Przygotuj informację na temat Sokratesa (najważniejsze stwierdzenia), czym się charakteryzował, co było najważniejsze, jakie prawdy twierdził.
Proszę o pomoc! Dzięki!
Becia4everSOKRATES „Jedyne co wiem, jest to, że nic nie wiem“ * urodził się w Atenach ok. 470 r.p.n.e. * ojciec rzeźbiarz, matka akuszerka * w młodości brał udział w trzech wyprawach wojennych (odwaga, patriotyzm) * nie angażował się w życie polityczne, poświęcił się działalności nauczycielskiej (w przeciweiństwie do sofistów za nauki nie pobierał żadnych pieniędzy) * żona Ksantypa * często dyskutował w miejscach publicznych z napotkanymi ludźmi * w wieku 70 lat został oskarżony o bezbożność i demoralizowanie młodzieży * skazany na śmierć 399 p.n.e. (wypija cykutę, umiera wśród przyjaciół) * nauczał tylko przez rozmowę, nie pozostawił po sobie żadnych pism, jego poglądy znamy z przekazów uczniów – Platona i Ksenofonta
POGLĄDY * Wiara w absolutne znaczenie dobra i cnoty. Sokrates głosił, że cnota (gr. arete, starożytne pojęcie oznaczające tężyznę życiową, szlachetność, dzielność) jest dobrem bezwzględnym, czym przeciwstawiał się relatywizmowi sofistów. Jest też dobrem najwyższym, o które człowiek winien zabiegać, nie licząc się z niebezpieczeństwami i śmiercią ("Czyż nie wstydzisz się dbać o pieniądze, sławę, zaszczyty, a nie o rozum, prawdę i o to, by dusza stała się najlepsza?"). * Tożsamość dobra i wiedzy. Według Sokratesa cnota jest wiedzą ("Jest to jedno i to samo wiedzieć, co jest sprawiedliwe i być sprawiedliwym."). Ludzie czynią źle z niewiedzy, czy raczej wiedzy pozornej – intelektualizm etyczny - cnoty można się nauczyć, a od nas samych zależy, czy dobro to nabędziemy. Docieranie do poznania prawd dotyczących ludzkiegopostępowaia jest możliwe dlatego, że każdego człowieka wspiera w tym daimonion – wewnętrzny głos, kierujący jego duszą. * Wypracowanie metody dochodzenia do prawdy, a tym samym do cnoty: jest nią specjalnego rodzaju dyskusja, zwana dialektyką. W swoich rozmowach z Ateńczykami Sokrates posługiwał się 2 metodami: o metoda elenktyczna - sprawdzanie i zbijanie twierdzeń rozmówcy poprzez wyprowadzanie z nich konsekwencji doprowadzających w końcu do tezy absurdalnej lub sprzecznej z twierdzeniem pierwotnym (aporii); o metoda maieutyczna (dosł. położnicza) - polega na dopomożeniu uczniowi w uświadomieniu sobie prawdy, którą już posiada, poprzez umiejętne stawianie pytań; metoda ta zakłada, iż każdy człowiek posiada intuicyjną wiedzę o dobru.
„Jedyne co wiem, jest to, że nic nie wiem“
* urodził się w Atenach ok. 470 r.p.n.e.
* ojciec rzeźbiarz, matka akuszerka
* w młodości brał udział w trzech wyprawach wojennych (odwaga, patriotyzm)
* nie angażował się w życie polityczne, poświęcił się działalności nauczycielskiej (w przeciweiństwie do sofistów za nauki nie pobierał żadnych pieniędzy)
* żona Ksantypa
* często dyskutował w miejscach publicznych z napotkanymi ludźmi
* w wieku 70 lat został oskarżony o bezbożność i demoralizowanie młodzieży
* skazany na śmierć 399 p.n.e. (wypija cykutę, umiera wśród przyjaciół)
* nauczał tylko przez rozmowę, nie pozostawił po sobie żadnych pism, jego poglądy znamy z przekazów uczniów – Platona i Ksenofonta
POGLĄDY
* Wiara w absolutne znaczenie dobra i cnoty. Sokrates głosił, że cnota (gr. arete, starożytne pojęcie oznaczające tężyznę życiową, szlachetność, dzielność) jest dobrem bezwzględnym, czym przeciwstawiał się relatywizmowi sofistów. Jest też dobrem najwyższym, o które człowiek winien zabiegać, nie licząc się z niebezpieczeństwami i śmiercią ("Czyż nie wstydzisz się dbać o pieniądze, sławę, zaszczyty, a nie o rozum, prawdę i o to, by dusza stała się najlepsza?").
* Tożsamość dobra i wiedzy. Według Sokratesa cnota jest wiedzą ("Jest to jedno i to samo wiedzieć, co jest sprawiedliwe i być sprawiedliwym."). Ludzie czynią źle z niewiedzy, czy raczej wiedzy pozornej – intelektualizm etyczny - cnoty można się nauczyć, a od nas samych zależy, czy dobro to nabędziemy. Docieranie do poznania prawd dotyczących ludzkiegopostępowaia jest możliwe dlatego, że każdego człowieka wspiera w tym daimonion – wewnętrzny głos, kierujący jego duszą.
* Wypracowanie metody dochodzenia do prawdy, a tym samym do cnoty: jest nią specjalnego rodzaju dyskusja, zwana dialektyką. W swoich rozmowach z Ateńczykami Sokrates posługiwał się 2 metodami:
o metoda elenktyczna - sprawdzanie i zbijanie twierdzeń rozmówcy poprzez wyprowadzanie z nich konsekwencji doprowadzających w końcu do tezy absurdalnej lub sprzecznej z twierdzeniem pierwotnym (aporii);
o metoda maieutyczna (dosł. położnicza) - polega na dopomożeniu uczniowi w uświadomieniu sobie prawdy, którą już posiada, poprzez umiejętne stawianie pytań; metoda ta zakłada, iż każdy człowiek posiada intuicyjną wiedzę o dobru.
zapis z lekcji, pozdrawiam :-)