Question

Rozwoj cywilizacyjny francji w czasch napoleona bonaparte

Answer 1

Nd 1793 w armii rewolucyjnej Francji uczestniczący w stłumieniu buntu Tulonu (1794) i rojalistycznych zamieszek w Paryżu (1795), wsławiony zwycięstwami we Włoszech i Egipcie; 9 listopada 1799 (18-19 brumaire'a) dokonał zamachu stanu i przejął władzę, początkowo jako pierwszy konsul konsulatu. W 1802 mianował się konsulem dożywotnim z prawem wyznaczenia następcy, a od 18 maja 1804 jako cesarz Napoleon I. Już jako pierwszy konsul, i równocześnie naczelny wódz, Napoleon Bonaparte skupił w swych rękach całą władzę wykonawczą i inicjatywę prawodawczą; świetny wódz, twórca nowej strategii i taktyki wojennej, okazał się także znakomitym administratorem; po objęciu rządów zreorganizował rozbudował i ujednolicił aparat państwowy, wprowadzając scentralizowany system adm., osobiście mianując prefektów (zarządzających departamentami) i sędziów, którzy z kolei powoływali urzędników niższych stopni; zreformował urzędy skarbowe, które z czasem uporządkowały sytuację finansową państwa; by pozyskać sobie katolików, zawarł 1801 z papieżem Piusem VII konkordat, uznający swobodę praktyk religijnych, ale nie zwrócił Kościołowi majątków skonfiskowanych w okresie rewolucji oraz zastrzegł dla siebie decydujący wpływ na obsadę wyższych godności kościelnych; przeprowadził także kodyfikację prawa cywilnego zwanego Kodeksem Napoleona, dokonując całkowitej likwidacji feudalnego prawodawstwa; w pełni podporządkował państwu, także zreorganizowane, szkolnictwo średnie i wyższe; ponadto popierał rozwój gospodarki i komunikacji. Wojnę z II koalicją zakończyły zwycięstwa Francuzów nad Austriakami pod Marengo w 1800, którzy w traktacie pokojowym z Luneville 1801 uznali podboje francuskie we Włoszech oraz granicę Francji na Renie. Pokój w Amiens z Napoleonem Bonapartem zawarła w 1802 również osłabiona Anglia , obawiająca się o swoje rynki europejskie. Dyktatura Napoleona Bonapartego, utrwalająca zdobycze okresu rewolucji francuskiej, zabezpieczająca tak przed powrotem porządków feudalnych, jak i prądami radykalnymi, zyskała początkowo pełne poparcie burżuazji i większości chłopów, sukcesy wojenne i umiejętna propaganda, głosząca wielkość Francji, zjednały mu wielką popularność; prasa, literatura i teatr, a także sztuka (empire) poddane surowej cenzurze prewencyjnej służyły propagandzie cesarstwa, jego potęgi, celów i zamierzeń; dla pilnowania porządku wewn. stworzono nowoczesny, rozbudowany system policyjny. Jakkolwiek występował jako szermierz haseł rewolucyjnych, co rozbudzało świadomość narodowa w sojuszniczych i podbitych krajach, Napoleon był autokratą, a jego wojny wynikające z dążenia do zdobycia hegemonii w Europie wyczerpały Francję pod względem gospodarczym i ludnościowym. Okres cesarstwa rozpoczął się nową wojną (napoleońskie wojny); z inicjatywy Wielkiej Brytanii, od 1803 ponownie w wojnie z Francją, powstała nowa III koalicja antyfrancuska, której trzon stanowiły Austria i Rosja. Brytyjskie zwycięstwo w bitwie morskiej pod Trafalgarem w 1805 zapobiegło przygotowanej już francuskiej inwazji na Wielką Brytanię. w kampanii 1805 Napoleon rozgromił wojska austriacko-rosyjskie pod Austerlitz, zmuszając Austrię do kapitulacji i podpisania pokoju w Preszburgu. Zawiązana wkrótce kolejna koalicja (W. Brytania, Prusy, Rosja) została również pokonana: armia franc. zwyciężyła Prusy w 1806 pod Jeną i Auerstedt , a wojska rosyjskie w 1807 pod Frydlandem. Na mocy pokoju zawartego w Tylży 7 lipca 1807. Na mocy traktatu utworzono Księstwo Warszawskie, oraz zobowiązano pokonanych przeciwników do przestrzegania zapoczątkowanej 1806 blokady kontynentalnej Wielkiej Brytanii. Pod wpływami Napoleona, w obrębie formowanego przez niego Wielkiego Cesarstwa, znalazła się niemal cała zachodnia i środkowa Europa. Dążąc do rozciągnięcia blokady kontynentalnej, 1808 Napoleon dokonał podboju Portugalii i interwencji w Hiszpanii po raz pierwszy napotykając opór, który przerodził się w długotrwałą wojnę ludową, wiążącą znaczną część sił francuskich. Na skutek niepowodzeń francuskich w Hiszpanii, Austria wznowiła działania wojenne przeciwko Francji lecz została pokonana w bitwie pod Wagram, a pokój przypieczętowało 1810 małżeństwo Napoleona z Marią Ludwiką z Habsburgów. Podjęta w 1812 kampania rosyjska, w której Napoleon liczył na szybkie zwycięstwo, zniszczyła potęgę Francji. Armia francuska, po bitwie pod Borodino i zajęciu Moskwy, musiała się wycofać z Rosji, ponosząc przy tym całkowitą klęskę, co spowodowało odrodzenie się antyfrancuskiej koalicji (Rosja, Prusy, W. Brytania, Austria); po przegranej przez Napoleona w bitwie pod Lipskiem (1813) armie koalicji wkroczyły do Francji i 30 marca 1814 zajęły Paryż. Cesarz został zmuszony do abdykacji w Fontainebleau, 6 kwietnia 1814) i wyjazdu na wyspę Elbę.

mam nadzieje ze to to robilem to z godzine ;)