Question

przygotuj materiały na temat ochrona przyrody w polsce najlepiej pliki :d

Answer 1

Ochroną przyrody w Polsce zajmuje się Ministerstowo Środowiska.

Najstarsze prawo dotyczące ochrony dzikich zwierząt pochodzi z czasów Bolesława Chrobrego i dotyczy zakazu polowania na bobry.

Ochrona przyrody, są to działania zmierzające do zachowania w niezmienionym lub optymalnym stanie przyrody ożywionej i nieożywionej, a także krajobrazu. Głównym celem ochrony przyrody jest zapewnienie nie przerwanej stabilności ekosystemów i procesów ekologicznych oraz zachowanie różnorodności biologicznej .W Polsce prowadzi się różnorakie działania w mające na celu ochronę przyrody.

 

Formy ochrony:

- Parki narodowe

- Rezerwaty przyrody

- parki krajobrazowe

- obszary chronionego krajobrazu

- obszar Natura 2000

- użytki ekologiczne

- zespoły przyrodniczo -krajobrazowe

- stanowiska dokumentacyjne

- pomniki przyrody

 

Natura 2000 - jest najmłodszą z form ochrony przyrody, wprowadzoną w 2004 roku.

 

 

LICZE NA NAJ!!! :)

Answer 2

Przez pojęcie ochrona przyrody najczęściej rozumiemy działalność mającą na celu zachowanie, odnawianie oraz zrównoważone użytkowanie tworów i zasobów przyrody żywej i nieożywionej, takich jak: 
- dziko występujące rośliny, zwierzęta i grzyby; 
- rośliny, zwierzęta i grzyby objęte ochroną gatunkową; 
- zwierzęta prowadzące wędrowny tryb życia; 
- siedliska przyrodnicze; 
- siedliska roślin, zwierząt i grzybów zagrożonych wyginięciem, rzadkich i chronionych; 
- twory przyrody żywej i nieożywionej oraz kopalne szczątki roślin i zwierząt; 
- krajobraz; 
- zieleń w miastach i na wsiach 
- zadrzewienia.

Ochrona przyrody w Polsce ma wielowiekową tradycję. Najstarsze prawo dotyczące ochrony dzikich zwierząt pochodzi z czasów Bolesława Chrobrego i dotyczy zakazu polowania na bobry. Kazimierz Wielki w statutach Wiślicko – Piotrkowskich nakazał ochronę lasów natomiast Władysław Jagiełło w roku 1423 zawarł w Statucie Wareckim zapisy dotyczące ochrony cisa i „większych zwierząt” oraz okresów ochronnych zwierząt łownych. Książęta mazowieccy szczególną opieką otaczali tura, dla ochrony którego ustanowili nawet specjalną straż, której zadaniem było doglądanie i dokarmianie tych zwierząt. Zygmunt I w Statucie Litewskim (1523 r.) ochroną objął m. in. żubra, tura, bobra, sokoła i łabędzia.

Zapoczątkowanie w XIX w. nowoczesnego podejścia do ochrony przyrody spowodowane było dynamicznym rozwojem przemysłu, urbanizacją oraz intensyfikacją rolnictwa. Prowadzenie przez człowieka rabunkowej działalności spowodowało wylesienie znacznych obszarów, erozję gleb, zmiany bilansu wodnego, zanieczyszczenie środowiska a co za tym idzie głębokich i często nieodwracalnych przemiany w środowisku przyrodniczym.

W Polsce w latach 20-tych XX wieku utworzono wiele rezerwatów przyrody. W roku 1923 rozpoczęto restytucję żubra w Puszczy Białowieskiej, a w 1932 roku powołano dwa pierwsze na ziemiach polskich parki narodowe: obejmujący część Puszczy Białowieskiej „Park Narodowy w Białowieży” oraz obejmujący Pieniny „Park Narodowy w Pieninach”. 
10 marca 1934 roku uchwalono ustawę o ochronie przyrody (Dz. U. 1934 nr 31 poz. 274) . Dzięki staraniom powstałej w 1919 roku Tymczasowej Państwowej Komisji Ochrony Przyrody, od 1926 roku noszącej nazwę Państwowej Rady Ochrony Przyrody 
, w 1939 roku na terenie Polski było, poza wymienionymi parkami narodowymi, 211 rezerwatów przyrody oraz kilkaset pomników przyrody. Po II Wojnie Światowej pierwsza ustawa o ochronie przyrody została uchwalona w 1949 roku (Dz. U. 1949 nr 25, poz. 180). W ustawie tej zawarto zapisy dotyczące tworzenia następujących form ochrony przyrody w naszym kraju: parków narodowych (dotyczyło to również tych parków, które utworzone zostały przed wojną), rezerwatów i pomników przyrody oraz wprowadzania ochrony gatunkowej roślin i zwierząt. W 1991 roku uchwalono nową ustawę (z dnia 16 października 1991 r. Dz. U. 1991 nr 114 poz.492), w której do istniejących już form ochrony przyrody dodano: parki krajobrazowe, obszary chronionego krajobrazu, stanowiska dokumentacyjne, użytki ekologiczne i zespoły przyrodniczo – krajobrazowe. Obecnie obowiązującą ustawą jest ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. 2004 nr 92 poz. 880 z późn. zmianami).

 

II. Metody ochrony przyrody

Głównymi metodami jakimi chroni się przyrodę są:

- ochrona konserwatorska – wymaga ona ograniczeń w zakresie wykorzystywania zasobów i składników przyrody (dziko występujących roślin, zwierząt i grzybów oraz ich siedlisk, a także elementów przyrody nieożywionej).

- ochrona czynna – sposób ochrony przyrody dopuszczający stosowanie, w razie potrzeby, zabiegów ochronnych w celu przywrócenia naturalnego stanu ekosystemów i składników przyrody lub zachowania siedlisk przyrodniczych oraz siedlisk roślin, zwierząt lub grzybów. Istnieje wiele działań, które zaliczyć można do tej metody ochrony przyrody, są to np. wypasanie lub wykaszanie prowadzone w celu ochrony siedlisk łąkowych, powstrzymywanie sukcesji poprzez wycinanie siewek drzew i krzewów, budowanie zastawek etc.

- ochrona in situ (łac. na miejscu) – ochrona gatunków roślin, zwierząt i grzybów, a także elementów przyrody nieożywionej, w miejscach ich naturalnego występowania. Tej formie ochrony służą przede wszystkim parki narodowe i rezerwaty przyrody.

- ochrona ex situ (łac. poza miejscem) - ochrona gatunków roślin, zwierząt i grzybów poza miejscem ich naturalnego występowania oraz ochrona skał, skamieniałości i minerałów w miejscach ich przechowywania. Ta metoda wymaga specjalnego zezwolenia i mogą ją podejmować jedynie instytucje naukowe, ogrody botaniczne, ośrodki re-introdukcji i parki narodowe.

Ochronę przyrody można podzielić także biorąc pod uwagę jej formę:

ochrona obszarowa, do której zaliczamy – parki narodowe, rezerwaty przyrody, parki krajobrazowe, obszary chronionego krajobrazu, obszary Natura 2000; ochronę indywidualną, do której zaliczamy – pomniki przyrody, stanowiska dokumentacyjne, użytki ekologiczne i zespoły przyrodniczo – krajobrazowe; ochrona gatunkowa – ochrona roślin, zwierząt i grzybów.