Tren 9 Jana Kochanowskiego jest poświęcony mądrości i jej właściwościom. Kochanowski opisuje mądrość jako coś, co można kupić za drogie pieniądze, ponieważ posiada ona wszelkie żądze i może wykorzenić wszystkie ludzkie frasunki, ale nie może odmienić człowieka w anioła. Podkreśla ona również, że mądrość nie obawia się śmierci, nie liczy bogactwa w złocie i skarbach, a mierzy je potrzebami i wykorzystuje swoje okno, aby wyłowić biednego z dachu złoconego, a bogatemu udzielić upomnienia. Kochanowski wyraża też swoje nieszczęście, że nie miał okazji być świadkiem mądrości, ponieważ jego lata minęły, a on jest tylko jednym z wielu.
Tren ten jest przykładem filozoficznego, alegorycznego języka, który Kochanowski często stosuje w swoich utworach. Przedstawia on mądrość jako coś, co można kupić za drogie pieniądze, ale równocześnie stawia ją ponad bogactwem i umacnia jej właściwości, takie jak zdolność do wykorzenienia ludzkich frasunków i przywrócenia spokoju i stabilności. Przywołuje on również wrażenie, że mądrość jest niedostępna dla większości ludzi, a tylko nieliczni mogą ją poznać.
Tren 9 Jana Kochanowskiego jest utworem, który składa się z dwóch strof i zawiera siedemnaście wersów. Tekst odwołuje się do klasycznych motywów liryki żałobnej, jakimi są rozpacz, tęsknota i refleksja nad przemijaniem.
Pierwsza strofa zaczyna się apostrofą skierowaną do mądrości, która symbolizuje pojęcie ostatecznego celu człowieka. Kochanowski zwraca się do niej z propozycją kupna, co wyraża wartość, jaką autor przypisuje mądrości. W kolejnych wersach poeta przedstawia jej właściwości, które polegają na zdolności do wykorzenienia ludzkich żądz i frasunek. Mądrość jest jednocześnie bronią, która uodparnia człowieka na złe przygody i strach. W ostatniej linijce Kochanowski podkreśla jednak, że mądrość nie przemienia człowieka w anioła i nie pozbawia go zdolności odczuwania bólu i lęku.
Druga strofa stanowi kontynuację refleksji nad wartością mądrości. Autor uznaje, że mądrość ma wyższą wartość niż bogactwa, ale także odrzuca ich całkowitą negację, podkreślając potrzeby przyrodzone człowieka. Wersy 11-12 wyrażają pogląd, że mądrość towarzyszy człowiekowi we wszystkich sytuacjach życiowych, zarówno w szczęściu, jak i w żałobie. Kochanowski zauważa także, że mądrość nie boi się śmierci, ponieważ stoi poza nią jako nieodmienna i niepożyta.
Ostatni wers utworu jest adresowany do samego siebie i wyraża w nim refleksję autora na temat jego życiowej sytuacji. Kochanowski uważa, że spędził wiele lat na próbach osiągnięcia mądrości, aby w końcu być wyrzuconym ze szczytu na samo dno. Tren ten ukazuje w ten sposób refleksyjną postawę poety, który uznaje wartość mądrości i postrzega ją jako cel swojego życia, ale jednocześnie zauważa, że osiągnięcie go może być trudne i przynoszące ból.
Odpowiedź:
Tren 9 Jana Kochanowskiego jest poświęcony mądrości i jej właściwościom. Kochanowski opisuje mądrość jako coś, co można kupić za drogie pieniądze, ponieważ posiada ona wszelkie żądze i może wykorzenić wszystkie ludzkie frasunki, ale nie może odmienić człowieka w anioła. Podkreśla ona również, że mądrość nie obawia się śmierci, nie liczy bogactwa w złocie i skarbach, a mierzy je potrzebami i wykorzystuje swoje okno, aby wyłowić biednego z dachu złoconego, a bogatemu udzielić upomnienia. Kochanowski wyraża też swoje nieszczęście, że nie miał okazji być świadkiem mądrości, ponieważ jego lata minęły, a on jest tylko jednym z wielu.
Tren ten jest przykładem filozoficznego, alegorycznego języka, który Kochanowski często stosuje w swoich utworach. Przedstawia on mądrość jako coś, co można kupić za drogie pieniądze, ale równocześnie stawia ją ponad bogactwem i umacnia jej właściwości, takie jak zdolność do wykorzenienia ludzkich frasunków i przywrócenia spokoju i stabilności. Przywołuje on również wrażenie, że mądrość jest niedostępna dla większości ludzi, a tylko nieliczni mogą ją poznać.
Odpowiedź:
powinno byc dobrze
Wyjaśnienie:
Tren 9 Jana Kochanowskiego jest utworem, który składa się z dwóch strof i zawiera siedemnaście wersów. Tekst odwołuje się do klasycznych motywów liryki żałobnej, jakimi są rozpacz, tęsknota i refleksja nad przemijaniem.
Pierwsza strofa zaczyna się apostrofą skierowaną do mądrości, która symbolizuje pojęcie ostatecznego celu człowieka. Kochanowski zwraca się do niej z propozycją kupna, co wyraża wartość, jaką autor przypisuje mądrości. W kolejnych wersach poeta przedstawia jej właściwości, które polegają na zdolności do wykorzenienia ludzkich żądz i frasunek. Mądrość jest jednocześnie bronią, która uodparnia człowieka na złe przygody i strach. W ostatniej linijce Kochanowski podkreśla jednak, że mądrość nie przemienia człowieka w anioła i nie pozbawia go zdolności odczuwania bólu i lęku.
Druga strofa stanowi kontynuację refleksji nad wartością mądrości. Autor uznaje, że mądrość ma wyższą wartość niż bogactwa, ale także odrzuca ich całkowitą negację, podkreślając potrzeby przyrodzone człowieka. Wersy 11-12 wyrażają pogląd, że mądrość towarzyszy człowiekowi we wszystkich sytuacjach życiowych, zarówno w szczęściu, jak i w żałobie. Kochanowski zauważa także, że mądrość nie boi się śmierci, ponieważ stoi poza nią jako nieodmienna i niepożyta.
Ostatni wers utworu jest adresowany do samego siebie i wyraża w nim refleksję autora na temat jego życiowej sytuacji. Kochanowski uważa, że spędził wiele lat na próbach osiągnięcia mądrości, aby w końcu być wyrzuconym ze szczytu na samo dno. Tren ten ukazuje w ten sposób refleksyjną postawę poety, który uznaje wartość mądrości i postrzega ją jako cel swojego życia, ale jednocześnie zauważa, że osiągnięcie go może być trudne i przynoszące ból.