Question

Przedstaw problemy narodowościowe drugiej Rzeczpospolitej.

Answer 1

Wybrane przykłady konfliktów narodowościowych
Jednym z pierwszych konfliktów w odradzającej się właśnie Polsce, był polskoukraiński spór o Lwów, zapoczątkowany 1 XI 1918 r. Konflikt ten, zaciążył na wiele lat na stosunkach pomiędzy narodami. Przeciwko ukraińskim oddziałom wystąpiły na początku tajne polskie organizacje oraz miejscowa ludność, a następnie regularne oddziały z zachodniej Galicji i reszty kraju. Spór z czasem wykroczył poza granice miasta i nabrał znaczenia międzynarodowego, wraz z przybyciem do Lwowa delegacji brytyjskiej i francuskiej. Polska została upoważniona przez Ententę do zajęcia Galicji Wschodniej aż po Zbrucz. Ostatecznie konflikt zakończył się 1 IX 1919 r., wraz z podpisaniem zawieszenia broni. Na stosunki pomiędzy Polakami a Ukraińcami wpływała działalność powstałej w 1929r. Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, walczącej o utworzenie niepodległego państwa ukraińskiego, stosując przy tym nierzadko metody terrorystyczne. Z rąk OUN zginął m.in. Tadeusz Hołówko i Bronisław Pieracki (minister spraw zagranicznych). Sytuacja zmieniła się w 1934 r., wraz z utworzeniem obozu w Berezie Kartuskiej, lecz przyznać trzeba szczerze,
że oprócz nacjonalistów znaleźli się tam także przeciwnicy polityczni.
W II RP żyło szacunkowo od 100 do 186 tys. Litwinów, głównie w województwie wileńskim,białostockim i nowogródzkim. Spis z 1931 r. wykazał, że w samym Wilnie mieszkało tylko 1579 osób, uznających język litewski za ojczysty. Na taki stan rzeczy wpłynęły między innymi anipulacje podczas spisu a także stopniowa asymilacja. Jednak Wilno dla Litwinów pozostawało awsze stolicą. Praktycznie przez całe dwudziestolecie międzywojenne Litwa nie utrzymywała
stosunków z Polską i traktowała polskie zwierzchnictwo nad Wileńszczyzną za okupację (aż do olskiego ultimatum w 1938 r.)
Oprócz kwestii Wileńszczyzny, Litwini podnosili także sprawę zamykania szkół z litewskimjęzykiem nauczania oraz kwestię używania języka litewskiego podczas liturgii. Podobnie miała się sytuacja ze śpiewami liturgicznymi. Wraz
ze zmianą biskupa w 1925 r., zmieniła się sytuacja języka litewskiego podczas mszy.
Pod względem politycznym i społecznym najbardziej zróżnicowana wewnętrznie
wydaje się być mniejszość żydowska, którą można podzielić na:
• kierunek konserwatywno-religijny (postulowali utrzymanie odrębności Żydów),
• kierunek narodowościowo-żydowski (pragnący autonomii dla Żydów w Polsce),
• kierunek syjonistyczny (dążący do utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie),
• kierunek socjalistyczny