Judul: "Dongeng Lanang Lan Wadon Sing Nyetakke Banyu"
Wonten ing kutha Jatiwaringin, ana sepasang lanang wadon sing lagi padha ngarepake banyu saka sungai sing ageng banget. Padha dawuh saka wong-wong tuwa sing lila ngrungoke, "Ojo ngarepake banyu sing ageng banget, nanti wong saged nglaras." Tapi lanang wadon iki ora peduli, padha tetep ngarepake banyu.
Isuk-esuk lanang wadon iki teka nong tengah sungai, padha nglaras banyune ora ana, banyu iki ambruk. Wong-wong tuwa sing nglaras tadi ndeleng yen banyune wis ambruk. Neket wong-wong tuwa iki pada ilang, lanang wadon iki malah nggawa teluh.
Tumrap ing teluh lanang wadon iki, ana banyu seger sing wus ngrurung nganti mlampah. Lanang wadon iki angen-angen ing pribadine, "Aku wis ngarani wong-wong tuwa saka omah, akeh wong sing ra ono banyu. Sampek-sampek wong iki pada ilang, malah aku teka banyu."
Nanging, lanang wadon iki malah badhego marah, "Kenapa aku ora kepiro banyu wong-wong tuwa? Sing dadi jebule banyu sing ora adil, aku malah ora njaluk nglaras. Sekarang aku ndadekake banyu kang apik kaya iki, aku bakal nggawa semono wong-wong ora bisa ngrungoke."
Sakwise lanang wadon iki nglakoni teka, banyu punika nate kang luwih apik, ora ambruk, lan wong-wong tuwa punika bisa nglaras. Sakjane lanang wadon iki njaluk kasihan lan diutus ning dalan kanggo mbusakke kesalahanipun. Ana wong tuwa sing dadi pemimpin, yen isih ana banyu banjur ngrungoke kangge ngilangi kabegjanipun. Wong tuwa punika njaluk maaf lan nyawiji marang lanang wadon iki. Lanang wadon iki kena pelajaran sing penting: ora sekedar ngarepake, nanging ora teko ing pribadi kito.
Kabeh wong kang ngandika, yen arep ngarepake banyu sing apik, mugi-mugi pripun ora kepiro ngrungoke kang para wong tuwa, amarga saben tindak-tindakan pundi kang kito dawani ora bakal nembe nampa akibat kang sesuai karo kepiroan lan hasile amarga kita.
1 votes Thanks 1
FDGQWE
Banyak kata yang berbahasa Indonesia, Tapi gak papa. Makasih udah jawab ^°^
Jawaban:
Judul: "Dongeng Lanang Lan Wadon Sing Nyetakke Banyu"
Wonten ing kutha Jatiwaringin, ana sepasang lanang wadon sing lagi padha ngarepake banyu saka sungai sing ageng banget. Padha dawuh saka wong-wong tuwa sing lila ngrungoke, "Ojo ngarepake banyu sing ageng banget, nanti wong saged nglaras." Tapi lanang wadon iki ora peduli, padha tetep ngarepake banyu.
Isuk-esuk lanang wadon iki teka nong tengah sungai, padha nglaras banyune ora ana, banyu iki ambruk. Wong-wong tuwa sing nglaras tadi ndeleng yen banyune wis ambruk. Neket wong-wong tuwa iki pada ilang, lanang wadon iki malah nggawa teluh.
Tumrap ing teluh lanang wadon iki, ana banyu seger sing wus ngrurung nganti mlampah. Lanang wadon iki angen-angen ing pribadine, "Aku wis ngarani wong-wong tuwa saka omah, akeh wong sing ra ono banyu. Sampek-sampek wong iki pada ilang, malah aku teka banyu."
Nanging, lanang wadon iki malah badhego marah, "Kenapa aku ora kepiro banyu wong-wong tuwa? Sing dadi jebule banyu sing ora adil, aku malah ora njaluk nglaras. Sekarang aku ndadekake banyu kang apik kaya iki, aku bakal nggawa semono wong-wong ora bisa ngrungoke."
Sakwise lanang wadon iki nglakoni teka, banyu punika nate kang luwih apik, ora ambruk, lan wong-wong tuwa punika bisa nglaras. Sakjane lanang wadon iki njaluk kasihan lan diutus ning dalan kanggo mbusakke kesalahanipun. Ana wong tuwa sing dadi pemimpin, yen isih ana banyu banjur ngrungoke kangge ngilangi kabegjanipun. Wong tuwa punika njaluk maaf lan nyawiji marang lanang wadon iki. Lanang wadon iki kena pelajaran sing penting: ora sekedar ngarepake, nanging ora teko ing pribadi kito.
Kabeh wong kang ngandika, yen arep ngarepake banyu sing apik, mugi-mugi pripun ora kepiro ngrungoke kang para wong tuwa, amarga saben tindak-tindakan pundi kang kito dawani ora bakal nembe nampa akibat kang sesuai karo kepiroan lan hasile amarga kita.