Question

Prosze o krotkie omowienie ksiazki pt."Czas Abrahama" Krystyny Siesickiej....Daje naj:P

Answer 1

Abraham Moles: Kicz, czyli sztuka szczęścia

Rozdz.I: Co to jest kicz?
1. Słowo i rzecz:
Termin Kitsch (używa go E. Morin: Duch czasu) jest rzadko stosowany w literaturze naukowej. Wiąże się z epoką powstawania nowej estetyki, z "bezstylowością" stylu, z pewnym luksusem, dozą nowości.
Słowo kicz w nowoczesnym sensie pojawiło się w Monachium ok. 1860r.
Niem. Kitschen - robić coś byle jak, np. przerabiać stare meble na nowe (znaczenie potoczne).
Verkitschen - przemycić coś, sprzedać coś innego zamiast tego, co było zamówione.
Kicz to tandeta. Sklepy i dworce to świątynie kiczu.
Kicz jest nierozłącznie związany ze sztuką. "Odrobina kiczu istnieje w każdej sztuce" (Broch), ponieważ każda sztuka jest w pewnym stopniu konwencjonalna i musi się skłaniać na rzecz gustów odbiorców. Kicz jest wieczny. Ma jednak okresy prosperity, związane z powszechnością dobrobytu, rozwojem cywilizacji mieszczańskiej, kiedy to osiąga ona charakter "społeczeństwa obfitości", a więc gdy środki przerastają potrzeby, kiedy pojawia się zbytek.
Kicz nie jest zjawiskiem denotatywnym, semantycznie określonym, lecz konotatywnym, intuicyjnym, zniuansowanym. Jest sposobem bycia raczej niż przedmiotem lub stylem. Jest pewnym stanem umysłu, który może ukonkretnić się w przedmiotach. Wszystkie wytwory kultury masowej mogą być nośnikami kiczu.
2. Świat mieszczański i rzeczy:
W cywilizacji zachodniej stosunki między jednostką a społeczeństwem realizują się za pomocą przedmiotów i produktów, zajmujących miejsce "rzeczy naturalnych". Przedmioty te stanowią produkty społeczne.
Kultura - sztuczne środowisko, które stworzył człowiek w ramach społeczeństwa. Sam człowiek został zepchnięty na dalszy plan.
Kultura - cały zbiór przedmiotów i usług funkcjonujących społecznie, stanowiących wytwory i wizerunek człowieka. Nawet natura przestała być naturalna, gdy zaczęła być produkowana przez człowieka (sztuczne nasiona).
Człowiek nawiązuje kontakt z drugim człowiekiem za pomocą przedmiotów, środków masowego przekazu.
Kręgi problemu kiczu:
a. zwrócenie się ku życiu codziennemu
b. znaczenie materialnych warunków życia codziennego jako świadectwa i przekazu skierowanego od społeczeństwa do jednostki.
c. Powszechność faktu "sztuczności" wobec tego, co dawniej nazywano "naturalnym"
d. Potrzeba badń psychologicznych nad stosunkami człowieka z jego otoczeniem.
3. Kultura i tworzenie:
Dziedziny kultury:
a. świat narzędzi: aktywne przekształcanie natury i jej "usztucznianie"
b. świat znaków: sztuki, nauki ścisłe i język
c. świat przedmiotów: nosicieli znaków i wartości związanych z życiem codziennym.
Początkowo człowiek jako homo faber - twórca narzędzi i znaków. Z początkiem wielkiego przemysłu zaczął dzielić swą działalność na dwa opozycyjne kierunki:
- tworzenie, czyli wprowadzanie do świata form, których dotąd nie było (inwencja artysty, wynalazcy, intelektualisty)
- produkowanie, czyli powielanie istniejącego modelu w sposób zautomatyzowany, reprodukowanie w nieskończoność tych samych form w procesie bezosobowej pracy. Człowiek stanowi tu ogniwo najsłabsze, coraz bardziej wyobcowane w procesie pracy. Staje się coraz mniej potrzebny.
Zyskuje tzw. czas wolny. Dzieli odtąd swój czas na niezrozumiałą pracę, czas wymuszony oraz na czas pusty, który trzeba czymś wypełnić (czasowy budżet wolności).
4. Człowiek i rzeczy:
Zjawisko kiczu związane jest z cywilizacją konsumpcyjną, która produkuje, by konsumować i tworzy, by produkować, w ramach cyklu kulturowego, w którym centralne miejsce zajmuje pojęcie przyspieszenia.
Filozofia: typy związków między człowiekiem a otoczeniem materialnym:
- wejście w posiadanie przedmiotu
- fetyszyzm (kolekcjoner)
- włączenie w całość (dekorator)
- estetyczny stosunek do przedmiotu (znawca sztuki)
- przyspieszenie produkcyjne - przedmiot jako przejściowa forma życia produktu między fabryką a koszem na śmieci
- alienacja płynąca ze zmysłu posiadania - człowiek jako więzień skorupy przedmiotów, którymi obudowuje się w ciągu życia
- kicz w postawie - typ stosunków z codziennym życiem, mieszanina powyższych postaw w obrębie cywilizacji mieszczańskiej, przekształconej obecnie w społeczeństwo masowe.

