Question

Prosze o referat na teamt Benito Mussolnileniego. i Beatyfikacji Jana Pawła II.

Answer 1

Benito Mussolinii(29 lipca 1883 w Dovia di Predappio w prowincji Romania - zmarł w Giulino di Mezzegra 28 kwietnia 1945) - twórca faszyzmu w jego pierwotnym znaczeniu (m.in. nadał temu pojęciu nazwę), wódz (duce) włoskich faszystów, premier Włoch w latach 1922-1943, polityk i publicysta.
Był synem wiejskiego kowala i nauczycielki. Jego ojciec, działacz socjalistyczny, nadał synowi imię uwielbianego przez siebie bohatera narodowego Meksyku, Benito Juareza. Początkowo uczył się pod kierunkiem matki, a następnie w szkole w Predappio i w gimnazjum oo. Salezjanów w Faenza, gdzie został oddany przez matkę, przy niechętnej postawie ojca. W 1901 ukończył Instytut Nauczycielski w Forlimpopoli, uzyskując uprawnienia nauczyciela szkół elementarnych. Wkrótce również podjął pracę jako nauczyciel. W 1902, aby uniknąć służby wojskowej, wyjechał do Szwajcarii.
Podczas pobytu w Lozannie i Genewie stał się aktywnym socjalistą. Do Włoch powrócił w końcu 1904 Dał się poznać jako doskonały mówca, organizator i zdolny dziennikarz. Od 1909 przebywał w austriackim wówczas Trydencie, gdzie rozwijał działalność publicystyczną o charakterze socjalistycznym i antyaustriackim. W latach 1912-1914 był redaktorem naczelnym organu Włoskiej Partii Socjalistycznej "Avanti".
i Benito Mussolini w Monachium, Niemcy 06/1940
W latach 1914-1915 rozpoczął się jego "rozwód" z socjalizmem: ustąpił ze stanowiska redaktora "Avanti", zaczął działać w kierunku przystąpienia Włoch do wojny po stronie Ententy, założył swoje pismo o nastawieniu nacjonalistycznym "Il Popolo d'Italia" z siedzibą w Mediolanie. Od sierpnia 1915 w armii włoskiej, walczył w dolinie rzeki Isonzo i w lutym 1917 został ranny odłamkiem pocisku moździerzowego.
Po powrocie do Mediolanu nadal wydawał swoją gazetę, jednocześnie skupiając wokół siebie grupę byłych kombatantów. Był inicjatorem utworzenia organizacji kombatanckiej Fascio Italiano di Combattimento, która stała się zalążkiem ruchu faszystowskiego. Rozwinął aktywną działalność polityczną wśród szerkich mas społeczeństwa, rozczarowanych wynikiem wojny: kryzysem, bezrobociem, wielkimi stratami ludzkimi i materialnymi oraz niewielkimi korzyściami terytorialnymi w zwycięskiej w końcu dla Włochów wojnie. W listopadzie 1921 Mussolini utworzył Narodową Partię Faszystowską na bazie związków ("fasci") kombatanckich. Głosił antyparlamentaryzm i pochwałę rządów silnej ręki. Jego bojówki "czarnych koszul" krwawo rozprawiały się z wszelką opozycją. Zdobywał jednocześnie poparcie polityczne zarówno wśród biedoty, jak i wśród inteligencji i warstw posiadających.
W październiku 1922, czując siłę swojego ruchu, zorganizował tak zwany marsz na Rzym, w wyniku którego został mianowany premierem rządu przez króla Wiktora Emanuela III. Jego pierwszy rząd, złożony z faszystów i nacjonalistów, tolerował opozycję aż do zamordowania w 1923 przywódcy socjalistów, Matteotiego. W lutym 1923 powołał do życia Milicję Faszystowską czyli oficjalne bojówki dla ochrony partii i zwalczania opozycji, a wkrótce również Wielką Radę Faszystowską jako najwyższy organ partii. Lata 1926-1928 stały się początkiem końca demokracji parlamentarnej. Po rzekomych zamachach na swoje życie przeforsował ustawy specjalne, specjalne kompetencje rządu, delegalizację partii opozycyjnych, powołanie tajnej policji OVRA i zmianę ordynacji wyborczej, w rezultacie czego parlament stał się fikcją, choć dopiero w 1939 został całkowicie zniesiony i zastąpiony tak zwaną Izbą Związków i Korporacji.
Do osiągnięć Mussoliniego należało: rozbudowanie frontu robót publicznych, zawarcie układów laterańskich normalizujących stosunki między państwem włoskim a Watykanem, poprawienie doli szerokich warstw społeczeństwa, w tym robotników i chłopów, sukcesy ekonomiczne w koloniach i państwach zależnych, takich jak Albania.
Prowadził agresywną politykę zagraniczną, czego wyrazem były: napaść włoska na Abisynię 1935-1936, interwencja po stronie gen. Francisco Franco w hiszpańskiej wojnie domowej, aneksja Albanii w kwietniu 1939. Ukoronowaniem tej polityki było przystąpienie Włoch do II wojny światowej po stronie hitlerowskich Niemiec w czerwcu 1940. Po dojściu Hitlera do władzy nawiązał ścisłą współpracę z Niemcami, przypieczętowaną przystąpieniem Włoch do paktu antykominternowskiego w listopadzie 1936, a następnie zawarciem paktu stalowego w maju 1939 i Paktu Trzech we wrześniu 1940.
Niepowodzenia włoskie na froncie, w tym klęska w wojnie z Grecją i utrata kolonii w Afryce doprowadziła do podważenia jego pozycji politycznej. Po wylądowaniu aliantów na Sycylii został zdymisjonowany przez króla ze stanowiska premiera 25 lipca 1943 i aresztowany. 12 września uwolniony przez spadochroniarzy niemieckich pod dowództwem Otto Skorzeny'ego. Stanął na czele rządu zorganizowanej pod patronatem niemieckim Włoskiej Republiki Socjalnej, tak zwanej Republiki Saló.
W ostatnich dniach wojny usiłował przedostać się do Szwajcarii, ale został schwytany przez partyzantów włoskich, którzy rozstrzelali go wraz z kochanką, Clarą Petacci.
W 1915, ożenił się z długoletnią swoją konkubiną Rachele Guidi, z którą miał w sumie pięcioro dzieci: Eddę, późniejszą żonę ministra spraw zagranicznych Włoch Galleazo Ciano, Vittoria i Bruna, późniejszych pilotów sportowych i wojskowych, oraz Romano i Annę Marię.
Pomimo sojuszy z narodowo-socjalistycznymi Niemcami, Mussolini był przyjaźnie nastawiony do Polski. W 1940 osobiście interweniował u Hitlera, żądając (skutecznie) zwolnienia profesorów zatrzymanych w sonderaktion Krakau.

