Ciało karasia odznacza się bardzo silnym wygrzbieceniem tak, że jego wysokość mieści się dwa razy w długości. Pokrywają je duże, równo ułożone łuski. Płetwa grzbietowa jest bardzo długa i sięga prawie do nasady trzona ogonowego. Jej górna krawędź jest wypukła, a ostatni twardy promień piłkowany. Ostatni twardy promień płetwy odbytowej jest także drobno piłkowany. Głowa karasia jest mała, o niedużej paszczy, ustawionej nieco skośnie ku górze. U nas karaś dorasta przeciętnie do długości 12 - 30 cm i osiąga ciężar 0,2 - 0,5 kg. Trafiają się jednak (zwłaszcza w jeziorach) osobniki znacznie większe. Pokarmem karasia są drobne zwierzęta wodne, żyjące w mulistym dnie lub w jego pobliżu. Tarło tej ryby trwa od maja do lipca. Samica średniej wielkości składa około 200 000 jaj na płytkich miejscach, porośniętych roślinami wodnymi. Gatunek ten występuje w całej Europie (z wyjątkiem Francji, Szwajcarii i zlewiska Oceanu Lodowatego Północnego) oraz w dorzeczach większych rzek syberyjskich. W Polsce karaś jest spotykany we wszystkich nizinnych wodach śródlądowych, stojących i wolno płynących. Przebywa niedaleko brzegów, przy miękkim i mulistym dnie. Niewielkie jego ilości są hodowane w gospodarstwach stawowych.
Znaczenie gospodarcze karasia jest małe, mimo że jego mięso jest bardzo smaczne. Karasie często bowiem występują w wielkich ilościach, lecz są bardzo małych rozmiarów i wówczas przez rybaków są traktowane jako chwast rybny.
Możemy spotkać jego dwie odmiany – pstrąga potokowego oraz tęczowego.
• Występowanie: pstrąg to zdecydowanie ryba górska, oba jego gatunki żyją w rzekach górskich oraz górnych odcinkach rzek średnich nizinnych. W Polsce najczęściej można je spotkać w południowej i północnej części kraju, wodach: Beskidów, Tatr, Sudetów, Dolnego Śląska, Rudawy, Przemszy, Jury Krakowsko-Częstochowskiej oraz Pomorza Zachodniego i Środkowego, Warmi i Mazur.
• Morfologia: pstrąg ma ciało o kształcie torpedowatym - ułatwiającym życie w wartkim prądzie rzeki, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Pstrąg ma bardzo zmienne ubarwienie - najczęściej od zielonkawego do brązowawego, zależy od miejsca jego przebywania. Młode osobniki mają duże, wyraźnie niebieskoszare plamy na bokach, natomiast dorosłe liczne, czarne i czerwone kropki oraz żółtobiały lub żółty brzuch. Pstrąg tęczowy ma wydłużone, bocznie nieco spłaszczone ciało o szerokim trzonie ogonowym. Głowa o tępo zakończonym, szeroko wyciętym pysku, podobnie jak ciało i płetwy, usiana jest wieloma, czarnymi plamami i kropkami.
• Żerowanie: pstrąg jest typowym drapieżnikiem. Młode osobniki pstrąga potokowego zjadają larwy owadów i skorupiaki, dorosłe głównie ryby i owady.
Ciało karasia odznacza się bardzo silnym wygrzbieceniem tak, że jego wysokość mieści się dwa razy w długości. Pokrywają je duże, równo ułożone łuski. Płetwa grzbietowa jest bardzo długa i sięga prawie do nasady trzona ogonowego. Jej górna krawędź jest wypukła, a ostatni twardy promień piłkowany. Ostatni twardy promień płetwy odbytowej jest także drobno piłkowany. Głowa karasia jest mała, o niedużej paszczy, ustawionej nieco skośnie ku górze. U nas karaś dorasta przeciętnie do długości 12 - 30 cm i osiąga ciężar 0,2 - 0,5 kg. Trafiają się jednak (zwłaszcza w jeziorach) osobniki znacznie większe. Pokarmem karasia są drobne zwierzęta wodne, żyjące w mulistym dnie lub w jego pobliżu. Tarło tej ryby trwa od maja do lipca. Samica średniej wielkości składa około 200 000 jaj na płytkich miejscach, porośniętych roślinami wodnymi. Gatunek ten występuje w całej Europie (z wyjątkiem Francji, Szwajcarii i zlewiska Oceanu Lodowatego Północnego) oraz w dorzeczach większych rzek syberyjskich. W Polsce karaś jest spotykany we wszystkich nizinnych wodach śródlądowych, stojących i wolno płynących. Przebywa niedaleko brzegów, przy miękkim i mulistym dnie. Niewielkie jego ilości są hodowane w gospodarstwach stawowych.
Znaczenie gospodarcze karasia jest małe, mimo że jego mięso jest bardzo smaczne. Karasie często bowiem występują w wielkich ilościach, lecz są bardzo małych rozmiarów i wówczas przez rybaków są traktowane jako chwast rybny.
Możemy spotkać jego dwie odmiany – pstrąga potokowego oraz tęczowego.
• Występowanie: pstrąg to zdecydowanie ryba górska, oba jego gatunki żyją w rzekach górskich oraz górnych odcinkach rzek średnich nizinnych. W Polsce najczęściej można je spotkać w południowej i północnej części kraju, wodach: Beskidów, Tatr, Sudetów, Dolnego Śląska, Rudawy, Przemszy, Jury Krakowsko-Częstochowskiej oraz Pomorza Zachodniego i Środkowego, Warmi i Mazur.
• Morfologia: pstrąg ma ciało o kształcie torpedowatym - ułatwiającym życie w wartkim prądzie rzeki, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Pstrąg ma bardzo zmienne ubarwienie - najczęściej od zielonkawego do brązowawego, zależy od miejsca jego przebywania. Młode osobniki mają duże, wyraźnie niebieskoszare plamy na bokach, natomiast dorosłe liczne, czarne i czerwone kropki oraz żółtobiały lub żółty brzuch. Pstrąg tęczowy ma wydłużone, bocznie nieco spłaszczone ciało o szerokim trzonie ogonowym. Głowa o tępo zakończonym, szeroko wyciętym pysku, podobnie jak ciało i płetwy, usiana jest wieloma, czarnymi plamami i kropkami.
• Żerowanie: pstrąg jest typowym drapieżnikiem. Młode osobniki pstrąga potokowego zjadają larwy owadów i skorupiaki, dorosłe głównie ryby i owady.