Izabela Łęcka nalezy do klasy arystokratów, którą Prus ukazał jako rozkładającą się warstwę społeczna, niezdolną do wyższych czynów na rzecz narodu.
Łęcka jest zesputą przez dobrobyt i otoczoną luksusem panną, która myśli wyłącznie o własnych przyjemnościach, stąd porównanie do salonowej lalki. Nie posiada żadnego rozeznania w potrzebach narodu, gardzi ludźmi z niższych warstw społecznych ( Wokulski). Jedynym wyznacznikiem wartości człowieka, jest dla niej przynależność do najwyższych klas społecznych.
Arystokracja (oprocz Księcia), w ogóle nie interesuje się sprawami narodowymi, nie ma w nich rozeznania, czas pożytkuje na własne wielkopańskie zabawy, marnując i trwoniąc w tym celu, rodowe fortuny. Prus pokazuje, że wyjątkowość tej warstwy narodu, zamiast przynosić chlube narodowi, jest w istocie jej zakałą, zmierzającą do upadku przez swą bezmyśloność i zepsucie.
Izabela Łęcka nalezy do klasy arystokratów, którą Prus ukazał jako rozkładającą się warstwę społeczna, niezdolną do wyższych czynów na rzecz narodu.
Łęcka jest zesputą przez dobrobyt i otoczoną luksusem panną, która myśli wyłącznie o własnych przyjemnościach, stąd porównanie do salonowej lalki. Nie posiada żadnego rozeznania w potrzebach narodu, gardzi ludźmi z niższych warstw społecznych ( Wokulski). Jedynym wyznacznikiem wartości człowieka, jest dla niej przynależność do najwyższych klas społecznych.
Arystokracja (oprocz Księcia), w ogóle nie interesuje się sprawami narodowymi, nie ma w nich rozeznania, czas pożytkuje na własne wielkopańskie zabawy, marnując i trwoniąc w tym celu, rodowe fortuny. Prus pokazuje, że wyjątkowość tej warstwy narodu, zamiast przynosić chlube narodowi, jest w istocie jej zakałą, zmierzającą do upadku przez swą bezmyśloność i zepsucie.