Życiorys dyktatora Benito Mussoliniego · Benito Mussolini urodził się 29 lipca 1883r. w Dovia di Predappio w prowincji Romania.
· Początkowo uczył się pod kierunkiem matki, a następnie w szkole w Predappio i w gimnazjum oo. Salezjanów w Faenza.
· W 1901 ukończył Instytut Nauczycielski w Forlimpopoli, uzyskując uprawnienia nauczyciela szkół elementarnych.
· W 1902, aby uniknąć służby wojskowej, wyjechał do Szwajcarii.
· Do Włoch powrócił w końcu 1904.
· W latach 1912-1914 był redaktorem naczelnym organu Włoskiej Partii Socjalistycznej "Avanti".
· W latach 1914-1915 rozpoczął się jego "rozwód" z socjalizmem: ustąpił ze stanowiska redaktora "Avanti", zaczął działać w kierunku przystąpienia Włoch do wojny po stronie Ententy.
· Rozczarowanych wynikiem wojny: kryzysem, bezrobociem, wielkimi stratami ludzkimi i materialnymi oraz niewielkimi korzyściami terytorialnymi w zwycięskiej w końcu dla Włochów wojnie, w listopadzie 1921 Mussolini utworzył Narodową Partię Faszystowską na bazie związków kombatanckich.
· W październiku 1922, czując siłę swojego ruchu, zorganizował tak zwany marsz na Rzym, w wyniku którego został mianowany premierem rządu przez króla Wiktora Emanuela III. Jego pierwszy rząd, złożony z faszystów i nacjonalistów, tolerował opozycję aż do zamordowania w 1923 przywódcy socjalistów, Matteotiego.
· W lutym 1923 powołał do życia Milicję Faszystowską czyli oficjalne bojówki dla ochrony partii i zwalczania opozycji, a wkrótce również Wielką Radę Faszystowską jako najwyższy organ partii.
· W 1925 r. ogłosił się dyktatorem (duce), twórca koncepcji państwa korporacyjnego, sojusznik Niemiec hitlerowskich.
· W 1939 r. dokonał aneksji Albanii.
· W 1940 r. wciągnął Włochy do wojny, przyłączając się do ataku na Francję.
· Niepowodzenia włoskie na froncie, w tym klęska w wojnie z Grecją i utrata kolonii w Afryce doprowadziła do podważenia jego pozycji politycznej. Po wylądowaniu aliantów na Sycylii został zdymisjonowany przez króla ze stanowiska premiera 25 lipca 1943 i aresztowany. 12 września uwolniony przez spadochroniarzy niemieckich pod dowództwem Otto Skorzeny'ego. Stanął na czele rządu zorganizowanej pod patronatem niemieckim Włoskiej Republiki Socjalnej, tak zwanej Republiki Saló.
· Dnia 28 kwietnia 1945 r. został ujęty przez włoskich partyzantów i rozstrzelany.
Autor "Życiorysu dyktatora Benito Mussoliniego" = Jakub Ławicki

