Janusz Korczak, inaczej Henryk Goldszmit urodził się w 1878 lub 1879 roku
w Warszawie, zm. 6 sierpnia 1942 w Treblince.
Korczak urodził się w Warszawie, w spolonizowanej rodzinie żydowskiej, jako syn Józefa Goldszmita i Cecylii Gębickiej.
Mały Henryk nie miał bliskich kontaktów z rodzicami.
Każdy z nich zajęty był sobą i swoimi problemami.
Sytuacja rodzinna bardzo wpłynęła na jego psychikę oraz rozwój.
7-letni Henryk nie rozpoczynał nauki, tak jak inne dzieci, od nauczania domowego. Trafił do prywatnej szkoły przygotowującej do gimnazjum, w której panowała żelazna dyscyplina. Już w młodym wieku zmuszony był wziąć na siebie ciężar utrzymania rodziny.
Z biegiem czasu w gimnazjum jego pasją stała się literatura.
W 1896 roku zadebiutował na łamach tygodnika satyrycznego - humoreską, na temat wychowania dzieci, pt. "Węzeł gordyjski".
Dwa lata później zdał maturę i rozpoczął studia na wydziale lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1905 roku uzyskał dyplom lekarza.
7 października 1912 roku Korczak został dyrektorem Domu Sierot – placówki opiekuńczej dla dzieci żydowskich, która potem stała się dla niego „domem pracy i szkołą życia”.
Już od pierwszych dni II wojny światowej Dom Sierot znalazł się w polu bombardowań. Korczak próbował walczyć, odnawiać zniszczenia, lecz bezskutecznie.
W październiku 1940 roku nakazem władz niemieckich w okupowanej Warszawie utworzyło się getto dla ludności żydowskiej. Sierociniec przeniósł się do budynku przy ul. Chłodnej 33. J.Korczak walczył jak lew, o żywność, leki i godną śmierć dla podopiecznych. Podczas pobytu w getcie pisał "Pamiętnik z getta" – dzieło szczególne w jego biografii. 6 sierpnia 1942 roku Janusz Korczak z wychowankami wyruszył w ostatnią drogę, drogę ku śmierci... Został wywieziony z getta w wagonie bydlęcym. Dobrowolnie towarzyszył dzieciom w drodze na śmierć w komorze gazowej obozu zagłady w Treblince.
Janusz Korczak, inaczej Henryk Goldszmit urodził się w 1878 lub 1879 roku
w Warszawie, zm. 6 sierpnia 1942 w Treblince.
Korczak urodził się w Warszawie, w spolonizowanej rodzinie żydowskiej, jako syn Józefa Goldszmita i Cecylii Gębickiej.
Mały Henryk nie miał bliskich kontaktów z rodzicami.
Każdy z nich zajęty był sobą i swoimi problemami.
Sytuacja rodzinna bardzo wpłynęła na jego psychikę oraz rozwój.
7-letni Henryk nie rozpoczynał nauki, tak jak inne dzieci, od nauczania domowego. Trafił do prywatnej szkoły przygotowującej do gimnazjum, w której panowała żelazna dyscyplina. Już w młodym wieku zmuszony był wziąć na siebie ciężar utrzymania rodziny.
Z biegiem czasu w gimnazjum jego pasją stała się literatura.
W 1896 roku zadebiutował na łamach tygodnika satyrycznego - humoreską, na temat wychowania dzieci, pt. "Węzeł gordyjski".
Dwa lata później zdał maturę i rozpoczął studia na wydziale lekarskim Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1905 roku uzyskał dyplom lekarza.
7 października 1912 roku Korczak został dyrektorem Domu Sierot – placówki opiekuńczej dla dzieci żydowskich, która potem stała się dla niego „domem pracy i szkołą życia”.
Już od pierwszych dni II wojny światowej Dom Sierot znalazł się w polu bombardowań. Korczak próbował walczyć, odnawiać zniszczenia, lecz bezskutecznie.
W październiku 1940 roku nakazem władz niemieckich w okupowanej Warszawie utworzyło się getto dla ludności żydowskiej. Sierociniec przeniósł się do budynku przy ul. Chłodnej 33. J.Korczak walczył jak lew, o żywność, leki i godną śmierć dla podopiecznych. Podczas pobytu w getcie pisał "Pamiętnik z getta" – dzieło szczególne w jego biografii. 6 sierpnia 1942 roku Janusz Korczak z wychowankami wyruszył w ostatnią drogę, drogę ku śmierci... Został wywieziony z getta w wagonie bydlęcym. Dobrowolnie towarzyszył dzieciom w drodze na śmierć w komorze gazowej obozu zagłady w Treblince.
Napisane dzięki stronom:
http://2012korczak.pl/zarys
oraz
http://pl.wikipedia.org/wiki/Janusz_Korczak
Mam nadzieję, że pomogłam ;)