Rozdz.II Włączenie kiczu w życie.
1. O powszechnej konsumpcji:
Zindywidualizowaną działalność człowieka można odnaleźć w odniesieniu do wąskiej elity w akcie twórczym, a z drugiej strony w wielkiej aktywności konsumpcyjnej sterowanej przez środki masowego przekazu (téléguidé - Riesman). Przekaz jest zmaterializowany i gotowy do spożycia - the medium is the message (McLuhan). Stanowi przedmiot konsumpcji i jest zarazem nośnikiem kultury.
Konsumpcja to nowa radość, spontaniczność, zaliczanie.
Przedmiot jest stale prowizoryczny, staje się produktem i na tym polega nowa modalność kiczu. Powstaje nowy rodzaj alienacji człowieka wobec jego środowiska.
Dwa okresy rozwoju kiczu:
- rozwój społeczeństwa mieszczańskiego, które stworzyło pewną sztukę życia
- neokicz konsumpcyjny, związany z przedmiotem, z wielką ilością elementów przejściowych, przejawiających się w powstawaniu supermarketów.
2. O nieodpowiedniości jako czynniku psychologicznym:
Psychologia kiczu. Przedmiot zmierza do osiągnięcia statusu wartości konotacyjnej. Kicz przeciwstawia się prostocie. Kicz jest sztuką, ponieważ uprzyjemnia życie ornamentacyjnymi rytuałami. Kicz stanowi pewną funkcję społeczną, nakładającą się na funkcję użytkową, która przestaje być podstawowa, a staje się tylko pretekstem.
3. Szary człowiek miarą wszystkich rzeczy:
Kicz ma znaczenie pejoratywne. Dopiero pop-art. zajął się nim na nowo, odkładając na bok sprawę alienacji ze względu na walory rozrywkowo-estetyczne (kicz jest zabawny).
Kicz jest związany z pewną sztuką życia. Trudno żyć w stałym kontakcie tylko z dziełami sztuki. Kicz jest na miarę szarego człowieka, ponieważ stworzony jest przez i dla człowieka przeciętnego.
Dwa typy definicji kiczu:
- definicje określające kicz ze względu na formalne właściwości przedmiotu
- definicje biorące pod uwagę kicz w związku z relacjami jakie nawiązuje człowiek z rzeczami jako twórca lub konsument.
4. Powszechność kiczu:
Istnieje sztuka kiczowa albo raczej kicz w sztuce. Dzieło może być kiczem, wnętrze może być kiczowate. Istnieje kicz w literaturze, meblach, dekoracjach, muzyce, wielkiej sztuce.
Kicz jako pewna stała tendencja wewnątrz sztuki, jako stosunek między tym, co oryginalne i tym, co banalne.
Kicz to społeczna akceptacja przyjemności płynącej z