BEATY-

-FIKACJA JANA PAWŁA II

 

 

 

Proces beatyfikacyjny Jana Pawła II rozpoczął się właściwie żądaniem santo subito (wł. "święty natychmiast"), który był zwrotem pojawiającym się na transparentach zgromadzonych osób podczas uroczystości pogrzebowych papieża Jana Pawła II na Placu św. Piotra w Watykanie 8 kwietnia 2005 roku. W ten sposób wierni Kościoła katolickiego domagali się od przyszłego papieża, jeszcze przed jego wyborem, aby niezwłocznie po rozpoczęciu nowego pontyfikatu podjął procedurę zmierzającą do kanonizacji Jana Pawła II. Zwrot ten nawiązuje do tradycji chrześcijańskiej.

 

Tło prawne i historyczne

Znawcy prawa kanonicznego twierdzą bowiem, że nie istnieją żadne doktrynalne przeszkody, aby stosowane do tej pory długie, często kilkudziesięcioletnie procesy beatyfikacyjne zmierzające do beatyfikacji, a następnie procesy kanonizacyjne nadzwyczajnie skrócić. Na przykład w przeszłości kanonizacja wyglądała inaczej niż dziś: w XVIII wieku papież Benedykt XIV po prostu wpisał niektórych świętych do martyrologium, a wcześniej o uznaniu za świętego decydowały poszczególne chrześcijańskie wspólnoty lokalne (np. mieszkańcy Rzymu czy Mediolanu). W 1983 Jan Paweł II bullą Novae Leges pro Causis Sanctorum wprowadził zasadę co najmniej 5-letniego oczekiwania od chwili śmierci osoby odznaczającej się szczególnymi cnotami w ciągu życia, ale również sam – wobec Matki Teresy z Kalkuty – po raz pierwszy tę regułę naruszył. Od 1983 r. proces kanonizacyjny reguluje konstytucja apostolska Jana Pawła II Divinus perfectionis Magister.

