JOHANN SEBASTIAN BACH ( ur. w 1685 w Eisenach, zm. w 1750 w Lipsku ) to genialny kompozytor niemiecki i organista. Był najmłodszym, a jednocześnie najwybitniejszym z sześciu synów Johanna Ambrosiusa, muzyka miejskiego w Eisenach. Sam również miał liczną rodzinę: z pierwszą żoną Barbarą – siedmioro dzieci, z drugą – Anną Magdaleną – trzynaścioro. Jednakże dziesięcioro z nich zmarło w okresie niemowlęctwa lub we wczesnych latach dziecięcych. Mając na utrzymaniu liczną rodzinę musiał przenosić się w poszukiwaniu większych zarobków.
W latach:
1703 – 1707 – był organistą w Arnstadt i Muhlhausen;
1708 – 1714 – był muzykiem i organistą na dworze księcia Wilhelma Ernesta w Weimarze; do jego obowiązków należała gra na organach i klawesynie oraz działalność w kapeli dworskiej. Miał też obowiązek komponowania dla owej kapeli jednego utworu w ciągu miesiąca. Rozpoczął też działalność pedagogiczną ucząc muzyki członków rodziny książęcej.
1714 – 1717 – był koncertmistrzem kapeli weimarskiej; komponował wiele utworów klawesynowych o charakterze dydaktycznym dla swojego licznego potomstwa.
1717 – 1723 – był organistą na dworze księcia Leopolda w Kothen;
1723 – 1750 – był kantorem szkoły
św. Tomasza w Lipsku. W latach1723 – 1741 prowadził tam koncerty Collegium Musicum. Do jego obowiązków należało prowadzenie nabożeństw i gra w kościele w czasie uroczystości. Kontynuował swą pracę
pedagogiczną, wyjeżdżał też do innych miast niemieckich , gdzie występował jako wirtuoz – organista.
Pod koniec życia cierpiał na chorobę oczu, która doprowadziła go do całkowitej ślepoty. Pochowany został w Lipsku przy Kościele św. Jana, a w 1949 roku przeniesiono jego prochy do Kościoła św. Tomasza.
Twórczość J. S. Bacha
Utwory wokalno – instrumentalne
- Kantaty (ok. 200)
- Pasje ( do dziś przetrwały tylko dwie: według św. Mateusza i św. Jana )
- Motety
- Oratoria ( największe z nich to Oratorium na Boże Narodzenie )
preludia, fugi, tańce, toccaty, partity, inwencje dwugłosowe i trzygłosowe, suity angielskie, suity francuskie, 2 zbiory preludiów i fug we wszystkich tonacjach pt. Das Wohltemperierte Klavier”, „Musikalisches Opfer” oraz „Kunst der Fuge”
- muzyka kameralna:
sonaty i partity na skrzypce solo, suity wiolonczelowe, 6 sonat skrzypcowych, 6 sonat fletowych
- muzyka orkiestrowa:
koncerty na instrumenty solowe, concerti grossi ( VI koncertów brandenburskich ), 4 suity orkiestrowe.
ANTONIO VIVALDI (ur. 1678 r.w Wenecji, zm. 1741 r. w Wiedniu)
Kompozytor włoski, był nie tylko wybitnym twórcą, ale także świetnym skrzypkiem; gry na tym instrumencie uczył go ojciec. Nie znamy dokładniejszych wiadomości i szcegółów na temat życia twórcy, wiemy, że działał jako dyrygent, pedagog i kompozytor. Zwany był ze względu na kolor włosów „rudowłosym księdzem”.
Największe zasługi w historii muzyki położył Vivaldi w dziedzinie swoich osiągnięć instrumentalnych, w tym w szczególności w utworach tworzonych na instrumenty smyczkowe. Ponieważ sam był wybitnym wirtuozem w grze na skrzypcach, utwory pisane na ten instrument zawierają nowe techniczne elementy gry skrzypcowej. Kompozytor wprowadził miedzy innymi grę w wysokiej skali instrumentu, przez co znacznie rozbudował technikęgry na skrzypcach. W swoich utworach zastosowałróżne sposoby artykulacji (wydobycia dźwięku), np. pizzicato (szarpanie struny palcem).
