Proszę o znalezienie znaczenia słowa studnia w słowniku: mitologicznym,s ynonimów, kultury i frazeologiczny .Może byc chociaż jeden z tych ale najlepiej wszystkie z góry dziękuje...pilnie potrzebne;( PROSZE!!!!
opwack88
Studnia (źródło) posiada bogatą i wielopłaszczyznową symbolikę. Jest bardzo silnie związane z symboliką wody i rzek, którym daje początek. Źródło symbolizuje życie, młodość, miłość, reprezentuje źródło życia kosmicznego, wypływające ze środka świata, według Junga symbolizuje życie wewnętrzne i energię duchową. Źródło jest też symbolem prawdy, świadomości duchowej, mądrości, erudycji, rozsądku, sprawiedliwości, wrażliwości, obrazu duszy, wyroczni, natchnienia poetyckiego, zapomnienia, ale i pamięci, Boga, pokuty, radości i goryczy, siły życiowej, wiecznego żywota, zasady żeńskiej, ozdrowienia, cudownego pokrzepienia, odnowy, oczyszczenia, pragnienia, i wreszcie – czystej wody. Spotykamy motyw źródła m. in. w religii i kulturze żydowskiej, chrześcijaństwie, misteriach Mitry, orfizmie, islamie, Kabale, alchemii i hermetyzmie.
Już w starożytności powszechnie czczono rzeki, strumienie, wytryskującą i płynącą wodę, jako istotę żywą i w naturze swej boską. Źródła wróżebne dały początek słynny wyroczniom jak Apollona w Delfach (źródło Kassotis) i w Didymie koło Miletu. W Grecji źródła, nieraz otoczone kolumnami, oznaczały płodność i urodzaj. U Greków (i wielu innych ludów) źródło uosabiane było z żeńskim bóstwem, znajdującym się pod opieką najad – nimf źródlanych. Źródła, których wody znikały pod powierzchnią ziemi uważano za zejścia do Hadesu. Źródło wytryskujące z podziemnego świata zmarłych symbolizowało śmierć, życie przyszłe, narodziny i zmartwychwstanie, zaś czczone było jako istota żywa i boska. Związane było z pośmiertnym sądem nad duszą w królestwie podziemnym – dlatego sędziowie słuchali wróżebnych rad źródeł (nimf źródlanych). Rzymianie z kolei wrzucali drobną monetę do zbiorników źródlanych na dobrą wróżbę. Źródło wiązało się również z natchnieniem poetyckim – poświęcano źródła muzom jak, np. Aganippe w Beocji u stóp Helikonu, czy też Hipokrene, które wytrysnęło, wg tradycji, pod uderzeniem kopyta Pegaza.
Już w starożytności powszechnie czczono rzeki, strumienie, wytryskującą i płynącą wodę, jako istotę żywą i w naturze swej boską. Źródła wróżebne dały początek słynny wyroczniom jak Apollona w Delfach (źródło Kassotis) i w Didymie koło Miletu. W Grecji źródła, nieraz otoczone kolumnami, oznaczały płodność i urodzaj. U Greków (i wielu innych ludów) źródło uosabiane było z żeńskim bóstwem, znajdującym się pod opieką najad – nimf źródlanych. Źródła, których wody znikały pod powierzchnią ziemi uważano za zejścia do Hadesu. Źródło wytryskujące z podziemnego świata zmarłych symbolizowało śmierć, życie przyszłe, narodziny i zmartwychwstanie, zaś czczone było jako istota żywa i boska. Związane było z pośmiertnym sądem nad duszą w królestwie podziemnym – dlatego sędziowie słuchali wróżebnych rad źródeł (nimf źródlanych). Rzymianie z kolei wrzucali drobną monetę do zbiorników źródlanych na dobrą wróżbę.
Źródło wiązało się również z natchnieniem poetyckim – poświęcano źródła muzom jak, np. Aganippe w Beocji u stóp Helikonu, czy też Hipokrene, które wytrysnęło, wg tradycji, pod uderzeniem kopyta Pegaza.