PROSZE NA SZYBKĄ ODPOWIEDZ. NIE CHCE ABYŚCIE KOPIOWALI WSZYSTKIWGO Z INTERNETU !!!!!!!!!! . Z RÓŻNYCH ZRÓDEŁ POPROSZE !!!!
Przygotuj: Wyjaśnienia pojęć: (Ich nazwy, cechy, przedstawicieli) -Pop art -Happening -Konceptualizm -Asamglaż -Enwiroment -Instalacja -Body art -Land art -Sztuka publiczna -graffiti - performers Prosze dokładnie, nie podawać pierwszych lepszych odpowiedzi. ZA NAJLEPSZĄ DAJE NAJ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
nie róbcie tego na odwal PLZ . ;D
Pop art (ang. popular art – sztuka popularna) to jeden z ważniejszych kierunków w sztuce II połowy XX wieku, który został zainicjowany w Wielkiej Brytanii, zaś szczególnie rozwinął się w Stanach Zjednoczonych w latach 60.
Jak sama nazwa wskazuje, istotą pop artu jestczerpanie inspiracji z różnorodnych zjawisk kultury masowej: reklamy, filmu, komiksu, literatury popularnej, kultu celebrytów, a także sięgnie po techniki właściwe umasowieniu dzieła sztuki. Szczególnie eksploatowaną sferą był tu konsumpcjonizm wraz z jego uniwersalnym symbolem – supermarketem (motywy puszek z jedzeniem, coca cola itp.).
Pop art opierał się na artystycznym przetworzeniu popularnych motywów i schematów, dokonując ich deformacji, multiplikacji i zderzenia z elementami kultury wysokiej. Kierunek ten miał charakter eklektyczny, w jego obrębie doszło do zakwestionowania pojęcia kanonu sztuki oraz podziału na zjawiska centralne i peryferyjne. Artyści pop artu chętnie posługiwali się strategią skandalu, co w połączeniu z tematyką i techniką ich dzieł wpisywało ich w tradycję wyznaczoną przez dadaizm na początku XX wieku.
Najważniejszymi formami wyrazu w obrębie tego kierunku były: happening, kolaż, performance,
Konceptualizm (od łac. conceptus – pojęcie) – inaczej sztuka pojęciowa, zdematerializowana, postprzedmiotowa to jeden z kierunków w sztuce XX wieku, którego ideowym patronem był Marcel Duchamp jako wynalazca koncepcji „ready-mades”, przedmiotów użytkowych przekształconych w dzieła sztuki.
Istotą konceptualizmu jest skupienie na intelektualnym przekazie dzieła artystycznego, a nie jego wymiarze przedmiotowym. Konceptualizm może zatem wiązać się z odejściem od tradycyjnych technik artystycznych, jak np. malarstwo czy rzeźba, ponieważ to nie one są tu wyznacznikiem sztuki, ale sama metaforyka utworu.
Termin „sztuka konceptualna” został po raz pierwszy zastosowany przez Guillaume’a Apollinaire’a w odniesieniu do kubizmu, jednak właściwy nurt konceptualizmu ukształtował się na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Jego kolebką był Nowy Jork, gdzie grupa artystów przedstawiła dzieła opozycyjne z jednej strony do minimalizmu, z drugiej do pop artu. Konceptualizm odrzucił więc zarówno dekoracyjną funkcję sztuki, jak i jej przedmiotowy charakter. W centrum znalazł się tu nie materiał, ale przekaz myślowy. Częstymi formami używanymi w zakresie tego kierunku stały się fotografia, film, happening
Asamblaż (od fr. assemblage – zbieranie) toodmiana kolażu, która polega na stworzeniu artystycznej kompozycji z gotowych przedmiotów. Asamblaż ma formę przestrzenną, a elementy, które się na niego składają, mogą mieć charakter użytkowy lub mogą to być po prostu skrawki materiałów: worków, szmat, papieru czy ubrań.
Źródłem tej formy artystycznej była z pewnością sztuka dadaistów i kubistów, zwłaszcza zaś „ready mades” Marcela Duchampa czy Maxa Ernsta. Pierwsze „asamblaże” (w taki sposób nazwane) tworzył Jean Dubuffet na początku lat 50. XX wieku.
Ten rodzaj twórczości został rozpowszechniony dzięki wystawie w Nowym Jorku w 1961 rok – The Art Of Assamblage – na której pojawiły się między innymi dzieła Duchampa, Willema de Kooninga, Pabla Picassa czy Roberta Motherwella.
Asamblaż to forma artystyczna wyrażająca typowo nowoczesny lub nawet ponowoczesny światopogląd, wedle którego sztuka jest rodzajem kolekcjonerstwa, tworzenia nowej całości z dostępnych przedmiotów czy odpadków cywilizacji. Artysta to zatem ktoś, kto działa na wielkim „śmietniku” kultury i niejako przetwarza jego elementy. Sztuka staje się rodzajem recyklingu, odzyskiwania tego, co zostało zużyte i wyrzucone oraz przetwarzaniem
happening
Sztuka żywa to ogólne określenie kilku nurtów we współczesnej sztuce, które skupiają się na człowieku i zawierają istotny element improwizacji. W centrum sztuki żywej znajduje się osoba jako źródło ekspresji i sensów artystycznych. Kluczową kategorią jest tu „ożywienie”, które stanowi wyraźny kontrast wobec artyzmu martwego, reprezentowanego przez tradycyjne malarstwo, rzeźbę czy fotografię. Sztuka żywa nie polega jednak jedynie na włączeniu elementu ruchu czy żywej mowy do dzieła, ale na zaaranżowaniu swoistego spektaklu, odbywającego się „tu i teraz”, a więc na zdarzeniu jednostkowym i niepowtarzalnym.
Formy tego zjawiska różnią się od tradycyjnego teatru tym, że nie posiadają restrykcyjnego scenariusza, rodzą się niejako „na żywo”, dlatego nie mogą być nigdy powtórzone w identycznym układzie. Ponadto sztuka żywa zakłada większy i bardziej bezpośredni kontakt z publicznością, która niejednokrotnie zostaje włączona do przebiegu wydarzenia artystycznego. Jej atutami w porównaniu z tradycyjnymi formami są: większa emocjonalność, autentyzm przeżyć – zatarcie granicy między sztuką a życiem, pokazanie nie skończonego dzieła, ale samego procesu twórczego. Sztuka staje się tu również formą
envinent "Otoczenie, termin określający rodzaj dzieła"
Instalacja — wieloelementowa realizacja artystyczna w konkretnej przestrzeni (miejscu, obiekcie itp.) zastanej, lub konstruująca taką przestrzeń.
Body art (ang. sztuka ciała) – kierunek w sztuce, w którym materiałem i środkiem ekspresji jest ciało artysty.
Sztuka ziemi – inaczej land art to działalność artystyczna, której obszarem działania (tłem, kontekstem czy tworzywem) jest przestrzeń ziemi, obszar środowiska .
Sztuka publiczna – sztuka tworzona w celu umieszczenia jej w przestrzeni publicznej i tam prezentowana. Występuje od początków dziejów sztuki.
Pojęcie 'performance' jako wolność i niezdefiniowana przestrzeń w sztuce. ...Performance jest sztuką bezpośredniej obecności – artysty i drugiego czlowieka.
„Graffiti-por. sgraffito (spray art., sztuka ulicy, sztuka szablonu) obrazoburczy komunikat uliczny malowany na ścianach domów sprayem,
na 1000 % to jest dobrze