Proszę o znalezienie w internecie na temat:Porażenia prądem. Objawy,przyczyny,leczenie. Proszę aby tego było dość dużo ... B.proszę potrzebne na dziś!:) Daje najjj
Objawy porażenia prądem elektrycznym są bardzo różne, ponieważ zależą od wymienionych wcześniej cech fizycznych prądu. Porażona osoba może doznać uczucia olśnienia, ogłuchnięcia, czy zaniepokojenia. Może być pobudzona czy zalękniona, często odczuwa ból mięśni, podobny jak po wysiłku fizycznym. Mogą pojawić się zaburzenia świadomości, zawroty głowy, drgawki, niedowłady kończyn czy mięśni twarzy, a nawet zatrzymanie oddechu. Objawy ze strony serca są różnorodne – przyśpieszenie akcji serca, zaburzenia rytmu, nawet z migotaniem komór, zatrzymanie akcji serca, bóle w klatce piersiowej czy zawał mięśnia serca. Początkowo dochodzi do wzrostu ciśnienia krwi, a potem do jego spadku i wystąpienia wstrząsu. LECZENIE Podstawową i pierwszą czynnością w leczeniu rany oparzeniowej na miejscu wypadku jest chłodzenie – powinno ono trwać około 20 minut. Po tym czasie rana i jej otoczenie osiąga już ciepłotę bezpieczną dla tkanek i od tego czasu energia cieplna nie jest odpowiedzialna za pogłębianie się martwicy, lecz następstwa fizjologiczne jej wczesnego działania. W przypadku oparzenia wrzącą wodą, parą wodną z czajnika, tłuszczem z rozgrzanej patelni czy gotującą zupą należy oparzoną część ciała umieścić pod strumieniem bieżącej zimnej wody. Na twarz i tułów można kłaść często zmieniane serwety o temperaturze 10-15oC. W razie oparzenia małego dziecka należy włożyć je do wody o temperaturze jedynie kilka stopni niższej od temperatury ciała.W przypadku oparzenia płomieniem trzeba w pierwszej kolejności zgasić palące lub tlące się ubranie. Oparzenie chemiczne wymaga szybkiego spłukania substancji chemicznej strumieniem wody. Szczególnie silne kwasy i zasady wymagają bardzo dużej ilości wody. Wczesne stosowanie substancji neutralizujących jest przeciwwskazane z uwagi na tworzenie się ciepła w wyniku tego procesu. Po płukaniu wodą można zastosować jedynie łagodne roztwory neutralizujące. Po oparzeniu kwasem używa się 3% roztworu sody oczyszczonej (Natrium bicarbonicum), a wodorotlenkiem – 3% roztwór kwasu bornego (Acidum boricum). W przypadku oparzenia lizolem należy spłukać skórę roztworem alkoholu. Przy oparzeniu niegaszonym wapnem oczyszczenie powierzchni należy wykonać roztworem oleistym – ciekłą parafiną czy oliwą. Po tych zabiegach należy rany oparzeniowe przykryć jałowym opatrunkiem, aby je zabezpieczyć przed zakażeniem. Na dalszy przebieg choroby znamiennie wpływa głębokość oparzenia. Ocena głębokości oparzenia bezpośrednio po urazie może być trudna, a w niektórych przypadkach niemożliwa. Wyróżnia się:
* oparzenia I stopnia - obejmują tylko naskórek; uszkodzenia tkanek są niewielkie – zaczerwienienie i niewielki obrzęk; głównym objawem jest ból, który ustępuje po upływie 2-3 dni; gojenie trwa zazwyczaj 5-10 dni, zwykle nie pozostawiając blizny; najczęstszą przyczyną tego typu oparzenia jest zbyt silne napromienianie promieniami słonecznymi albo krótkotrwały kontakt z gorącą wodą. * oparzenie II stopnia powierzchowne – obejmują całą grubość naskórka i część skóry właściwej; na oparzonej powierzchni widoczne jest zaczerwienienie i pęcherze; jeśli nie doszło do zakażenia rany, goi się ona w ciągu 10-14 dni, pozostawiając niewielkie blizny. * oparzenie II stopnia głębokie - obejmuje naskórek i skórę właściwą bez gruczołów potowych i mieszków włosowych; skóra jest różowa lub czerwona; rany goją się samoistnie w ciągu 25-30 dni, pozostawiając rozległe i twarde blizny; jeśli rozwinie się zakażenie, powoduje ono pogłębienie się ran do III stopnia oparzenia. * oparzenie III stopnia – charakteryzują się twardą, skórzastą powierzchnią o zabarwieniu brunatnym, brązowym, czarnym, białym, a czasami czerwonym; jest ono niebolesne, ponieważ zniszczona została cała grubość skóry zawierająca receptory bólowe; przy ucisku powierzchnia nie blednie i naczynia nie wypełniają się krwią, ponieważ są zniszczone lub zaczopowane skrzeplinami, tkanka zaś jest martwa.
