Fryderyk Chopin to twórca polskiego stylu narodowego, jeden z najbardziej znanych kompozytorów na przestrzeni dziejów. Po wyjeździe z ojczyzny najważniejszymi wartościami były dla niego zawsze dom rodzinny i kraj, co często podkreślał w swoich listach. Te tęsknoty przekładał na przepiękną, subtelną, wzruszającą, niezależnie od tego, czy były to wielkie kompozycje, czy też np. etiudy, z których uczynił małe arcydzieła. W każdym utworze łączył bogate treści emocjonalne z doskonałością formy, często czerpiąc inspiracje z polskiego folkloru.
W twórczości F. Chopina zauważamy patriotyzm wyrażony za pomocą akcentowania w utworach elementów narodowych. Jednak nie mamy do czynienia z folklorem autentycznym, gdzie występują cytaty rdzennych melodii ludowych, lecz z tzw. folklorem wyimaginowanym. Polega on na artystycznym przetwarzaniu charakterystycznych dla muzyki ludowej zwrotów melodyczno-artystycznych. Chopin stylizował zasłyszane melodie w sposób odległy tak, że w pierwszym rzędzie rozpoznajemy jego indywidualny język muzyczny, bardzo wyrazisty i charakterystyczny, a później doszukujemy się związków z folklorem. Związki te mają różne oblicza. Oprócz wspomnianych już zwrotów melodyczno-rytmicznych, kompozytor stosuje archaiczne skale ludowe i typowe dla tej muzyki brzmienia, które poszerza w aspekcie wyrafinowanej i trudnej harmonii. Był mistrzem stylizacji, wykorzystywał polskie tańce narodowe: kujawiak, mazur, oberek, krakowiak, polonez.
Przykłady zastosowania elementów ludowych w muzyce Chopina:
Fantazja A-dur na tematy polskie op. 13
Rondo a la Krakowiak F-dur op. 14
Polonez F-dur op. 22
16 polonezów ( w tym 7 opusowanych )
57 mazurków
19 pieśni i piosenek ( np. „Hulanka”, „Wojak”, „Życzenie”, „Leci liście z drzewa”, „Moja pieszczotka” )
oraz
Scherzo h-moll z melodią kolędy Lulajże, Jezuniu.
F. Chopin głęboko przeżywał tragedię swego narodu. Odzwierciedlenie tego znajdujemy nie tylko w jego listach, ale i w muzyce, która wykazywała coraz silniejsze akcenty protestu, rozpaczy i tęsknoty.
Fryderyk, kiedy dowiedział się tu o upadku powstania listopadowego, odczuł głęboką rozpacz i żal. Wówczas prawdopodobnie stworzył słynną Etiudę c-moll op. 10, zwaną Rewolucyjną.
Fryderyk Chopin to twórca polskiego stylu narodowego, jeden z najbardziej znanych kompozytorów na przestrzeni dziejów. Po wyjeździe z ojczyzny najważniejszymi wartościami były dla niego zawsze dom rodzinny i kraj, co często podkreślał w swoich listach. Te tęsknoty przekładał na przepiękną, subtelną, wzruszającą, niezależnie od tego, czy były to wielkie kompozycje, czy też np. etiudy, z których uczynił małe arcydzieła. W każdym utworze łączył bogate treści emocjonalne z doskonałością formy, często czerpiąc inspiracje z polskiego folkloru.
W twórczości F. Chopina zauważamy patriotyzm wyrażony za pomocą akcentowania w utworach elementów narodowych. Jednak nie mamy do czynienia z folklorem autentycznym, gdzie występują cytaty rdzennych melodii ludowych, lecz z tzw. folklorem wyimaginowanym. Polega on na artystycznym przetwarzaniu charakterystycznych dla muzyki ludowej zwrotów melodyczno-artystycznych. Chopin stylizował zasłyszane melodie w sposób odległy tak, że w pierwszym rzędzie rozpoznajemy jego indywidualny język muzyczny, bardzo wyrazisty i charakterystyczny, a później doszukujemy się związków z folklorem. Związki te mają różne oblicza. Oprócz wspomnianych już zwrotów melodyczno-rytmicznych, kompozytor stosuje archaiczne skale ludowe i typowe dla tej muzyki brzmienia, które poszerza w aspekcie wyrafinowanej i trudnej harmonii. Był mistrzem stylizacji, wykorzystywał polskie tańce narodowe: kujawiak, mazur, oberek, krakowiak, polonez.
Przykłady zastosowania elementów ludowych w muzyce Chopina:
Fantazja A-dur na tematy polskie op. 13
Rondo a la Krakowiak F-dur op. 14
Polonez F-dur op. 22
16 polonezów ( w tym 7 opusowanych )
57 mazurków
19 pieśni i piosenek ( np. „Hulanka”, „Wojak”, „Życzenie”, „Leci liście z drzewa”, „Moja pieszczotka” )
oraz
Scherzo h-moll z melodią kolędy Lulajże, Jezuniu.
F. Chopin głęboko przeżywał tragedię swego narodu. Odzwierciedlenie tego znajdujemy nie tylko w jego listach, ale i w muzyce, która wykazywała coraz silniejsze akcenty protestu, rozpaczy i tęsknoty.
Fryderyk, kiedy dowiedział się tu o upadku powstania listopadowego, odczuł głęboką rozpacz i żal. Wówczas prawdopodobnie stworzył słynną Etiudę c-moll op. 10, zwaną Rewolucyjną.
Pozdrawiam.