Antonio Vivaldi napisał w sumie 454 koncerty na instrumenty solowe z towarzyszeniem zespołu smyczkowego lub basso continuo. Najbardziej popularne to skrzypcowe „Cztery pory roku”. Dzieło to składa się z czterech części: „Wiosna”, „Lato”, „Jesień”, Zima”. Każda z wymienionych części stanowi formę 3-częściowego koncertu skrzypcowego. W koncertach tych kompozytor ilustruje za pomocą charakterystycznych środków wyrazu zmiany zachodzące w przyrodzie.
Vivaldi napisał także 12 koncertów na wiolonczelę, koncerty na flet, obój, trąbkę, mandolinę. Stworzył także utwory kameralne – na różne zespoły m.in. skrzypce i wiolonczelę, na dwoje, troje, czworo skrzypiec i wiolonczelę, na troje skrzypiec i altówkę. Napisał także 23 symfonie i ogromną ilość sonat na różne instrumenty z towarzyszeniem basso continuo.
Skomponował także dużą ilość dzieł wokalno-instrumentalnych. Napisał 49 oper oraz 2 oratoria, kantaty, opery i nieszpory.
Wielkie zasługi Antonio Vivaldiego w dziedzinie rozwoju muzyki instrumentalnej w I poł. XVIII w. nie zostały przez współczesnych ocenione, a po jego śmierci twórczość ta została całkowicie zapomniana. Dopiero 200 lat później – w I poł. XX w. – „odkryto” kompozycje Vivaldiego i wówczas muzyka tego jednego z najwybitniejszych kompozytorów epoki baroku zajęła odpowiednie miejsce w historii muzyki.
JOHANN SEBASTIAN BACH ( ur. w 1685 w Eisenach, zm. w 1750 w Lipsku ) to genialny kompozytor niemiecki i organista. Był najmłodszym, a jednocześnie najwybitniejszym z sześciu synów Johanna Ambrosiusa, muzyka miejskiego w Eisenach. Sam również miał liczną rodzinę: z pierwszą żoną Barbarą – siedmioro dzieci, z drugą – Anną Magdaleną – trzynaścioro. Jednakże dziesięcioro z nich zmarło w okresie niemowlęctwa lub we wczesnych latach dziecięcych. Mając na utrzymaniu liczną rodzinę musiał przenosić się w poszukiwaniu większych zarobków.
W latach:
1703 – 1707 – był organistą w Arnstadt i Muhlhausen;
1708 – 1714 – był muzykiem i organistą na dworze księcia Wilhelma Ernesta w Weimarze; do jego obowiązków należała gra na organach i klawesynie oraz działalność w kapeli dworskiej. Miał też obowiązek komponowania dla owej kapeli jednego utworu w ciągu miesiąca. Rozpoczął też działalność pedagogiczną ucząc muzyki członków rodziny książęcej.
1714 – 1717 – był koncertmistrzem kapeli weimarskiej; komponował wiele utworów klawesynowych o charakterze dydaktycznym dla swojego licznego potomstwa.
1717 – 1723 – był organistą na dworze księcia Leopolda w Kothen;
1723 – 1750 – był kantorem szkoły
św. Tomasza w Lipsku. W latach1723 – 1741 prowadził tam koncerty Collegium Musicum. Do jego obowiązków należało prowadzenie nabożeństw i gra w kościele w czasie uroczystości. Kontynuował swą pracę
pedagogiczną, wyjeżdżał też do innych miast niemieckich , gdzie występował jako wirtuoz – organista.
Pod koniec życia cierpiał na chorobę oczu, która doprowadziła go do całkowitej ślepoty. Pochowany został w Lipsku przy Kościele św. Jana, a w 1949 roku przeniesiono jego prochy do Kościoła św. Tomasza.
