Przedstaw pisemnie proces zjednoczenia niemiec oraz jego znaczenie
czaszka12
W 1989 roku gospodarka wschodnioniemiecka była w katastrofalnym stanie i potrzebowała głębokich reform. Niemcy świadomi różnicy w poziomie życia pomiędzy NRD i RFN starali się uciec na zachód - początkowo tranzytem przez inne państwa komunistyczne. Dokumenty potrzebne do przekroczenia granicy otrzymywali np. w konsulatach zachodnioniemieckich w Polsce. W sierpniu 1989 roku Węgry otworzyły granicę z Austrią - wielu Niemców z NRD właśnie przez Węgry i Austrię przedostawało się do RFN. Wschodnioniemiecki przywódca Erich Honecker zmuszony został do ustąpienia pod naciskiem masowych demonstracji, inspirowanych innymi antykomunistycznymi wydarzeniami, między innymi w Polsce i Czechosłowacji. Wszystkie te wystąpienia przeszły do historii jako Jesień Ludów.
Nowy rząd komunistycznej Niemieckiej Republiki Demokratycznej 9 listopada 1989 roku postanowił usunąć prawne ograniczenia w podróży między NRD i RFN. Masowe zgłaszanie się wschodnich Niemców na granice sprawiło, że wszelka kontrola graniczna była niemożliwa i po prostu zrezygnowano z niej. Na terenie Berlina spontaniczny napór tłumu przyczynił się do powstania wyrw w murze berlińskim, którędy to przechodzili ludzie. Wbrew potocznym opiniom niemożliwie było jednorazowe zburzenie całego muru berlińskiego, ponieważ linia muru była zaminowana i chroniona wieloma niebezpiecznymi urządzeniami wojskowymi. Niemniej, burzenie muru berlińskiego od nocy 9 listopada 1989 roku stanowi symboliczny moment przełomowy upadku komunizmu w Europie.
Mając na uwadze te wydarzenia, pod koniec 1989 roku zachodnioniemiecki kanclerz Helmut Kohl ogłosił dziesięciopunktowy plan zjednoczenia Niemiec. Proces zjednoczenia Niemiec wymagał zgody także pozostałych dawnych aliantów - Wielkiej Brytanii i Francji. Brytyjska premier Margaret Thatcher i francuski prezydent Francois Mitterrand początkowo sprzeciwiali się zjednoczeniu państw niemieckich, obawiając się między innymi wzrostu znaczenia Niemiec w Europie i konsekwencji wejścia dawnej NRD do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (poprzedniczki Unii Europejskiej). Helmut Kohl do idei zjednoczenia musiał przekonywać także cześć społeczeństwa zachodnioniemieckiego i innych sąsiadów, w tym Polskę. Ostatecznie o zjednoczeniu przesądziła masowa migracja Niemców z terenów NRD do Berlina Zachodniego i RFN oraz katastrofalny stan gospodarki i nastroje polityczne w NRD.
Decyzję w sprawie zjednoczenia Niemiec podjęto na cyklu konferencji 2+4 (NRD, RFN + Stany Zjednoczone, Związek Radziecki, Wielka Brytania, Francja) w Moskwie i Paryżu. Odbyły się też wspólne posiedzenia rządów obydwu państw niemieckich, sam traktat zjednoczeniowy został ratyfikowany przez parlamenty NRD i RFN 20 września 1990 roku. Traktat przewidywał unię gospodarczą, walutową, socjalną i państwową. Na jego mocy doszło do rozwiązania Niemieckiej Republiki Demokratycznej, ponownego powołania landów (państw składowych federalnych Niemiec), które tworzyły dawną NRD (Meklemburgia - Pomorze Przednie, Berlin, Brandenburgia, Saksonia, Saksonia - Anhalt, Turyngia) i wchłonięcia tych landów przez RFN. Zjednoczenie Niemiec stało się faktem 3 października 1990 roku
Nowy rząd komunistycznej Niemieckiej Republiki Demokratycznej 9 listopada 1989 roku postanowił usunąć prawne ograniczenia w podróży między NRD i RFN. Masowe zgłaszanie się wschodnich Niemców na granice sprawiło, że wszelka kontrola graniczna była niemożliwa i po prostu zrezygnowano z niej. Na terenie Berlina spontaniczny napór tłumu przyczynił się do powstania wyrw w murze berlińskim, którędy to przechodzili ludzie. Wbrew potocznym opiniom niemożliwie było jednorazowe zburzenie całego muru berlińskiego, ponieważ linia muru była zaminowana i chroniona wieloma niebezpiecznymi urządzeniami wojskowymi. Niemniej, burzenie muru berlińskiego od nocy 9 listopada 1989 roku stanowi symboliczny moment przełomowy upadku komunizmu w Europie.
Mając na uwadze te wydarzenia, pod koniec 1989 roku zachodnioniemiecki kanclerz Helmut Kohl ogłosił dziesięciopunktowy plan zjednoczenia Niemiec. Proces zjednoczenia Niemiec wymagał zgody także pozostałych dawnych aliantów - Wielkiej Brytanii i Francji. Brytyjska premier Margaret Thatcher i francuski prezydent Francois Mitterrand początkowo sprzeciwiali się zjednoczeniu państw niemieckich, obawiając się między innymi wzrostu znaczenia Niemiec w Europie i konsekwencji wejścia dawnej NRD do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (poprzedniczki Unii Europejskiej). Helmut Kohl do idei zjednoczenia musiał przekonywać także cześć społeczeństwa zachodnioniemieckiego i innych sąsiadów, w tym Polskę. Ostatecznie o zjednoczeniu przesądziła masowa migracja Niemców z terenów NRD do Berlina Zachodniego i RFN oraz katastrofalny stan gospodarki i nastroje polityczne w NRD.
Decyzję w sprawie zjednoczenia Niemiec podjęto na cyklu konferencji 2+4 (NRD, RFN + Stany Zjednoczone, Związek Radziecki, Wielka Brytania, Francja) w Moskwie i Paryżu. Odbyły się też wspólne posiedzenia rządów obydwu państw niemieckich, sam traktat zjednoczeniowy został ratyfikowany przez parlamenty NRD i RFN 20 września 1990 roku. Traktat przewidywał unię gospodarczą, walutową, socjalną i państwową. Na jego mocy doszło do rozwiązania Niemieckiej Republiki Demokratycznej, ponownego powołania landów (państw składowych federalnych Niemiec), które tworzyły dawną NRD (Meklemburgia - Pomorze Przednie, Berlin, Brandenburgia, Saksonia, Saksonia - Anhalt, Turyngia) i wchłonięcia tych landów przez RFN. Zjednoczenie Niemiec stało się faktem 3 października 1990 roku