„Rozmiłowała się ma dusza” Rozmiłowała się ma dusza W cichym szeleście drzew, Gdy koronami ich porusza Druh mój, przecichy wiew.
Rozmiłowała się ma dusza W głośnych odmętach fal, Gdy druh mój, burza, je porusza, W nieznaną płynąc dal.
Rozmiłowała się ma dusza W twórczych promieniach zórz, Gdy druh mój, słońce, w świat wyrusza, Życia płomienny stróż.
Rozmiłowała się ma dusza W przepastnej nocy mgłach, Gdy druh mój, śmierć, na połów rusza, A przed nią lęk i strach.
Wiersz pochodzi z tomu „Księga Ubogich” powstałego w roku 1916. Wiersze inspirowane były Tatrami i pięknem przyrody (o czym świadczy przedmowa autora do tomu, w której zaznacza, że powstały podczas jego samotnych wędrówek po górach). Tłumaczy to tematykę wiersza. Wiersz ma prostą, regularną budowę: składa się z czterech strof po cztery wersy. Rymy zastosowane w utworze to rymy nieparzyste występujące na końcach wersów. Tytuł utworu sugeruje nam stan w jakim znalazła się dusza podmiotu lirycznego. W każdej strofie dusza podmiotu lirycznego zostaje wprowadzona w ten stan na skutek obserwacji różnych zjawisk przyrody. Przez powtórzenia tytułu na początku każdej strofy, możemy czytać je każdą jako osobną historię. Podmiotem lirycznym jest człowiek, obserwator otaczającego go świata. Jest niewątpliwie bardzo wrażliwy na piękno przyrody, gdyż wywiera ono wpływ na jego stan emocjonalny (pojawia się tutaj koncepcja dwoistości natury ludzkiej – człowiek w swoim ciele ma duszę i właśnie ta dusza „rozmiłowała się”).
an Kasprowicz
„Rozmiłowała się ma dusza”
Rozmiłowała się ma dusza
W cichym szeleście drzew,
Gdy koronami ich porusza
Druh mój, przecichy wiew.
Rozmiłowała się ma dusza
W głośnych odmętach fal,
Gdy druh mój, burza, je porusza,
W nieznaną płynąc dal.
Rozmiłowała się ma dusza
W twórczych promieniach zórz,
Gdy druh mój, słońce, w świat wyrusza,
Życia płomienny stróż.
Rozmiłowała się ma dusza
W przepastnej nocy mgłach,
Gdy druh mój, śmierć, na połów rusza,
A przed nią lęk i strach.
Wiersz pochodzi z tomu „Księga Ubogich” powstałego w roku 1916. Wiersze inspirowane były Tatrami i pięknem przyrody (o czym świadczy przedmowa autora do tomu, w której zaznacza, że powstały podczas jego samotnych wędrówek po górach). Tłumaczy to tematykę wiersza.
Wiersz ma prostą, regularną budowę: składa się z czterech strof po cztery wersy. Rymy zastosowane w utworze to rymy nieparzyste występujące na końcach wersów.
Tytuł utworu sugeruje nam stan w jakim znalazła się dusza podmiotu lirycznego. W każdej strofie dusza podmiotu lirycznego zostaje wprowadzona w ten stan na skutek obserwacji różnych zjawisk przyrody. Przez powtórzenia tytułu na początku każdej strofy, możemy czytać je każdą jako osobną historię.
Podmiotem lirycznym jest człowiek, obserwator otaczającego go świata. Jest niewątpliwie bardzo wrażliwy na piękno przyrody, gdyż wywiera ono wpływ na jego stan emocjonalny (pojawia się tutaj koncepcja dwoistości natury ludzkiej – człowiek w swoim ciele ma duszę i właśnie ta dusza „rozmiłowała się”).