Przedstaw zasługi Józefa Piłsudskiego i Romana Dmowskiego dla państwa polskiego po pierwszej wojnie światowej.Wypracowanie na strone A4.Z góry dziękuje za pomoc.
" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "
© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.
Na początek warto napisać jakie wartości wyznawali obaj panowie.
Roman Dmowski sądził, że niepodległość można odzyskać tylko i wyłącznie sprzymierzając się z Rosją, przeciwstawić się Niemcom i być cały czas podporządkowanym wielkiemu wschodniemu mocarstwu. Roman Dmowski stał na czele Narodowej Demokracji znanej bardziej pod nazwą endecji. PPS Piłsudzkiego znajdowało sie na lewicy, a endecja na prawicy. Stanowili więc kompletnie różniące się od siebie obozy polityczne i każdy miał inną koncepcję na odbudowę kraju.
Józef Piłsudzki natomiast wywodził się z patriotycznej rodziny
. Buntował się przeciw rezygnacji swoich współrodaków, którzy żyli przytłoczeni klęską przegranych powstań i antypolską polityką carskiej administracji. W wieku 19 lat został zesłany na Syberię gdzie zaprzyjaźnił się z Bronisławem Szwarce - wybitnym polskim socjalistą, który wpłynął na dalszy rozwój Józefa. Uważał on, że niepodległość możemy odzyskać tylko i wyłącznie kiedy wygra trójprzymierze i przez zbrojną pomoc. Piłsudski zawarł z władzami austriackimi umowę na mocy której zostały powołane Legiony Polskie do których przystępowali Polacy z różnych części świata.
A co po odzyskaniu niepodległości? Co obydwaj robili dla odbudowy Polski?
Józef Piłsudzki po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, wycofał się z życia politycznego i zamieszkał w dworku w Sulejówku. Cały czas jednak poprzez artykuły w prasie krytykował nieudolne rządy. Szczególnej krytyki doznawał parlamentaryzm, który zdaniem Piłsudzkiego godził w interesy państwa. W 1926 dokonał udanego zamachu stanu i stał się faktycznym dyktatorem państwa polskiego. Dążył do odzyskania ziem utraconych na wschodnich terenach podczas rozbiorów co starał się zrealizować podczas wojny polsko-bolszewickiej. Chciał utworzyć federację państw obejmującą Polskę, Białoruś, Ukrainę i Litwę. Od maja 1926 do maja 1935 wywierał decydujący wpływ na wszystkie zagadnienia polityczne w Polsce, zajmując w tym czasie urzędy Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, oraz Ministra Spraw Wojskowych. Piastując wyżej wymienione urzędy decydował praktycznie we wszystkich faktycznie wypadkach. On faktycznie "wyznaczał" kolejnych premierów, ministrów. Po przewrocie majowym i umocnieniu swojej władzy zreorganizował armię polską. Było to na tyle utrudnione, że oddziały polskie składały się z oddziałów kilku państw zaborczych. Jednak Piłsudzkiemu udało się pokonać wszystkie przeciwności losu z zadziwiającą łatwością. W polityce zagranicznej, kierując jej głównymi posunięciami, przeprowadzał zasadę realizmu i samodzielności drogą polityki pokojowej i układów dwustronnych. Doceniając znaczenie sojuszów z Francją i Rumunią, podjął równocześnie próby bezpośredniego
porozumienia z Niemcami, które doprowadziły do układu o nieagresji w 1934 r. i wygładzenia licznych tarć, a przede wszystkim usunęły groźbę zatargu, co odbiło się na uspokojeniu obustronnym opinii publicznej. Zwalczał sejmowładztwo i partyjnictwo deprawujące społeczeństwo, oraz rozpowszechnioną przed majem 1926 korupcję polityczną. - Gdy w r. 1935 parlament przeprowadził zmianę konstytucji, Piłsudski nie poszedł drogą wzorów państw totalnych, ale przeprowadził w nowej Konstytucji zasadę równowagi naczelnych organów Państwa, podnosząc autorytet i prerogatywy głowy Państwa oraz władzy wykonawczej, przy zachowaniu uprawnień władzy ustawodawczej. Mimo starzenia się i pogarszającego się zdrowia Piłsudski zachował do końca wpływ na skład personalny elity rządzącej, jednak stworzony przezeń system władzy opierał się bardziej na relacjach międzyludzkich niż na rozwiązaniach instytucjonalno-prawnych. W sprawach wojskowych, organizacji armii, jej wyposażenia, doktryny wojennej itp. hołdował poglądom raczej tradycyjnym. Mimo wielu zastrzeżeń do jego polityki, Piłsudski cieszył się uznaniem, autorytetem i sympatią znacznej części społeczeństwa polskiego. Zmarł 12 maja 1935 r.
Roman Dmowski natomiast do Polski powrócił w 1919 roku. Dmowski w 1919 roku został posłem na Sejm z ramienia Związku Ludowo-Narodowego. W okresie wojny polsko-bolszewickiej, Roman Dmowski opowiadał się za ograniczeniem wschodniej granicy Polski do obszaru dającego się spolonizować. Ostateczny wynik wojny spowodował, że przebieg polskiej granicy wschodniej był ogólnie zbliżony do koncepcji Romana Dmowskiego. Roman Dmowski jedynie od października do grudnia 1923 roku był ministrem spraw zagranicznych. W roku 1922 został honorowym prezesem Młodzieży Wszechpolskiej. Zamach majowy w 1926 roku doprowadził do przejęcia faktycznej władzy w Polsce przez Piłsudskiego. Po zamachu majowym podjął działania na rzecz zjednoczenia prawicy w ramach Obozu Wielkiej Polski, którego został prezesem. Na początku lat 30. XX wieku w Stronnictwie Narodowym doszło do wewnętrznych sporów na tle stosunku do demokracji. W konflikcie tym, Roman Dmowski poparł tzw. "młodych", którzy postulowali odrzucenie demokracji na rzecz ustroju zbliżonego do faszyzmu. W roku 1933 Obóz Wielkiej Polski został zdelegalizowany. Rok później jego działacze utworzyli Obóz Narodowo Radykalny. Ten również został szybko zdelegalizowany i kontynuował działalność nielegalnie. W roku 1937 roku Roman Dmowski doznał wylewu krwi do mózgu. Spowodowało to ograniczenie jego aktywności politycznej, choć do końca życia pozostał niekwestionowanym liderem Narodowej Demokracji. Roman Dmowski zmarł 2 stycznia 1939 roku w Drozdowie pod Łomżą.
Moim zdaniem obaj panowie zasługują na pamięć
o tym co zrobili dla Polski w większym czy mniejszym wymiarze.
Myślę, że wystarczy.
Kurde, ale mnie palce bolą :/