Question

Przygotuj informacje na temat historyków rzymskch Tacyta i Swetoniusza

Najlepiej by było do 20.00 dzsisiaj

Answer 1

Tacyt

Pochodził on z Galii. Na początku swej kariery studiował retorykę u Kwintyliana. Szczęśliwy traf zdarzył mu się, gdy ożenił się z córką konsula Agrykoli, który podbił Brytanię. Dzięki temu stał się osobą wpływową i wszedł do senatu.

Wyższe urzędy jednak przestały go interesować, kiedy stwierdził, że ogranicza się wolność słowa. Chociażby to stwierdzenie oraz obiektywizm w jego pismach świadczy o rzetelnym przekazywaniu informacji. A przecież to ma największe znaczenie w historii.

Jedną z jego pierwszych prac była „De vita et moribus Iulii Agricolae”, odnoszącą się do życia jego teścia i zawierającą wiele wzmianek historycznych. Następnie pisał Tacyt o obcych plemionach w etnografii „Germania”.

Najważniejszymi jego dziełami były „Dzieje”, w których autor opisuje czasy od panowania Dominicjana do Wespazjana oraz „Roczniki” traktujące o rządach Tyberiusza i Nerona. Wszystkie jego dzieła pozbawione były jakiejkolwiek stronniczości.

Jeden z najglośniejszych historyków rzymskich w początkach II wieku n.e., Tacyt, jest autorem ważnego źródla wiadomości o Jezusie. W swych “Rocznikach" (Annales) napisanych okolo 116 roku (księga XV, rozdz. 44) podał nastąpującą relację przy okazji opisu pożaru Rzymu za Nerona w 64 roku:

,,Neron podstawił winowajców i dotknąI najbardziej wyszukanymi każniami tych, których znienawidzono dla ich sromot, a których gmin chrześcijanami nazywal. Poczatek tej nazwie dał Chrystus, który za panowania Tyberiusza skazany był na śmierć przez prokuratora Poncjusza Piłata, a przytłumiony na razie zgubny zabobon znowu wbuchnął, nie tylko w Judei, gdzie się to zło wylęgło, lecz także w stolicy, dokąd wszystko co potworne albo sromotne zewsząd napływa i licznych znajduje zwolenników. Schwytano więc naprzód tych, którzy tę wiarę publicznie wyznawali, potem na podstawie ich zeznań ogromne mnóstwo innych i udowodniono im nie tyle zbrodnię podpalenia, lle nienawiść ku rodzajowi ludzkiemu".

Fragment ten jedni odrzucają w całości jako późniejszą wstawkę, inni uznają częściową interpolację, a jeszcze inni widzą w nim tekst calkowicie autentyczny. Podstawowym zarzutem kierowanym przeciwko autentyczności jest fakt, że Tacyt piszący za czasów Trajana nie wspomina o chrześcijanach z tego okresu, mimo że te czasy reIacjonuje bardzo szczegółowo, a podaje wiadomości sprzed 50 lat. Wiadomo zaś, że za czasów Nerona nie mogło jeszcze być w Rzymie tak wielkiej ilości chrześcijan, jak to wynika z tego fragmentu, tym bardziej że sama nazwa “chrześcijanie" w owym czasie jeszcze nie istniała (Dz. Ap. 11,22). Fragment Tacyta jednak ma inną wartość dla historyka niż fragment Józefa Flawlusza. U Tacyta nie ma takich sprzeczności jak u Józefa. Tacyt mówi bowiem o chrześcijanach z pogardą, uważa ich za wrogów państwa, za grupę zabobonną i szkodliwą. Takiej oceny nie mógi dodać do tekstu żaden chrześcijańlski kopista. Negatywny, wrogi i pogardliwy stosunek Tacyta do chrześcijaństwa przemawia za autentycznością tego fragmentu, co jednak nie wyklucza uzupełnienia go wzmianką o wielkiej ilości chrześcijan w Rzymie za panowania Nerona. Jeśli się przyjmie, że fragment Tacyta jest autentyczny, to świadectwo to trzeba uznać za poważny argument na rzecz tezy o historycznym istnieniu Jezusa.

