Borowik szlachetny Kapelusz Średnicy 6–15 cm. Za młodu kulisty, potem stopniowo rozpościerający się, bladoróżowy do czerwonobrązowego. Rurki Za młodu bladożółte, później cytrynowożółte, z wiekiem oliwkowożółte, przyrośnięte do trzonu. Trzon Maczugowaty, początkowo wybrzuszony, potem walcowaty, cytrynowożółty, u podstawy z czerwonawym zabarwieniem. Pokryty jest delikatną siateczką. Miąższ jędrny, bladożółty, lub cytrynowożółty. Zapach słaby, smak łagodny.
Kapelusz: żółtozielonkawy, może mieć oliwkowy, brązowy lub ochrowy odcień; powierzchnia włóknista, może byc popękana na brązowo-rude łuseczki, sucha, wilgotna nieco lepka; 40-80(120) mm średnicy; młody półkulisty, potem rozpostarty, czasem z tępym garbkiem, brzeg początkowo podwinięty, z wiekiem pofałdowany. Blaszki: siarkowożółte; wąsko przyrośnięte lub wykrojone ząbkiem. Trzon: zazwyczaj prawie cały zagłębiony w podłożu; jaśniejszy od kapelusza, siarkowożółty; 30-90 x 10-20 mm; walcowaty; powierzchnia gładka lub z kosmkami; pełny. Miąższ: białawy do bladożółtego, niezmienny; smak łagodny; zapach świeżej mąki. Występowanie: Gatunek pospolity. Owocniki wyrastają pojedynczo lub w grupach od września do późnej jesieni. Zwykle w lasach iglastych na piasku, ale też w lasach liściastych i na trawiastych skrajach lasów. W okolicach Pasma Podhalańskiego rzadki (raz udało mi się znajeźć te grzyby zdala od lasu) Spożywanie: Smaczny i poszukiwany grzyb jadalny. Uwagi: Gąska zielonka ma dość charakterystyczny wygląd i trudno ją pomylić z innymi gatunkami. Inne gąskowate o żółtych blaszkach to: dość podobna ale posiadająca bardzo intensywny, odrażający zapach gąska siarkowa (Tricholoma sulphureum) i rycerzyk czerwonozłoty (Tricholomopsis rutilans) który ma czerwone łuseczki na kapeluszu i trzonie, jest większy i wyrasta na drewnie iglastych. (gatunek ginący warto go oszczędzić)
Borowik szlachetny
Kapelusz
Średnicy 6–15 cm. Za młodu kulisty, potem stopniowo rozpościerający się, bladoróżowy do czerwonobrązowego.
Rurki
Za młodu bladożółte, później cytrynowożółte, z wiekiem oliwkowożółte, przyrośnięte do trzonu.
Trzon
Maczugowaty, początkowo wybrzuszony, potem walcowaty, cytrynowożółty, u podstawy z czerwonawym zabarwieniem. Pokryty jest delikatną siateczką.
Miąższ
jędrny, bladożółty, lub cytrynowożółty. Zapach słaby, smak łagodny.
Gąska zielonka (Tricholoma equestre )
Kapelusz: żółtozielonkawy, może mieć oliwkowy, brązowy lub ochrowy odcień; powierzchnia włóknista, może byc popękana na brązowo-rude łuseczki, sucha, wilgotna nieco lepka; 40-80(120) mm średnicy; młody półkulisty, potem rozpostarty, czasem z tępym garbkiem, brzeg początkowo podwinięty, z wiekiem pofałdowany.
Blaszki: siarkowożółte; wąsko przyrośnięte lub wykrojone ząbkiem.
Trzon: zazwyczaj prawie cały zagłębiony w podłożu; jaśniejszy od kapelusza, siarkowożółty; 30-90 x 10-20 mm; walcowaty; powierzchnia gładka lub z kosmkami; pełny.
Miąższ: białawy do bladożółtego, niezmienny; smak łagodny; zapach świeżej mąki.
Występowanie: Gatunek pospolity. Owocniki wyrastają pojedynczo lub w grupach od września do późnej jesieni. Zwykle w lasach iglastych na piasku, ale też w lasach liściastych i na trawiastych skrajach lasów. W okolicach Pasma Podhalańskiego rzadki (raz udało mi się znajeźć te grzyby zdala od lasu)
Spożywanie: Smaczny i poszukiwany grzyb jadalny.
Uwagi: Gąska zielonka ma dość charakterystyczny wygląd i trudno ją pomylić z innymi gatunkami. Inne gąskowate o żółtych blaszkach to: dość podobna ale posiadająca bardzo intensywny, odrażający zapach gąska siarkowa (Tricholoma sulphureum) i rycerzyk czerwonozłoty (Tricholomopsis rutilans) który ma czerwone łuseczki na kapeluszu i trzonie, jest większy i wyrasta na drewnie iglastych. (gatunek ginący warto go oszczędzić)