Beatyfikacja

Już 13 maja 2005 roku papież Benedykt XVI także skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i ogłosił, że nie widzi przeszkód, aby proces beatyfikacyjny Jana Pawła II rozpoczął się natychmiast, bez zachowania wymaganego pięcioletniego okresu. Formalnie proces rozpoczął się 28 czerwca 2005, kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem procesu został polski ksiądz, Sławomir Oder. 23 marca 2007 trybunał diecezjalny badający tajemnicę uzdrowienia jednej z francuskich zakonnic – Marie Simon-Pierre – za wstawiennictwem papieża Polaka potwierdził fakt zaistnienia cudu. Po niespodziewanym uzdrowieniu, o które na modlitwie prosiły za wstawiennictwem zmarłego papieża członkinie jej zgromadzenia, powróciła do pracy w szpitalu dziecięcym. Przy okazji podania tej wiadomości ks. Oder poinformował, że istnieje kilkaset świadectw dotyczących uzdrowienia za wstawiennictwem Jana Pawła II. Trybunał beatyfikacyjny jest na etapie przygotowywania kolejnych procesów dotyczących cudów. 2 kwietnia 2007 miało miejsce oficjalne zamknięcie diecezjalnej fazy procesu beatyfikacyjnego w Bazylice św. Jana na Lateranie w obecności wikariusza generalnego Rzymu, kardynała Camillo Ruiniego. 16 listopada 2009 w watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych odbyło się posiedzenie komisji kardynałów w sprawie beatyfikacji Jana Pawła II. Obrady komisji zakończyło głosowanie, w którym podjęto decyzję o skierowaniu do Benedykta XVI prośby o wyniesienie polskiego papieża na ołtarze. Do całkowitego zakończenia procesu beatyfikacyjnego potrzebne jest promulgowanie (zatwierdzenie) przez papieża Benedykta XVI dekretów: o heroiczności cnót Jana Pawła II i o uznaniu cudu przypisywanego jego wstawiennictwu. 19 grudnia 2009 papież Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu heroiczności cnót Jana Pawła II, który zamyka zasadniczą część jego procesu beatyfikacyjnego. Jednocześnie rozpoczęło się dochodzenie dotyczące cudu uzdrowienia przypisywanego wstawiennictwu polskiego papieża: niewytłumaczalnego z medycznego punktu widzenia nagłego ustąpienia objawów zaawansowanej choroby Parkinsona u francuskiej zakonnicy Marie Simon-Pierre Normand. 12 stycznia 2011 komisja Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zaaprobowała cud za wstawiennictwem Jana Pawła II mający polegać na uzdrowieniu francuskiej zakonnicy. Zgodnie z konstytucją apostolską Jana Pawła II Divinus perfectionis Magister z 1983 r. ustalającą nowe zasady postępowania kanonizacyjnego orzeczenie Kongregacji zostanie przedstawione papieżowi, który jedynie ma prawo decydować o kościelnym kulcie publicznym Sług Bożych 14 stycznia 2011 Papież Benedykt XVI podpisał dekret o cudzie, wyznaczył na dzień 1 maja br. beatyfikację papieża Jana Pawła II, której dokona osobiście w Watykanie na placu św. Piotra. 1 maja 2011 nastąpiła beatyfikacja Jana Pawła II podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie. Nabożeństwo prowadził papież Benedykt XVI. Polskę reprezentował prezydent Bronisław Komorowski wraz z małżonką, wśród obecnych na placu byli również prezydenci: Włoch Giorgio Napolitano, Meksyku Felipe Calderón, Bośni Bakir Izetbegović, Albanii Bamir Topi, Estonii Toomas Hendrik Ilves, Beninu Thomas Yayi Boni, Kamerunu Paul Biya, Demokratycznej Republiki Konga Denis Sassou-Nguesso oraz Hondurasu Porfirio Lobo Sosa. We włoskiej delegacji obecny był również premier Silvio Berlusconi oraz przewodniczący obu izb parlamentu. Przybył również przywódca Zimbabwe Robert Mugabe. Belgię reprezentowała rodzina królewska – król Albert II z królową Paolą, Francję – premier François Fillon, Litwę – premier Andrius Kubilius, Stany Zjednoczone i Rosję reprezentowali ambasadorowie. Niemcy reprezentował minister spraw zagranicznych Hans-Peter Friedrich. Przybyli również przewodniczący Komisji Europejskiej Jose Manuel Barroso, przewodniczący Parlamentu Europejskiego Jerzy Buzek i przewodniczący Rady Europejskiej Herman Van Rompuy.

Liczba wiernych uczestniczących w nabożeństwie jest szacowana na 1,5 mln osób, w tym trzysta tysięcy Polaków. Relikwiarz zawierający krew papieża wniosła francuska zakonnica Marie Simon-Pierre Normand, uzdrowiona przez błogosławionego.

Plan uroczystości beatyfikacji Jana Pawła II

30 kwietnia 2011 Czuwanie modlitewne na terenie antycznego stadionu Circus Maximus, rozpoczynające się o godzinie 20, a zorganizowane przez diecezję rzymską. Jej wikariusz kardynał Agostino Vallini przewodniczył uroczystości, której uczestników pozdrowił za pośrednictwem łącz telewizyjnych Benedykt XVI. Czuwanie trwało do 22.30. 1 maja 2011 o godzinie 10 na Placu świętego Piotra rozpoczęła się msza beatyfikacyjna, którą odprawił Benedykt XVI. W komunikacie podkreślono, że "do udziału w niej nie są potrzebne bilety, a nad wejściem na plac i w jego okolice czuwać będą siły porządkowe". Natychmiast po mszy beatyfikacyjnej przed Ołtarzem Konfesji w Bazylice świętego Piotra została wystawiona trumna ze szczątkami Jana Pawła II. Zdecydowano, że ich wystawienie potrwa w zależności od napływu wiernych, którzy będą chcieli oddać hołd błogosławionemu. 5 maja 2011 podczas prywatnej uroczystości, szczątki polskiego papieża zostały pochowane w kaplicy świętego Sebastiana w bazylice. Znajduje się ona po prawej stronie od wejścia, zaraz za Pietą Michała Anioła.

