Grenlandię odkrył w 981 lub 982 islandzki banita Eryk Rudy. Wkrótce potem rozpoczęła się ograniczona przestrzennie kolonizacja wyspy. W 985 lub 986 wylądowało tam 14 statków z kolonistami. Stało się to jeszcze przed pojawieniem się na wyspie Eskimosów, którzy zaczęli się tam osiedlać w XI wieku lub jeszcze później. Normandzcy rybacy i myśliwi żeglowali także po wodach zachodniej Grenlandii. W czasie polowań na wieloryby i foki oraz połowów łososia docierali w obszary pomiędzy 6° a 72°. Około 1040 roku piracka wyprawa fryzyjska dotarła do równoleżnika 65° na wschodnich wybrzeżach Grenlandii i została zatrzymana przez lód. Pierwsza wyprawa badawcza na wyspie odbyła się w 1267 i miała na celu zbadanie zasięgu kolonizacji eskimoskiej, rozciągającej się na północ od posiadłości normandzkich. Wyprawa dotarła do 74°30' szerokości geograficznej lub nawet dalej i przyniosła informacje o bogactwie życia biologicznego północnych akwenów.
1818 - John Ross - odkrycie północnej części wybrzeża zachodniego. 1822 - William Scoresby - odkrywa Cieśninę Scoresby osiągając szerokość geograficzną 74°20'N. 1869-1870 Karl Koldewey - dociera wzdłuż wschodniego wybrzeża do 77°02'N. 1871 Charles Francis Hall - zimuje na północno-zachodnim wybrzeżu w Zatoce Polaris. 1871 - jedna z części jego wyprawy G. Naresa dociera do północnego krańca Grenlandii, jednocześnie ostatecznie udowadniając, iż jest ona wyspą. 1888 - Fridtjof Nansen dokonuje pierwszego równoleżnikowego przejścia Grenlandii. 1892 - Robert Edwin Peary - drugie przejście w poprzek Grenlandii. 1905 - Filip Orleański wraz z Adrienem de Gerlache docierają do 78°17'N na wschodnim wybrzeżu. 1906-1908 - wyprawa Denmark (L. Mylis-Erichsen i I.P. Koch) - prowadzą badania na północnym wschodzie; zamknięty jest tym samym okres eksploracji wybrzeży Grenlandii. 1912 - Knud Rasmussen - kolejne przejście w poprzek wyspy. 1912 - Alfred de Quervain - przejście w poprzek wyspy. 1913 - Lauge Koch - kolejne przejście w poprzek wyspy. 1929 i 1930-1931 - Alfred Lothar Wegener prowadzi badania olbrzymiej płyty lodowej. Po raz pierwszy zmierzona jest grubość pokrywy lądowej, dochodzącą do 2700 m. 1930-1931 - Gino Watkins zimuje w okolicach Angmagsalik przygotowując jednocześnie prowizoryczne lotnisko, skąd startują pierwsze loty nad wyspą. 1937 - na Grenlandii pracuje polska ekspedycja polarna. 1938 - Lauge Koch odbywa lot ze Spitsbergenu nad Grenlandię.
W 1958 amerykański okręt podwodny o napędzie atomowym Nautilius dokonał pierwszego przepłynięcia pod biegunem, dokonując jednocześnie pomiarów grubości tafli lodu.
W 1948 radzieccy uczeni odkryli podwodny łańcuch górski nazwany Grzbietem Łomonosowa. Rozciąga się on od Wysp Nowosybirskich, przez biegun aż do Ziemi Granta w Kanadzie. Wysokość grzbietu wynosi 2500 do 3000 metrów, a jego najwyższe wzniesienie znajduje się 950 metrów pod powierzchnią wody.
Grenlandię odkrył w 981 lub 982 islandzki banita Eryk Rudy. Wkrótce potem rozpoczęła się ograniczona przestrzennie kolonizacja wyspy. W 985 lub 986 wylądowało tam 14 statków z kolonistami. Stało się to jeszcze przed pojawieniem się na wyspie Eskimosów, którzy zaczęli się tam osiedlać w XI wieku lub jeszcze później. Normandzcy rybacy i myśliwi żeglowali także po wodach zachodniej Grenlandii. W czasie polowań na wieloryby i foki oraz połowów łososia docierali w obszary pomiędzy 6° a 72°. Około 1040 roku piracka wyprawa fryzyjska dotarła do równoleżnika 65° na wschodnich wybrzeżach Grenlandii i została zatrzymana przez lód. Pierwsza wyprawa badawcza na wyspie odbyła się w 1267 i miała na celu zbadanie zasięgu kolonizacji eskimoskiej, rozciągającej się na północ od posiadłości normandzkich. Wyprawa dotarła do 74°30' szerokości geograficznej lub nawet dalej i przyniosła informacje o bogactwie życia biologicznego północnych akwenów.
1818 - John Ross - odkrycie północnej części wybrzeża zachodniego. 1822 - William Scoresby - odkrywa Cieśninę Scoresby osiągając szerokość geograficzną 74°20'N. 1869-1870 Karl Koldewey - dociera wzdłuż wschodniego wybrzeża do 77°02'N. 1871 Charles Francis Hall - zimuje na północno-zachodnim wybrzeżu w Zatoce Polaris. 1871 - jedna z części jego wyprawy G. Naresa dociera do północnego krańca Grenlandii, jednocześnie ostatecznie udowadniając, iż jest ona wyspą. 1888 - Fridtjof Nansen dokonuje pierwszego równoleżnikowego przejścia Grenlandii. 1892 - Robert Edwin Peary - drugie przejście w poprzek Grenlandii. 1905 - Filip Orleański wraz z Adrienem de Gerlache docierają do 78°17'N na wschodnim wybrzeżu. 1906-1908 - wyprawa Denmark (L. Mylis-Erichsen i I.P. Koch) - prowadzą badania na północnym wschodzie; zamknięty jest tym samym okres eksploracji wybrzeży Grenlandii. 1912 - Knud Rasmussen - kolejne przejście w poprzek wyspy. 1912 - Alfred de Quervain - przejście w poprzek wyspy. 1913 - Lauge Koch - kolejne przejście w poprzek wyspy. 1929 i 1930-1931 - Alfred Lothar Wegener prowadzi badania olbrzymiej płyty lodowej. Po raz pierwszy zmierzona jest grubość pokrywy lądowej, dochodzącą do 2700 m. 1930-1931 - Gino Watkins zimuje w okolicach Angmagsalik przygotowując jednocześnie prowizoryczne lotnisko, skąd startują pierwsze loty nad wyspą. 1937 - na Grenlandii pracuje polska ekspedycja polarna. 1938 - Lauge Koch odbywa lot ze Spitsbergenu nad Grenlandię.W 1958 amerykański okręt podwodny o napędzie atomowym Nautilius dokonał pierwszego przepłynięcia pod biegunem, dokonując jednocześnie pomiarów grubości tafli lodu.
W 1948 radzieccy uczeni odkryli podwodny łańcuch górski nazwany Grzbietem Łomonosowa. Rozciąga się on od Wysp Nowosybirskich, przez biegun aż do Ziemi Granta w Kanadzie. Wysokość grzbietu wynosi 2500 do 3000 metrów, a jego najwyższe wzniesienie znajduje się 950 metrów pod powierzchnią wody.