 

SWETONIUSZ

Gaius Suetonius Tranquillus, znakomity biograf cesarski, rzecz to dziwnego przypadku, nie ma wlasnego zyciorysu. Zaledwie szczatki informacji o jego wlasnym zywocie przetrwaly do chwili obecnej. Nie przekazala nam historia daty jego urodzin ani zgonu, nie wiemy takze gdzie sie urodzil, a gdzie umarl. Tylko na podstawie pewnych zestawien mozna przypuszczac, ze urodzil sie okolo 69 n.e. Mlodosc jego przypadla na czasy Domicjana. Pochodzil ze stanu rycerskiego. Ojciec jego, Suetonius Laetus, byl trybunem wojskowym o waskim szlaku (angusticlavius) przy XIII legionie i walczyl pod znakami cesarza Ottona pod Bedriakum w r. 69 n.e. Postac Swetoniusza w zyciu prywatnym oswietlaja pewne listy Pliniusza Mlodszego - z ktorym Swetoniusz pozostal w zazylej przyjazni - wskazujace na patronat zyciowy i literacki ze strony czlowieka o rozleglych juz stosunkach, bardzo zamoznego, znanego w sferach literackich, doswiadczonego adwokata, w stosunku do niezbyt zaradnego i skromnego przyjaciela po piorze.
Piliniusz Mlodszy, Tacyt i Swetoniusz stanowili triumwirat literacki, oparty na zwiazku zywej przyjazni. Lecz oto umiera Piliniusz Mlodszy. Nastepnym protektorem Swetoniusza jest Caius Septicius Clarus, z literackiego srodowiska Piliniusza, ktory mu poswiecil zbior dziewieciu ksiag swoich listow. Cesarz Hadrian w r. 119 wyniosl Septycjusza na najwyzsza godnosc stanu rycerskiego, tj. na prefektore pretorianow. Ten z kolei wciagnal Swetoniusza na dwor jako sekretarza cesarskiego: ab epistulis Latinis. Jest to okres zycia dla Swetoniusza najbardziej slawny. Ta godnosc zapenila mu dostep do wszystkich archiwow cesarskich. Przypuszczalnie na te lata (120?) przypada wydanie "Zywotow cesarskich", ktore Swetoniusz dedykowal Septycjuszowi. Lecz w r. 122 n.e. przychodzi nagle nielaska cesarska i Septycjusz Klarus oraz Swetoniusz otrzymali dymisje ze swych stanowisk. Odtad juz nie uslyszymy o Swetoniuszu.

Swetoniusz byl bardzo plodnym pisarzem. Jedynym jednak jego dzielem zachowanym calkowicie sa "Zywoty dwunastu Cezarow" oraz ostatnia czesc z wiekszego dziela "De viris illustribus", pt "De grammaticis et rhetoribus". "Zywoty cesarskie" weszly pod przypuszczalnym tytulem "De vita duodecim Caesarum libri VIII" i zawieraja zywoty cesarzy dwu pierwszych dynastyj: julijsko-klaudyjskiej i Flawiuszy, oraz zywoty trzech cesarzy r. 69 n.e., lacznie wiec 12 zywotow: Juliusza Cezara, Augusta, Tyberiusza, Kaliguli, Klaudiusza, Nerona, Galby, Otona, Witeliusza, Wespazjana, Tytusa, Domicjana. Szesc ksiag obejmuje zywoty dynastii julijsko-klaudyjskiej, kazda po jednym zywocie, rok trzech cesarzy zawarty jest w ksiedze siodmej, zywoty Flawiuszow w ksiedze osmej. Ksiega pierwsza, obejmujaca żywot Cezara, nie zaczyna go od poczatku, lecz opisuje dzieje boskiego Juliusza dopiero od smierci jego ojca, tj. od szesnastego roku zycia Cezara. Dedykacja dla Septycjusza zaginela.