Scharakteryzuj Ewę Jedwabińską, bohaterkę książki pt. opium w rosole.Tylko nie z internetu
dam naj;)
NekoSushi
Ewa Jedwabińska jest jedną z bohaterek z piątej części cyklu M. Musierowicz "Jeżycjada" pt. "Opium w rosole". Jest dorosłą kobietą, matką sześcioletniej Aureli Jedwabińskiej i żoną Eugeniusza. Zawsze elegancko ubrana, włosy dzień w dzień upięte w idealny kok. Wszystko co robi musi być perfekcyjne. Jej mieszkanie lśni czystością. Wszystko jest w nim czarno-białe, czarno-biała kuchnia, czarne płytki w łazience, pokój Aureli w czarno-białą kratę, a nawe białe róże w czarnym wazonie. Ta z pozoru idealna ale i oschła, surowa, sprawiająca wrażenie osoby bez uczuć jest tak naprawdę zagubioną, niepotrafiącą poradzić sobie z życiem, dzieckiem, mężem, pracą istotą. Bardzo dużo pracuje i nie ma czasu dla bliskich. Swym zachowaniem wręcz odrzuca od siebie młodzież, z która pracuje na codzień w liceum. Jest bardzo zestresowana tą pracą ale nie pokazuje tego dzieciom. Chowa się za surowością i gniewem. W myślach analizuje każdego ucznia, które polegają na uzasadnieniu jego zachowania. Młodzież na jej lekcji odgradza się od niej, milczy, nie nawiązując z nią żadnego kontaktu. Jednak gdy jej córka ucieka z domu, Ewa Jedwabińska, pod wpływem strachu i emocji i cierpienia zmienia się, zupełnie nagle, jest to taki zwrot akcji. Staje się kochającą matką, ciepłą i wyrozumiała. Podsumowując, poznajemy panią Jedwabińską w nie najlepszym świetle. Jako zimną niesympatyczną i odrzucającą ale pod wpływem czasu i doświadczeń życiowych i po ucieczce jej dziecka zmienia się zdecydowanie na korzyść. Staje się osobą wzbudzającą sympatię u czytelnika.
Jest dorosłą kobietą, matką sześcioletniej Aureli Jedwabińskiej i żoną Eugeniusza.
Zawsze elegancko ubrana, włosy dzień w dzień upięte w idealny kok. Wszystko co robi musi być perfekcyjne. Jej mieszkanie lśni czystością. Wszystko jest w nim czarno-białe, czarno-biała kuchnia, czarne płytki w łazience, pokój Aureli w czarno-białą kratę, a nawe białe róże w czarnym wazonie.
Ta z pozoru idealna ale i oschła, surowa, sprawiająca wrażenie osoby bez uczuć jest tak naprawdę zagubioną, niepotrafiącą poradzić sobie z życiem, dzieckiem, mężem, pracą istotą.
Bardzo dużo pracuje i nie ma czasu dla bliskich. Swym zachowaniem wręcz odrzuca od siebie młodzież, z która pracuje na codzień w liceum.
Jest bardzo zestresowana tą pracą ale nie pokazuje tego dzieciom. Chowa się za surowością i gniewem.
W myślach analizuje każdego ucznia, które polegają na uzasadnieniu jego zachowania. Młodzież na jej lekcji odgradza się od niej, milczy, nie nawiązując z nią żadnego kontaktu.
Jednak gdy jej córka ucieka z domu, Ewa Jedwabińska, pod wpływem strachu i emocji i cierpienia zmienia się, zupełnie nagle, jest to taki zwrot akcji. Staje się kochającą matką, ciepłą i wyrozumiała.
Podsumowując, poznajemy panią Jedwabińską w nie najlepszym świetle. Jako zimną niesympatyczną i odrzucającą ale pod wpływem czasu i doświadczeń życiowych i po ucieczce jej dziecka zmienia się zdecydowanie na korzyść. Staje się osobą wzbudzającą sympatię u czytelnika.