Folklor to rdzenna muzyka ludowa związana z charakterystycznymi cechami danego kraju. Przyczynia się do wzrostu świadomości narodowej i staje się podstawą tożsamości etnicznej narodów.
Cechy folkloru to:
1. Wariantywność – wynika z wyłącznie ustnego przekazu, sprzyja to twórczemu przetwarzaniu tekstu lub muzyki, wprowadzaniu zmian i modyfikacji w różnych rejonach. Muzyka przetrwała głównie tradycji.
twórczość ludowa, której gatunek lit. stanowią baśnie, podania, ballady, przypowieści, przysłowia oraz zwyczaje, obrzędy, a także twórczość artystyczna, stroje, zdobnictwo. F. zajmują się folklorystyka, etnografia oraz antropologia badająca kulturowe podłoże mitów, zwyczajów, czynności różnych ludów. W Polsce badaniami nad f. zajmowali się m.in. S. Adalberg (przysłowia), J. Karłowicz, J. Bystroń, O. Kolberg (pieśni ludowe), J. Krzyżanowski (bajki, przysłowia), J. Cieślikowski (f. dziecięcy) oraz współcześnie np. Cz. Hernas, J. Burszta; 2) element kultury właściwy mniejszym lub większym zbiorowościom społ., w których członkowie są związani (świadomym lub nieświadomym) poczuciem wspólnoty, tradycji, tożsamości (np. grupowej: f. szlachecki, f. ludowy, f. miejski, f. marynarski, f. dziecięcy itp.). F. jest zbiorem tekstów, zachowań (wynikających z tradycji i rzeczywistości grupy), akceptowanych (stosowanych i przetwarzanych) oraz przekazywanych, np. kultura umysłowa, materialna, społ., artystyczna; 3) twórczość oparta na motywach ludowych (folkloryzm). Stylizowane w treści lub w formie aranżacje oparte na wyrwanych z kontekstu kulturowego elementach f. przeniesionych, modyfikowanych, przetwarzanych do innych współcz. sytuacji (np. środków masowego przekazu). Zob. też f. w literaturze, muzyka etniczna, ballada uliczna, gwara.
Folklor to rdzenna muzyka ludowa związana z charakterystycznymi cechami danego kraju. Przyczynia się do wzrostu świadomości narodowej i staje się podstawą tożsamości etnicznej narodów.
Cechy folkloru to:
1. Wariantywność – wynika z wyłącznie ustnego przekazu, sprzyja to twórczemu przetwarzaniu tekstu lub muzyki, wprowadzaniu zmian i modyfikacji w różnych rejonach. Muzyka przetrwała głównie tradycji.
2. Schematyczność - powtarzalność układów kompozycyjnych, nieskomplikowana budowa, łatwa do zapamiętania.
3. Anonimowość - brak ustalenia konkretnego autora.
4. Synkretyzm - połączenie muzyki, słowa, czy tańca.
5. Związek z życiem ludu (zwyczaje, obrzędy, praca).
Pod względem folkloru można wyróżnic w Polsce regiony np.:
Pomorze, Wielkopolskę, Kaszuny, Kujawy, Mazowsze, Lubleszczyzna, Kurpie, Śląsk, Podhale, Region krakowski.
Pozdrawiam.
twórczość ludowa, której gatunek lit. stanowią baśnie, podania, ballady, przypowieści, przysłowia oraz zwyczaje, obrzędy, a także twórczość artystyczna, stroje, zdobnictwo. F. zajmują się folklorystyka, etnografia oraz antropologia badająca kulturowe podłoże mitów, zwyczajów, czynności różnych ludów. W Polsce badaniami nad f. zajmowali się m.in. S. Adalberg (przysłowia), J. Karłowicz, J. Bystroń, O. Kolberg (pieśni ludowe), J. Krzyżanowski (bajki, przysłowia), J. Cieślikowski (f. dziecięcy) oraz współcześnie np. Cz. Hernas, J. Burszta; 2) element kultury właściwy mniejszym lub większym zbiorowościom społ., w których członkowie są związani (świadomym lub nieświadomym) poczuciem wspólnoty, tradycji, tożsamości (np. grupowej: f. szlachecki, f. ludowy, f. miejski, f. marynarski, f. dziecięcy itp.). F. jest zbiorem tekstów, zachowań (wynikających z tradycji i rzeczywistości grupy), akceptowanych (stosowanych i przetwarzanych) oraz przekazywanych, np. kultura umysłowa, materialna, społ., artystyczna; 3) twórczość oparta na motywach ludowych (folkloryzm). Stylizowane w treści lub w formie aranżacje oparte na wyrwanych z kontekstu kulturowego elementach f. przeniesionych, modyfikowanych, przetwarzanych do innych współcz. sytuacji (np. środków masowego przekazu). Zob. też f. w literaturze, muzyka etniczna, ballada uliczna, gwara.