Przedstaw problemy narodościowe drugiej Rzeczpospolitej.
NewDivide
Jednym z pierwszych konfliktów w odradzającej się właśnie Polsce, był polskoukraiński spór o Lwów, zapoczątkowany 1 XI 1918 r. Konflikt ten, zaciążył na wiele lat na stosunkach pomiędzy narodami. Przeciwko ukraińskim oddziałom wystąpiły na początku tajne polskie organizacje oraz miejscowa ludność, a następnie regularne oddziały z zachodniej Galicji i reszty kraju. Spór z czasem wykroczył poza granice miasta i nabrał znaczenia międzynarodowego, wraz z przybyciem do Lwowa delegacji brytyjskiej i francuskiej. Polska została upoważniona przez Ententę do zajęcia Galicji Wschodniej aż po Zbrucz. Ostatecznie konflikt zakończył się 1 IX 1919 r., wraz z podpisaniem zawieszenia broni. Na stosunki pomiędzy Polakami a Ukraińcami wpływała działalność powstałej w 1929r. Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, walczącej o utworzenie niepodległego państwa ukraińskiego, stosując przy tym nierzadko metody terrorystyczne. Z rąk OUN zginął m.in. Tadeusz Hołówko i Bronisław Pieracki (minister spraw zagranicznych). Sytuacja zmieniła się w 1934 r., wraz z utworzeniem obozu w Berezie Kartuskiej, lecz przyznać trzeba szczerze, że oprócz nacjonalistów znaleźli się tam także przeciwnicy polityczni. W II RP żyło szacunkowo od 100 do 186 tys. Litwinów, głównie w województwie wileńskim,białostockim i nowogródzkim. Spis z 1931 r. wykazał, że w samym Wilnie mieszkało tylko 1579 osób, uznających język litewski za ojczysty. Na taki stan rzeczy wpłynęły między innymi anipulacje podczas spisu a także stopniowa asymilacja. Jednak Wilno dla Litwinów pozostawało awsze stolicą. Praktycznie przez całe dwudziestolecie międzywojenne Litwa nie utrzymywała stosunków z Polską i traktowała polskie zwierzchnictwo nad Wileńszczyzną za okupację (aż do olskiego ultimatum w 1938 r.) Oprócz kwestii Wileńszczyzny, Litwini podnosili także sprawę zamykania szkół z litewskimjęzykiem nauczania oraz kwestię używania języka litewskiego podczas liturgii. Podobnie miała się sytuacja ze śpiewami liturgicznymi. Wraz ze zmianą biskupa w 1925 r., zmieniła się sytuacja języka litewskiego podczas mszy. Pod względem politycznym i społecznym najbardziej zróżnicowana wewnętrznie wydaje się być mniejszość żydowska, którą można podzielić na: • kierunek konserwatywno-religijny (postulowali utrzymanie odrębności Żydów), • kierunek narodowościowo-żydowski (pragnący autonomii dla Żydów w Polsce), • kierunek syjonistyczny (dążący do utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie), • kierunek socjalistyczny
0 votes Thanks 0
WillYbon3
Do trudności zaliczyłabymm nastepujące: *rozbicie na trzy odrębne organizmy gospodarcze i wynikająca z tego konieczność unifikacji państwa * odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych I wojny św. * koniecznośc znalezienia nowych rynków zbytu na wytwarzane towary, ponieważ dotychczasowe rynki przestały istnieć (cesarstwo niemieckie i rosyjskie) * problem z mniejszościami narodowymi, których łącznie było 30% * problem z przeprowadzeniem reformy rolnej (udało się to zrobić dopiero w 1925 r.) * walka o granice państwa z Rosją Radziecką * narzucenie Polsce tzw. małego traktatu wersalskiego, który ograniczał suwerenność państwa poprzez zgodę Polski na ingerencję Ligi Narodów w wewnętrzne sprawy Polski *. wojna celna z Niemcami w 1925 r. o węgiel *. wysoki poziom analfabetyzmu w byłym zaborze austriackim *. wielki kryzys gospodarczy w latach 30, który spowodował załamanie się polskiej gospodarki, upadek handlu i przemysłu co najmniej do 1935 r.
że oprócz nacjonalistów znaleźli się tam także przeciwnicy polityczni.
W II RP żyło szacunkowo od 100 do 186 tys. Litwinów, głównie w województwie wileńskim,białostockim i nowogródzkim. Spis z 1931 r. wykazał, że w samym Wilnie mieszkało tylko 1579 osób, uznających język litewski za ojczysty. Na taki stan rzeczy wpłynęły między innymi anipulacje podczas spisu a także stopniowa asymilacja. Jednak Wilno dla Litwinów pozostawało awsze stolicą. Praktycznie przez całe dwudziestolecie międzywojenne Litwa nie utrzymywała
stosunków z Polską i traktowała polskie zwierzchnictwo nad Wileńszczyzną za okupację (aż do olskiego ultimatum w 1938 r.)
Oprócz kwestii Wileńszczyzny, Litwini podnosili także sprawę zamykania szkół z litewskimjęzykiem nauczania oraz kwestię używania języka litewskiego podczas liturgii. Podobnie miała się sytuacja ze śpiewami liturgicznymi. Wraz
ze zmianą biskupa w 1925 r., zmieniła się sytuacja języka litewskiego podczas mszy.
Pod względem politycznym i społecznym najbardziej zróżnicowana wewnętrznie
wydaje się być mniejszość żydowska, którą można podzielić na:
• kierunek konserwatywno-religijny (postulowali utrzymanie odrębności Żydów),
• kierunek narodowościowo-żydowski (pragnący autonomii dla Żydów w Polsce),
• kierunek syjonistyczny (dążący do utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie),
• kierunek socjalistyczny
*rozbicie na trzy odrębne organizmy gospodarcze i wynikająca z tego konieczność unifikacji państwa
* odbudowa kraju ze zniszczeń wojennych I wojny św.
* koniecznośc znalezienia nowych rynków zbytu na wytwarzane towary, ponieważ dotychczasowe rynki przestały istnieć (cesarstwo niemieckie i rosyjskie)
* problem z mniejszościami narodowymi, których łącznie było 30%
* problem z przeprowadzeniem reformy rolnej (udało się to zrobić dopiero w 1925 r.)
* walka o granice państwa z Rosją Radziecką
* narzucenie Polsce tzw. małego traktatu wersalskiego, który ograniczał suwerenność państwa poprzez zgodę Polski na ingerencję Ligi Narodów w wewnętrzne sprawy Polski
*. wojna celna z Niemcami w 1925 r. o węgiel
*. wysoki poziom analfabetyzmu w byłym zaborze austriackim
*. wielki kryzys gospodarczy w latach 30, który spowodował załamanie się polskiej gospodarki, upadek handlu i przemysłu co najmniej do 1935 r.
Może pomogłam :)