podniszczona wiatrówka i drelichowe spodnie wymięte i pociemniałe z wilgoci. Na nodze, którą uszkodził sobie podczas podróży szkłem miał stary, brudny bandaż.

Chłopiec był w wieku około 14-16 lat. Mieszkał we Wrocławiu wraz z ojcem alkoholikiem. Jego matka zaś nie żyła. Chłopcu źle było u ojce zatem wyruszył w podróż w poszukiwaniu wuja.

Bohatera cechowała tajemniczość i małomówność. Był również niezwykle odważny, co udowodnił wyruszając w tą długą i daleką podróż. Wśród rówieśników odznaczał się tym że był bardzo zamknięty w sobie. Cechuje go też pracowitość, i chęć dążenia do celu za każdą cenę.

Zenon potrafił zaakceptować swoich nowych przyjaciół. Starał się być miły w stosunku do Uli, ponieważ dażył ją wielkim uczuciem. Julka i Pestkę traktował jak dobrych przyjaciół, natomiast o Marianie nie miał konkretnego zdania.

Moim zdaniem Zenon Wójcik jest postacią pozytywną, i może być dla wielu współczenych nastolatków wzorem do naśladowania.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Albo to:

 

 

 

 

 

Głównym bohaterem lektury p.t.:„ Ten Obcy” jest Zenek Wójcik, szesnastoletni chłopak pochodzący z Wrocławia. Jego matka nie żyła, a ojciec alkoholik nie interesował się synem. Dlatego Zenek uciekł z domu, by na własną rękę szukać swojego wuja inżyniera i u niego zacząć nowe, lepsze życie.

Gdy poznajemy Zenka, wyglądem i zachowaniem przypominał życiowego rozbitka, co było zresztą prawdą. Kiedy po raz pierwszy czwórka przyjaciół, Julek, Marian, Pestka i Ula, spotykali chłopca „ jego twarz, szyja i ręce miały przykry, szarawy kolor, właściwy ludziom po długotrwałej podróży bez możliwości umycia się i zmiany ubrania. Dawno nie strzyżone włosy, pozbawione połysku przypominały sierść niedożywionego kota ”. Szybko jednak można było przekonać się, że naprawdę Zenek wyglądał zupełnie inaczej. „ Miał chude policzki i szeroko rozłożone, ładne brwi. Po umyciu włosy stały się połyskliwe, a jeden mały kosmyk opadał na czoło ”.

powodzenia pa

Zenek był niezwykłą postacią z niezwykłym charakterem, a jego ciało zamieszkiwały dwie zupełnie różne od siebie istoty. Jedna z nich była serdeczna, gotowa do przyjaźni i powierzenia swoich sekretów, a druga zachowywała się obojętnie, kpiąco, chwilami nawet wrogo. Mimo, iż często oporny i nieprzyjemny, zdobył serca czwórki przyjaciół, dla których był bohaterem i przykładem do naśladowania, choć nie wszystko to co robił było dobre. Kradł i sam namawiał do kradzieży młodszych, wiedząc, że robią źle. Lubił udawać dorosłego, często śmiał się z niemądrych wypowiedzi młodszych kolegów. Słuchał innych, ale sam nie był rozmowny. Jednak w Zenku możemy znaleźć również zalety, nie tylko wady. Był dzielny, dumny i zaradny. Nie fantazjował, twardo stąpał po ziemi. Potrafił przezwyciężać trudy dnia powszedniego i radzić sobie w najcięższych sytuacjach. Chciał pomagać innym, na co dowodem było uratowanie dziecka nieznajomej kobiety z pędzącego wozu czy psa Dunaja. Był uparty i nie rezygnował łatwo z wyznaczonego sobie celu, o czym może świadczyć chęć znalezienia wuja w innym, oddalonym o wiele kilometrów mieście, mimo przeszkód takich jak brak środków do życia i skaleczona noga. Miał różnorodne zainteresowania, a jednym z nich była przyroda. Potrafił bezbłędnie rozpoznać ptaki po głosach, czy barwie piór, znał się także na innych zwierzętach - to on nauczył Ulę jak traktować torturowanego kiedyś psa.

Nie powiedział nikomu z czwórki przyjaciół prawdy, dlaczego uciekł z domu ani dlaczego szuka wujka. Zaimponował im jeszcze bardziej, gdy nie chciał podać swojego imienia do gazety po odważnej akcji uratowania małego dziecka. A tak naprawdę bał się, że gdy ktoś przeczyta jego imię w gazecie, będzie go szukał i kazał mu wrócić tam skąd uciekł - do domu, do ojca pijaka.

Jednak w miarę upływającego czasu spędzonego na wyspie, wśród kolegów i koleżanek, którym mógł zaufać, zachowanie chłopca ulegało zmianie. Zenek Wójcik stawał się coraz bardziej opanowany, mniej uparty i opryskliwy. Zrozumiał, że na Ziemi istnieją ludzie, którym można zaufać. Największy wpływ wywarła na niego Ula, która najlepiej ze wszystkich rozumiała Zenka i ona jedna znała odpowiedzi na pytania, na które nie chciał odpowiedzieć innym.

Myślę, że złe zachowanie Zenka i wszystkie jego wybryki były spowodowane złym traktowaniem w domu. Kradł, by przeżyć i osiągnąć to, co sobie obiecał. Posiadał wiele cech charakteru, które warto jest naśladować. W obecnych czasach często brak nam takiej pewności siebie, na jaką zdobył się Zenek, i dzięki której stał się ulubieńcem „posiadaczy” wyspy.