Ateny Był to ustrój, w którym władzę najwyższą sprawował ogół obywateli, tj. lud. Najważniejszą instytucją była eklezja - zgromadzenie ludowe; brali w nim udział wszyscy obywatele, którzy ukończyli dwudziesty rok życia. Eklezja podejmowała uchwały stanowiące prawo, jej członkowie dysponowali inicjatywą ustawodawczą; eklezja miała prawo odwoływania urzędników państwowych, decydowania o wojnie i pokoju; w sprawach wagi państwowej dysponowała najwyższą władzą sądowniczą. W trakcie jej obrad, raz w roku, odbywał się ostracyzm (sąd skorupkowy). Każdy z obywateli otrzymywał glinianą skorupkę, na której wydrapywał imię człowieka zagrażającego, jego zdaniem, państwu. "Zwycięzca" tego swoistego plebiscytu wypędzany był na dziesięć lat z kraju, ale z zachowaniem prawa do powrotu bez konfiskaty majątku. Sparta Eforowie to pięciu najwyższych urzędników w państwie, powoływanych spośród apelli (zgromadzenia obywateli) na rok. Przewodniczyli oni tak obradom apelli, jak i geruzji (Rady Starców), kierowali finansami, polityką zagraniczną i wewnętrzną państwa, sprawowali także nadzór nad sądownictwem i wychowaniem młodzieży. Byli - poza geruzją - jedynym ciałem mającym prawo inicjatywy ustawodawczej.
Ateny
Był to ustrój, w którym władzę najwyższą sprawował ogół obywateli, tj. lud. Najważniejszą instytucją była eklezja - zgromadzenie ludowe; brali w nim udział wszyscy obywatele, którzy ukończyli dwudziesty rok życia. Eklezja podejmowała uchwały stanowiące prawo, jej członkowie dysponowali inicjatywą ustawodawczą; eklezja miała prawo odwoływania urzędników państwowych, decydowania o wojnie i pokoju; w sprawach wagi państwowej dysponowała najwyższą władzą sądowniczą. W trakcie jej obrad, raz w roku, odbywał się ostracyzm (sąd skorupkowy). Każdy z obywateli otrzymywał glinianą skorupkę, na której wydrapywał imię człowieka zagrażającego, jego zdaniem, państwu. "Zwycięzca" tego swoistego plebiscytu wypędzany był na dziesięć lat z kraju, ale z zachowaniem prawa do powrotu bez konfiskaty majątku.
Sparta
Eforowie to pięciu najwyższych urzędników w państwie, powoływanych spośród apelli (zgromadzenia obywateli) na rok. Przewodniczyli oni tak obradom apelli, jak i geruzji (Rady Starców), kierowali finansami, polityką zagraniczną i wewnętrzną państwa, sprawowali także nadzór nad sądownictwem i wychowaniem młodzieży. Byli - poza geruzją - jedynym ciałem mającym prawo inicjatywy ustawodawczej.