Rozprawka:dlaczego powieść ziele na kraterze można nazwać elegią na śmierć córki? Rozumiecie to zadanie bo ja nie bardzo.Potrzebuje tego na 2 argumenty.
(Dał bym 100pkt. ale nie mogę doładować punktów ze stacjonarnego, a z telefonu komórkowego mogę doładować dopiero za 2h.Tak na marginesie gdy by był jakiś sposób na przesłanie tych punktów proszę pisać).
A i potrzebuję zadania najpóźniej do jutra do 6.00.
Dlaczego "Ziele na kraterze" można nazwać elegią na śmierć córki?
Żeby odnieść się do postawionej wyżej tezy trzeba rozpocząć od definicji elegii. Elegia (gr. elegeia – pieśń żałobna) – to zgodnie z Wikipedią - utwór liryczny o treści poważnej, refleksyjny, utrzymany w tonie smutnego rozpamiętywania, rozważania lub skargi, dotyczący spraw osobistych lub problemów egzystencjalnych (przemijanie, śmierć, miłość). Przechodząc do tytułu książki: Krater - to wulkan, czyli coś, co kojarzy się nam z klęską żywiołową i zniszczeniem. Ziele z kolei - to coś wybujałego, żywiołowego, coś co chce wyrosnąć i pokazać swoją siłę. Tym zielem jest dla Wańkowicza polska młodzież. Za wszelka cenę dąży ona do tego, aby żyć, rozwijać się i żeby być zauważalną w społeczeństwie, czego zresztą chce i pragnie młodzież zawsze i wszędzie. Niestety warunki, w jakiej przyszło dorastać młodzieży z epoki Wańkowicza, w pewnym okresie historii Polski, stały się zbliżone do tych, jakie panują na kraterze. Bezlitosna wojna i okupacja nie pozwalały młodym ludziom na normalne życie. Mogli czekać, ale Ci bardziej ambitni wiedzieli, że muszą walczyć , co jednak ograniczało ich szanse i możliwość rozwoju, a jednocześnie wystawiało ich na liczne zagrożenia. Musieli przetrwać w miejscu, gdzie śmierć była wszechobecna i realna, aż do bólu. Choć pozornie bohaterem powieści jest Domeczek - dom w którym zamieszkała rodzina Wańkowiczów, z jego mieszkańcami to przez wiele kart książki przebija rozpacz Wańkowicza po śmierci córki Krystyny, która zginęła w Powstaniu warszawskim. Akcja zaczyna się od urodzin Krysi (Najpierw był embrion. Potem było w łonie matki zamknięte, pulsujące życie. Wreszcie był pokój dziecinny...), widzimy ile wysiłku wkładał Wańkowicz w wychowanie i edukację córek, a kończy się zdaniem poświęconym Krystynie (Żyjesz, Krysiuniu. Żyjesz i żyć będziesz). Autor - niezależnie od różnych wątków powieści - przeżywa utratę córki nie mogąc się pogodzić z jej wyborem, który doprowadził ją do tragicznej śmierci. Innym potwierdzeniem tezy, że powieść jest elegią na śmierć córki jest jej zakończenie - list do córki Krystyny w którym obiecuje jej, że napisze książkę o niej i historię rodziny, po to aby wnuczka poznała przeszłość rodziny i umiała wyciągnąć z tego wnioski.
Wszystkie te argument potwierdzają, że powieść tą można uznać za elegię na śmierć córki