sprawowania przez nich władzy w Polsce był bez wątpienia pełen sukcesów politycznych, gospodarczych, naukowych i kulturowych, to jednak nie udało im się wystrzec błędów i uniknąć porażek. W Polsce rządzonej przez Jagiellonów sprawnie rozwijała się gospodarka. W związku z ogromnym zapotrzebowaniem na zboże w zachodniej Europie i licznym przywilejom gospodarczym, w Rzeczypospolitej powstawały folwarki. Szlachta bowiem, chcąc podnieść swoje dochody, nastawiała się na produkcję zboża przeznaczonego na sprzedaż. Odzyskanie ujść Wisły (1466 r.) umożliwiło jej włączenie się w wielką międzynarodową wymianę handlową, a polskie produkty, chętnie kupowane wówczas w nękanej kryzysami Europie Zachodniej, osiągały wysokie ceny. Przywileje gospodarcze wydawał już Ludwik Węgierski (1374 r. – Koszyce), jednak największy wpływ na rozwój gospodarki folwarczno-pańszczyźnianej miały te, z czasów Jagiellonów. Na mocy statutu warckiego Władysława Jagiełły z 1423 roku, szlachta mogła wykupić majątki sołtysów krnąbrnych i nieużytecznych i sama wyceniała wartość ich sołectw. Ograniczył on także wychodźstwo chłopów ze wsi i wprowadził taksy wojewodzińskie (wojewodowie ustalali maksymalne ceny na produkty rzemieślnicze w miastach). Z kolei statuty piotrkowskie Jana Olbrachta, uchwalone na sejmie w 1496 roku, niemal całkowicie „przywiązały” chłopa do ziemi. Na ich mocy tylko jeden chłop w roku mógł opuścić wieś i tylko jeden przedstawiciel rodziny chłopskiej mógł zmienić zawód i iść do miasta (jednak pod warunkiem, że nie był jedynakiem). Nie bez znaczenia dla rozwoju tego typu gospodarki był sejm w Toruniu i Bydgoszczy w 1520 roku. Ustalono wtedy minimalny wymiar obowiązkowej pańszczyzny w wysokości 1 dnia z łanu w tygodniu, a szlachcie przyznano swobodę żeglugi po Wiśle. Rozwojowi gospodarki sprzyjał również okres pokoju. Polska, w tym okresie, nie była bowiem zamieszana w wyniszczające wojny, więc szlachta miała możliwość rozwijania swoich gospodarstw. Wszystko to spowodowało, że powiększano obszar uprawy rolnej i tworzono folwarki. Powstawały one głównie przez zagospodarowywanie pustek, przyłączanie łąk i pastwisk, karczowanie lasów oraz wykupywanie łanów sołtysich.
sprawowania przez nich władzy w Polsce był bez wątpienia pełen sukcesów politycznych, gospodarczych, naukowych i kulturowych, to jednak nie udało im się wystrzec błędów i uniknąć porażek.
W Polsce rządzonej przez Jagiellonów sprawnie rozwijała się gospodarka. W związku z ogromnym zapotrzebowaniem na zboże w zachodniej Europie i licznym przywilejom gospodarczym, w Rzeczypospolitej powstawały folwarki. Szlachta bowiem, chcąc podnieść swoje dochody, nastawiała się na produkcję zboża przeznaczonego na sprzedaż. Odzyskanie ujść Wisły (1466 r.) umożliwiło jej włączenie się w wielką międzynarodową wymianę handlową, a polskie produkty, chętnie kupowane wówczas w nękanej kryzysami Europie Zachodniej, osiągały wysokie ceny. Przywileje gospodarcze wydawał już Ludwik Węgierski (1374 r. – Koszyce), jednak największy wpływ na rozwój gospodarki folwarczno-pańszczyźnianej miały te, z czasów Jagiellonów. Na mocy statutu warckiego Władysława Jagiełły z 1423 roku, szlachta mogła wykupić majątki sołtysów krnąbrnych i nieużytecznych i sama wyceniała wartość ich sołectw. Ograniczył on także wychodźstwo chłopów ze wsi i wprowadził taksy wojewodzińskie (wojewodowie ustalali maksymalne ceny na produkty rzemieślnicze w miastach). Z kolei statuty piotrkowskie Jana Olbrachta, uchwalone na sejmie w 1496 roku, niemal całkowicie „przywiązały” chłopa do ziemi. Na ich mocy tylko jeden chłop w roku mógł opuścić wieś i tylko jeden przedstawiciel rodziny chłopskiej mógł zmienić zawód i iść do miasta (jednak pod warunkiem, że nie był jedynakiem). Nie bez znaczenia dla rozwoju tego typu gospodarki był sejm w Toruniu i Bydgoszczy w 1520 roku. Ustalono wtedy minimalny wymiar obowiązkowej pańszczyzny w wysokości 1 dnia z łanu w tygodniu, a szlachcie przyznano swobodę żeglugi po Wiśle. Rozwojowi gospodarki sprzyjał również okres pokoju. Polska, w tym okresie, nie była bowiem zamieszana w wyniszczające wojny, więc szlachta miała możliwość rozwijania swoich gospodarstw. Wszystko to spowodowało, że powiększano obszar uprawy rolnej i tworzono folwarki. Powstawały one głównie przez zagospodarowywanie pustek, przyłączanie łąk i pastwisk, karczowanie lasów oraz wykupywanie łanów sołtysich.