Twórczość J. S. Bacha
Utwory wokalno – instrumentalne
- Kantaty (ok. 200)
- Pasje ( do dziś przetrwały tylko dwie: według św. Mateusza i św. Jana )
- Motety
- Oratoria ( największe z nich to Oratorium na Boże Narodzenie )
- Msze ( m.in. Wielka Msza h – moll )
- Magnifikat
Utwory instrumentalne
- muzyka organowa:
opracowania chorałowe, wariacje, preludia, fantazje, toccaty, fugi, sonaty
- muzyka klawesynowa:
preludia, fugi, tańce, toccaty, partity, inwencje dwugłosowe i trzygłosowe, suity angielskie, suity francuskie, 2 zbiory preludiów i fug we wszystkich tonacjach pt. Das Wohltemperierte Klavier”, „Musikalisches Opfer” oraz „Kunst der Fuge”
- muzyka kameralna:
sonaty i partity na skrzypce solo, suity wiolonczelowe, 6 sonat skrzypcowych, 6 sonat fletowych
- muzyka orkiestrowa:
koncerty na instrumenty solowe, concerti grossi ( VI koncertów brandenburskich ), 4 suity orkiestrowe.
ANTONIO VIVALDI (ur. 1678 r.w Wenecji, zm. 1741 r. w Wiedniu)
Kompozytor włoski, był nie tylko wybitnym twórcą, ale także świetnym skrzypkiem; gry na tym instrumencie uczył go ojciec. Nie znamy dokładniejszych wiadomości i szcegółów na temat życia twórcy, wiemy, że działał jako dyrygent, pedagog i kompozytor. Zwany był ze względu na kolor włosów „rudowłosym księdzem”.
Największe zasługi w historii muzyki położył Vivaldi w dziedzinie swoich osiągnięć instrumentalnych, w tym w szczególności w utworach tworzonych na instrumenty smyczkowe. Ponieważ sam był wybitnym wirtuozem w grze na skrzypcach, utwory pisane na ten instrument zawierają nowe techniczne elementy gry skrzypcowej. Kompozytor wprowadził miedzy innymi grę w wysokiej skali instrumentu, przez co znacznie rozbudował technikęgry na skrzypcach. W swoich utworach zastosowałróżne sposoby artykulacji (wydobycia dźwięku), np. pizzicato (szarpanie struny palcem).
Antonio Vivaldi napisał w sumie 454 koncerty na instrumenty solowe z towarzyszeniem zespołu smyczkowego lub basso continuo. Najbardziej popularne to skrzypcowe „Cztery pory roku”. Dzieło to składa się z czterech części: „Wiosna”, „Lato”, „Jesień”, Zima”. Każda z wymienionych części stanowi formę 3-częściowego koncertu skrzypcowego. W koncertach tych kompozytor ilustruje za pomocą charakterystycznych środków wyrazu zmiany zachodzące w przyrodzie.
Vivaldi napisał także 12 koncertów na wiolonczelę, koncerty na flet, obój, trąbkę, mandolinę. Stworzył także utwory kameralne – na różne zespoły m.in. skrzypce i wiolonczelę, na dwoje, troje, czworo skrzypiec i wiolonczelę, na troje skrzypiec i altówkę. Napisał także 23 symfonie i ogromną ilość sonat na różne instrumenty z towarzyszeniem basso continuo.
Skomponował także dużą ilość dzieł wokalno-instrumentalnych. Napisał 49 oper oraz 2 oratoria, kantaty, opery i nieszpory.
Wielkie zasługi Antonio Vivaldiego w dziedzinie rozwoju muzyki instrumentalnej w I poł. XVIII w. nie zostały przez współczesnych ocenione, a po jego śmierci twórczość ta została całkowicie zapomniana. Dopiero 200 lat później – w I poł. XX w. – „odkryto” kompozycje Vivaldiego i wówczas muzyka tego jednego z najwybitniejszych kompozytorów epoki baroku zajęła odpowiednie miejsce w historii muzyki.
Pozdrawiam.