Prometeusz był jednym z greckich tytanów. Ukradł on ogień i dał go ludziom, by mogli ogrzać się i bronić przed niebezpieczeństwami natury. Bogowie zemścili się za to na ludziach zsyłając im w puszce pandory nieszczęście, choroby i nędzę. Prometeusz, by zrobić bogom na złość, zabił wołu i podzielił go na dwie części: osobno złożył mięso owinięte w skórę, a oddzielnie kości, które nakrył tłuszczem. Następnie kazał wybrać Zeusowi, którą część ludzie mają składać bogom. Zeus wybrał drugą część, myśląc że pod tłuszczem jest najlepsze mięso - a ludzie odtąd tę część składali bogom w ofierze. W gniewie Zeus kazał przykuć Prometeusza do skały, a sęp codziennie wyjadał mu wątrobę, która wciąż odrastała.
Prometeusz swoim postępowaniem i heroicznym poświęceniem zyskał sobie miano dobroczyńcy ludzkości. Czyn prometejski do dziś oznacza bezinteresowne poświęcenie jednostki dla dobra ogółu.
Mit o Niobe
Niobe, córka Tantala, była żoną Amfiona, króla Teb, z którym miała siedmiu synów i siedem córek. Była kobietą próżną, pyszną, a przede wszystkim chełpiła się swoją płodnością i urodą swych dzieci. Szydziła przy tym z Leto, matki Artemidy i Apolla, bo uważała, że - jako bardziej płodnej - należy jej się większa część niż matce ważnych bogów. Bogowie uznali to za zniewagę. Dzieci Leto pozabijały strzałami z łuków prawie całe potomstwo Niobe - ocalała tylko jedna z córek. Niobe słyszała przerażające krzyki ginących dzieci - jej płacz i rozpacz nie miała końca. Zeus ulitował się nad nieszczęśliwą matką zamieniając ją w skałę, z której spływały łzy tworzące strumyk.
Niobe stała się powszechnie znanym synonimem matki rozpaczającej po stracie ukochanych dzieci, a równocześnie przestrogą przed pychą i zarozumiałością.
Mit o Prometeuszu
Prometeusz był jednym z greckich tytanów. Ukradł on ogień i dał go ludziom, by mogli ogrzać się i bronić przed niebezpieczeństwami natury. Bogowie zemścili się za to na ludziach zsyłając im w puszce pandory nieszczęście, choroby i nędzę. Prometeusz, by zrobić bogom na złość, zabił wołu i podzielił go na dwie części: osobno złożył mięso owinięte w skórę, a oddzielnie kości, które nakrył tłuszczem. Następnie kazał wybrać Zeusowi, którą część ludzie mają składać bogom. Zeus wybrał drugą część, myśląc że pod tłuszczem jest najlepsze mięso - a ludzie odtąd tę część składali bogom w ofierze. W gniewie Zeus kazał przykuć Prometeusza do skały, a sęp codziennie wyjadał mu wątrobę, która wciąż odrastała.
Prometeusz swoim postępowaniem i heroicznym poświęceniem zyskał sobie miano dobroczyńcy ludzkości. Czyn prometejski do dziś oznacza bezinteresowne poświęcenie jednostki dla dobra ogółu.
Mit o Niobe
Niobe, córka Tantala, była żoną Amfiona, króla Teb, z którym miała siedmiu synów i siedem córek. Była kobietą próżną, pyszną, a przede wszystkim chełpiła się swoją płodnością i urodą swych dzieci. Szydziła przy tym z Leto, matki Artemidy i Apolla, bo uważała, że - jako bardziej płodnej - należy jej się większa część niż matce ważnych bogów. Bogowie uznali to za zniewagę. Dzieci Leto pozabijały strzałami z łuków prawie całe potomstwo Niobe - ocalała tylko jedna z córek. Niobe słyszała przerażające krzyki ginących dzieci - jej płacz i rozpacz nie miała końca. Zeus ulitował się nad nieszczęśliwą matką zamieniając ją w skałę, z której spływały łzy tworzące strumyk.
Niobe stała się powszechnie znanym synonimem matki rozpaczającej po stracie ukochanych dzieci, a równocześnie przestrogą przed pychą i zarozumiałością.