Question

Przygotuj informację na temat wybranego skansemu w Polsce

Answer 1

Skansen archeologiczny w Biskupinie

Niewielka wieś Biskupin, położona nad Jeziorem Biskupińskim w województwie kujawsko-pomorskim to jedno z najważniejszych miejsc na archeologicznej mapie nie tyko Polski ale też Europy. Zostało ono odkryte przypadkiem. W 1933 roku miejscowy nauczyciel dowiedział się od swoich uczniów o dziwnych palach, które wykopali ich rodzice podczas pozyskiwania torfu. Nagłośnił sprawę i poinformował o znalezisku naukowców z Poznania. Badania prowadzone były do II wojny światowej oraz po jej zakończeniu aż do 1974 roku. Biskupińskie znalezisko szybko zostało obwołane sensacją archeologiczną na skalę europejską.

Osada obronna w Biskupinie zbudowana została w VIII wieku przed nasza erą przez ludność kultury łużyckiej. Istniała do około 400 roku przed naszą erą kiedy została opuszczona. Znajdowała się na wyspie położonej na Jeziorze Biskupińskim. W szczytowym okresie rozwoju zamieszkiwało ją około 1000 osób. Składała się z trzynastu rzędów długich chat z bali drewnianych między którymi biegły wykładane podobnymi balami ulice. Taka sama ulica okrążała całość zabudowań. Osada otoczona była drewnianym wałem obronnym wypełnionym ziemią i kamieniami.

Mieszkańcy osady zajmowali się głównie rolnictwem i hodowlą. Poletka znajdowały się na stałym lądzie, który łączył z wyspą drewniany most. Pełnił on także funkcje obronne i w momencie napadu mógł zostać zniszczony przekształcając osadę w warownię bez dostępu z lądu.

W tej chwili rezerwat archeologiczny w Biskupinie to jedno z najczęściej odwiedzanych przez turystów miejsc województwie kujawsko-pomorskim. Znajduje się on na tak zwanym szlaku piastowskim, który prowadzi przez Wielkopolskę i Kujawy śladami początków państwa polskiego i czasów przedpaństwowych.

Answer 2

24 września 1909 r. – pierwsza wzmiankowana data utworzenia Dorfmuseum Königsberg (Muzeum Wsi w Królewcu). Muzeum założone zostało jako ekspozycja architektury ludowej z terenów Prus, na obrzeżach ogrodu zoologicznego w Królewcu. Założycielem był dr Richard Dethlefsen – Prowincjonalny Konserwator Zabytków Prus Wschodnich. W 1937 podjęto decyzję o przeniesieniu ekspozycji do Olsztynka, gdzie już znajdowało się mauzoleum Hindenburga. Przenosiny trwały w latach 1938–1942. Nie udało się przenieść wszystkich obiektów. Z 22 prezentowanych w Królewcu 14 przeniesiono, przy czym jedna stodoła spłonęła od pioruna w roku 1945.

Po II wojnie światowej opiekę nad zgromadzonymi w Olsztynku budynkami sprawował Wojewódzki Konserwator Zabytków w Olsztynie. Pod koniec lat 50. XX wieku dr Franciszek Klonowski rozpoczął uzupełniać kolekcję o nowe obiekty architektury wiejskiej. W 1 września 1961 utworzono Park Etnograficzny, funkcjonujący jako Oddział Muzeum Mazurskiego w Olsztynie. Jego pierwszym dyrektorem był dr Józef Wieczerzak. Już 1 stycznia 1969 roku skansen zaczął funkcjonować jako samodzielna i autonomiczna jednostka pod nazwą „Muzeum Budownictwa Ludowego – Park Etnograficzny w Olsztynku”. W 1974 r. Muzeum przejęło fragment gotyckiej zabudowy miasta Olsztynek: ruinę kościoła (XIV/XVII w.) oraz basztę murów obronnych miasta, które wyremontowało i adaptowało do funkcji Salonu Wystawowego i Domu Mrongowiusza.

Obecnie skansen w Olsztynku zajmuje około 100 ha, znajduje się tu 68 obiektów architektonicznych (13 przeniesionych z Królewca) oraz ekspozycje rzadkich gatunków zwierząt gospodarskich polskiego pochodzenia.

30 grudnia 2008 r. Muzeum zostało wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów prowadzonego przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Muzeum Budownictwo Ludowego – Park Etnograficzny w Olsztynku w prestiżowym Państwowym Rejestrze Muzeów znajduje się pod numerem 99.

Muzeum Budownictwa Ludowego – Park Etnograficzny w Olsztynku jest członkiem-założycielem Stowarzyszenia Muzeów na Wolnym Powietrzu w Polsce. W roku 2009 Muzeum otrzymało honorową nagrodę im. Oskara Kolberga, za dorobek w popularyzacji kultury ludowej i folkloru.