Ugoda zborowska została zawarta 17 sierpnia 1649, po stoczeniu bitwy pod Zborowem, gdy wojskom koronnym nie udało się przyjść z odsieczą oblężonemu przez Kozaków i Tatarom Zbarażowi w czasie powstania Chmielnickiego na Ukrainie.
Na mocy zawartego porozumienia z Rzecząpospolitą
zwiększono rejestr kozacki z 6 do 40 tysięcy żołnierzy,
w 3 województwach kozackich: kijowskim, bracławskim i czernihowskim urzędy miała pełnić tylko szlachta prawosławna,
wojska koronne oraz Żydzi nie miały mieć wstępu do miast, gdzie stacjonowały kozackie pułki rejestrowe,
Hetmanem wojska zaporoskiego został Bohdan Chmielnicki,
zgodzono się przyznać miejsce w Senacie prawosławnemu metropolicie kijowskiemu,
Czehryń zostało przypisany do Buławy Wojska Zaporoskiego, którą otrzymał Starszy Wojska Zaporoskiego Bohdan Chmielnicki,
zabroniono powrotu duchowieństwa unickiego na ziemie Hetmanatu (województwa czernihowskie, kijowskie, bracławskie),
pozwolono Tatarom na splądrowanie Podola i Bracławszczyzny w drodze powrotnej na Krym,
Rzeczpospolita zgodziła się na zapłatę 200 tysięcy talarów okupu chanowi krymskiemu Islamowi III Girejowi,
jezuici oraz Żydzi mieli zostać usunięci z województw: bracławskiego, kijowskiego i czernihowskiego[1],
ogłoszono amnestię dla powstańców.
W listopadzie 1649 sejm ratyfikował tę ugodę[2], jednak niezaakceptowana przez polskich senatorów duchownych, magnatów, a także poruszoną powstaniem ludność ruską, nigdy nie weszła w życie.
Ugoda zborowska została zawarta 17 sierpnia 1649, po stoczeniu bitwy pod Zborowem, gdy wojskom koronnym nie udało się przyjść z odsieczą oblężonemu przez Kozaków i Tatarom Zbarażowi w czasie powstania Chmielnickiego na Ukrainie.
Na mocy zawartego porozumienia z Rzecząpospolitą
zwiększono rejestr kozacki z 6 do 40 tysięcy żołnierzy,
w 3 województwach kozackich: kijowskim, bracławskim i czernihowskim urzędy miała pełnić tylko szlachta prawosławna,
wojska koronne oraz Żydzi nie miały mieć wstępu do miast, gdzie stacjonowały kozackie pułki rejestrowe,
Hetmanem wojska zaporoskiego został Bohdan Chmielnicki,
zgodzono się przyznać miejsce w Senacie prawosławnemu metropolicie kijowskiemu,
Czehryń zostało przypisany do Buławy Wojska Zaporoskiego, którą otrzymał Starszy Wojska Zaporoskiego Bohdan Chmielnicki,
zabroniono powrotu duchowieństwa unickiego na ziemie Hetmanatu (województwa czernihowskie, kijowskie, bracławskie),
pozwolono Tatarom na splądrowanie Podola i Bracławszczyzny w drodze powrotnej na Krym,
Rzeczpospolita zgodziła się na zapłatę 200 tysięcy talarów okupu chanowi krymskiemu Islamowi III Girejowi,
jezuici oraz Żydzi mieli zostać usunięci z województw: bracławskiego, kijowskiego i czernihowskiego[1],
ogłoszono amnestię dla powstańców.
W listopadzie 1649 sejm ratyfikował tę ugodę[2], jednak niezaakceptowana przez polskich senatorów duchownych, magnatów, a także poruszoną powstaniem ludność ruską, nigdy nie weszła w życie.