Twarze kobiet są nierealnie piękne i doskonale obojętne, ich ruchy leniwe, a ich nieskazitelne ręce, nogi, biodra, brzuchy i piersi układają się często niezgodnie z budową anatoniczną, ale zgodnie z zamiarem artysty chcącego wydobyć absolutne piękno. Co dziwne, pomimo takiego nagromadzenia nagości, kobiety są całkowicie pozbawione erotyzmu.
2) Pablo Picasso
" Panny z Awinionu"
W tym obrazie ciała kobiet uległy silnej deformacji, przy tym - naginając się do geometrycznych podziałów - mają nienaturalnie wyłamane członki. Akty te są niemal testem wszelkich możliwych sposobów odwzorowania brył na płaszczyźnie. Twarz postaci siedzącej, podobnie jak postaci wyżej, wzorowana jest na afrykańskiej masce. Twarze trzech pozostałych kobiet cechuje prymitywizująca stylizacja z profilowym ujęciem nosa charakterystycznym dla podziwianych przez Picassa romańskich malowideł iberyjskich. Obraz stał się kamieniem milowym w sztuce XX wieku jako świadectwo zmagań z trójwymiarową formą.
3) Francois Boucher
"Diana po kąpieli"
To w istocie wspaniały kobiecy akt na tle przyrody. Jesteśmy świadkami toalety bogini łowów, która po polowaniu odświeżyła się w krystalicznej wodzie strumienia i teraz odpoczywa, przysiadłszy z wdziękiem na skale. Nagość bogini podkreśla sznur pereł, wdzięcznie trzymany w dłoniach i delikatny diadem, zdobiący jej głowę. Towarzysząca Dianie nimfa ma równie piękne kształty ciała i nieskazitelną urodę. Boucher był miłośnikiem sensualistycznej urody życia, pięknych kobiet i malowniczego pejzażu.Uroda zmysłowych, kobiecych aktów o ciepłej, nasyconej kolorystyce, zestawiona z chłodnymi barwami przepysznego pejzażu pomimo upływu czasu i zmiany gustów, nic nie utraciła ze swego piękna.
4) Leonardo da Vinci
"Mona Lisa"
W obrazie najmniejsze szczegóły oddane są z możliwą delikatnością. Oczy mają blask i wilgotność żywych. Widać wokół nich czerwononiebieskie żyłki i brwi, jakie tylko z największą lekkością można wykonać. Nos ze wszystkimi pięknymi cieniami różowymi i lekkimi, wygląda jak żywy. Usta w ich kącikach i krągłościach, tam gdzie czerwień ust łączy się z kkolorem twarzy, zdają się być prawdziwe jak ciało i krew. W obrazie znalazł się też czarujący uśmiech, który wydaje się być bardziej niebiański niż ludzki. Obraz uderza finezją w oddaniu rysów, miękkością modelunku i subtelną elegancją prozy. Mona Lisa jawi się tu jako pełna czaru, wdzięku, niewymuszonej elegancji i spokojnej dumy dama, zgodnie z ówczesnym modelem obyczajowym.
1) Jean - Auguste - Dominique Ingres
Obraz "Łaźnia turecka"
Twarze kobiet są nierealnie piękne i doskonale obojętne, ich ruchy leniwe, a ich nieskazitelne ręce, nogi, biodra, brzuchy i piersi układają się często niezgodnie z budową anatoniczną, ale zgodnie z zamiarem artysty chcącego wydobyć absolutne piękno. Co dziwne, pomimo takiego nagromadzenia nagości, kobiety są całkowicie pozbawione erotyzmu.
2) Pablo Picasso
" Panny z Awinionu"
W tym obrazie ciała kobiet uległy silnej deformacji, przy tym - naginając się do geometrycznych podziałów - mają nienaturalnie wyłamane członki. Akty te są niemal testem wszelkich możliwych sposobów odwzorowania brył na płaszczyźnie. Twarz postaci siedzącej, podobnie jak postaci wyżej, wzorowana jest na afrykańskiej masce. Twarze trzech pozostałych kobiet cechuje prymitywizująca stylizacja z profilowym ujęciem nosa charakterystycznym dla podziwianych przez Picassa romańskich malowideł iberyjskich. Obraz stał się kamieniem milowym w sztuce XX wieku jako świadectwo zmagań z trójwymiarową formą.
3) Francois Boucher
"Diana po kąpieli"
To w istocie wspaniały kobiecy akt na tle przyrody. Jesteśmy świadkami toalety bogini łowów, która po polowaniu odświeżyła się w krystalicznej wodzie strumienia i teraz odpoczywa, przysiadłszy z wdziękiem na skale. Nagość bogini podkreśla sznur pereł, wdzięcznie trzymany w dłoniach i delikatny diadem, zdobiący jej głowę. Towarzysząca Dianie nimfa ma równie piękne kształty ciała i nieskazitelną urodę. Boucher był miłośnikiem sensualistycznej urody życia, pięknych kobiet i malowniczego pejzażu.Uroda zmysłowych, kobiecych aktów o ciepłej, nasyconej kolorystyce, zestawiona z chłodnymi barwami przepysznego pejzażu pomimo upływu czasu i zmiany gustów, nic nie utraciła ze swego piękna.
4) Leonardo da Vinci
"Mona Lisa"
W obrazie najmniejsze szczegóły oddane są z możliwą delikatnością. Oczy mają blask i wilgotność żywych. Widać wokół nich czerwononiebieskie żyłki i brwi, jakie tylko z największą lekkością można wykonać. Nos ze wszystkimi pięknymi cieniami różowymi i lekkimi, wygląda jak żywy. Usta w ich kącikach i krągłościach, tam gdzie czerwień ust łączy się z kkolorem twarzy, zdają się być prawdziwe jak ciało i krew. W obrazie znalazł się też czarujący uśmiech, który wydaje się być bardziej niebiański niż ludzki. Obraz uderza finezją w oddaniu rysów, miękkością modelunku i subtelną elegancją prozy. Mona Lisa jawi się tu jako pełna czaru, wdzięku, niewymuszonej elegancji i spokojnej dumy dama, zgodnie z ówczesnym modelem obyczajowym.
Mam nadzieję, że pomogłam.