 

Answer 2

Benito Mussolini - krwawy dyktator, czy przywódca Włochów i... Włoszek? Ukochany przez kobiety - miał co najmniej 169 kochanek. Wódz faszystowskiego państwa, który uratował więcej Żydów niż osławiony Schindler.

-To było dużo pieniędzy dla człowieka, który pracował wtedy jako dziennikarz, ale wobec 4 mln funtów, jakie Wielka Brytania codziennie wydawała na wojnę, to nic. Nie mam na to dowodów, ale podejrzewam, że Mussolini, który był znanym kobieciarzem, znaczną część tej sumy przeznaczał na kochanki - twierdzi Martland.
Benito Mussolini nie poddaje się prostym osądom. Jednak historię zawsze piszą zwycięzcy, a Mussolini wybrał Hitlera i zginął po jego stronie. Pamięć o nim jest jednak wciąż żywa.
Na Duce jest we Włoszech zapotrzebowanie. Rocznie jego grób odwiedza kilkadziesiąt tysięcy osób, a naprzeciwko cmentarza, gdzie został pochowany, sprzedawane są faszystowskie pamiątki z jego wizerunkiem.

 

 

Beatyfikacja papieża Jana Pawła II odbyła się 1 maja w Rzymie. Na ostateczne wyznaczenie terminu przez papieża Benedykta XVI czekały setki tysięcy polskich wiernych. Beatyfikacja papieża Polaka odbyła się tuż po 5 rocznicy
śmierci Jana Pawła II. Choć od śmierci papieża Polaka minęło ponad pięć lat, to jego beatyfikacja jest i tak najszybsza w historii. Przewodniczy jej Benedykt XVI. Po raz pierwszy od ponad 1000 lat papież wyniesie na ołtarze swego bezpośredniego poprzednika. W uroczystości brało udział ponad milion osób. Jak podaje policja, Polaków był około 80 tysięcy. Był prezydent Bronisław Komorowski z małżonką, byli prezydenci: Lech Wałęsa i Aleksander Kwaśniewski, marszałkowie Sejmu i Senatu, posłowie oraz liczna delegacja polskiego episkopatu. Mszę poprzedziło godzinne przygotowanie do liturgii, podczas którego odmówiono Koronkę do Miłosierdzia Bożego, wprowadzoną przez świętą Faustynę Kowalską. Modlitwy zakończyła pieśń "Jezu, ufam Tobie" zaśpiewana po polsku.

 

W najbardziej dosłownym sensie, Jan Paweł II był papieżem przełomu jako ten, który - według przepowiedni Prymasa Tysiąclecia w dniu konklawe, 16 października 1978, miał wprowadzić Kościół w Trzecie Millenium.
Zwrot antropologiczny - przełom w myśleniu teologicznym: "drogą Kościoła jest człowiek" (Redemptor Hominis)

Można wyrazić się radykalnie: Jan Paweł II nie bronił chrześcijaństwa, ale człowieka. W nauczaniu tego papieża nie chodziło o "propagandę doktryny" z upartym używaniem starych, sprawdzonych metod, ale o ponowne odkrywanie - w duchu Soboru Watykańskiego II - tej pierwotnej treści, "dobrej nowiny" która dotyczy człowieka, w konkrecie jego życia, uwarunkowaniach kultury, obyczajów i kondycji społecznej.

Chrześcijaństwo Jan Paweł II ukazywał zawsze nie jako ideologię, lecz nowy powiew ducha, jakże potrzebny współczesnemu światu. Przełomowość tego pontyfikatu polegała m.in. na tym, że tak, jak demaskował on wszelkie ideologie laickie, totalitarne i ateistyczne, tak podobnie oczyszczał i sam Kościół z "ideologicznej otoczki", z wszelkich prób instrumentalizacji wiary w programach politycznych i działaniach grup powołujących się na chrześcijaństwo i kościół, a reprezentujących swe partykularne interesy. W tej kwestii Jan Paweł II był nadzwyczaj konsekwentny.

Pontyfikat Jana Pawła II to odsłanianie Chrystusa w człowieku ("Człowiek musi mieć świadomość swego autentycznego obywatelstwa, swego pierwszeństwa w jakimkolwiek układzie stosunków i sił", Warszawa 1979). Co więcej, zadaniem człowieka jest chronić Chrystusa, bo każde uderzenie w człowieka uderza w Boga (por. przemówienie w Muzeum Pamięci Yad Vashem).