Otton III (980-1002), z rodu Ludolfingów, król Niemiec od 983, cesarz od 996. Syn i następca Ottona II. Osobiste rządy objął w 995. Wychowany w kulcie imperium rzymskiego i cesarstwa ottońskiego, kontynuował tradycje rzymskie.
Spadkobiercą państwa niemieckiego stał się trzyletni Otton III. W okresie małoletniości Ottona faktyczną władzę sprawowała jego matka, Teofano. Samodzielne rządy objął Otton w 995 roku i okazał się wspaniałym kontynuatorem polityki swoich przodków i imienników. Snuł ambitne plany powołania uniwersalnego Cesarstwa Rzymskiego, w skład którego miałyby wejść cztery równoprawne prowincje: Galia, Italia, Germania i Sclavinia (Słowiańszczyzna). Prowincjami zarządzać mieli królowie (Sclavinią prawdopodobnie Bolesław Chrobry), zaś władza nadrzędna należeć miała do rezydującego w Rzymie cesarza, który miał być również zwierzchnikiem papieża. Niestety plany Ottona nie znalazły zrozumienia wśród książąt Rzeszy, którzy obawiając się utraty przez Niemcy nadrzędnej roli w cesarstwie, na rzecz Wiecznego Miasta, podnieśli przeciwko cesarzowi bunt. Również w samym Rzymie wybuchło przeciwko cesarzowi powstanie miejscowej arystokracji, wskutek czego młody Otton musiał opuścić swój rzymski pałac i uciekać z miasta. W 1002 roku dwudziestotrzyletni cesarz zachorował na malarię i zmarł. Wraz z nim umarłą idea cesarstwa uniwersalnego.
Otton III (980-1002), z rodu Ludolfingów, król Niemiec od 983, cesarz od 996. Syn i następca Ottona II. Osobiste rządy objął w 995. Wychowany w kulcie imperium rzymskiego i cesarstwa ottońskiego, kontynuował tradycje rzymskie.
Spadkobiercą państwa niemieckiego stał się trzyletni Otton III. W okresie małoletniości Ottona faktyczną władzę sprawowała jego matka, Teofano. Samodzielne rządy objął Otton w 995 roku i okazał się wspaniałym kontynuatorem polityki swoich przodków i imienników. Snuł ambitne plany powołania uniwersalnego Cesarstwa Rzymskiego, w skład którego miałyby wejść cztery równoprawne prowincje: Galia, Italia, Germania i Sclavinia (Słowiańszczyzna). Prowincjami zarządzać mieli królowie (Sclavinią prawdopodobnie Bolesław Chrobry), zaś władza nadrzędna należeć miała do rezydującego w Rzymie cesarza, który miał być również zwierzchnikiem papieża.
Niestety plany Ottona nie znalazły zrozumienia wśród książąt Rzeszy, którzy obawiając się utraty przez Niemcy nadrzędnej roli w cesarstwie, na rzecz Wiecznego Miasta, podnieśli przeciwko cesarzowi bunt. Również w samym Rzymie wybuchło przeciwko cesarzowi powstanie miejscowej arystokracji, wskutek czego młody Otton musiał opuścić swój rzymski pałac i uciekać z miasta.
W 1002 roku dwudziestotrzyletni cesarz zachorował na malarię i zmarł. Wraz z nim umarłą idea cesarstwa uniwersalnego.