Hospitalizacja jest niezbędna w przypadku oparzeń II stopnia przekraczających 10% powierzchni ciała, wszystkich oparzeń III stopnia oraz oparzeń twarzy, oczu, uszu, rąk, stóp i krocza. Oparzenia pełnej grubości skóry i tkanek głębiej leżących wymagają usunięcia tkanek martwych i pokrycia ran wolnymi przeszczepami skóry lub jej płatami. Poza miejscowym leczeniem rany, oparzony wymaga leczenia wielokierunkowego (nawodnienie, antybiotykoterapia, terapia przeciwbólowa, w przypadku najcięższych chorych intensywna terapia w ośrodkach specjalistycznych).
Przyczyny
Porażenie może nastąpić w wyniku tzw. dotyku bezpośredniego, tzn. w sytuacji, gdy człowiek dotyka części czynnej, czyli takiego przewodzącego elementu, który w normalnych warunkach pracy urządzenia znajduje się pod napięciem. Inną możliwą przyczyną porażenia może być tzw. dotyk pośredni, polegający na dotyku do przewodzącego elementu (np. obudowy) nie stanowiącego części obwodu elektrycznego, na którym niespodziewanie pojawiło się napięcie dotykowe (powstałe np. wskutek uszkodzenia izolacji stanowiącej ochronę podstawową
http://www.we-dwoje.pl/porazenie;pradem;-;pierwsza;pomoc,artykul,9600.html
Objawy porażenia prądem
- Ból
- Poparzenia skóry
- Zaburzenia w oddychaniu
- Utrata przytomności
Objawy porażenia prądem elektrycznym są bardzo różne, ponieważ zależą od wymienionych wcześniej cech fizycznych prądu. Porażona osoba może doznać uczucia olśnienia, ogłuchnięcia, czy zaniepokojenia. Może być pobudzona czy zalękniona, często odczuwa ból mięśni, podobny jak po wysiłku fizycznym. Mogą pojawić się zaburzenia świadomości, zawroty głowy, drgawki, niedowłady kończyn czy mięśni twarzy, a nawet zatrzymanie oddechu. Objawy ze strony serca są różnorodne – przyśpieszenie akcji serca, zaburzenia rytmu, nawet z migotaniem komór, zatrzymanie akcji serca, bóle w klatce piersiowej czy zawał mięśnia serca. Początkowo dochodzi do wzrostu ciśnienia krwi, a potem do jego spadku i wystąpienia wstrząsu.
LECZENIE
Podstawową i pierwszą czynnością w leczeniu rany oparzeniowej na miejscu wypadku jest chłodzenie – powinno ono trwać około 20 minut. Po tym czasie rana i jej otoczenie osiąga już ciepłotę bezpieczną dla tkanek i od tego czasu energia cieplna nie jest odpowiedzialna za pogłębianie się martwicy, lecz następstwa fizjologiczne jej wczesnego działania. W przypadku oparzenia wrzącą wodą, parą wodną z czajnika, tłuszczem z rozgrzanej patelni czy gotującą zupą należy oparzoną część ciała umieścić pod strumieniem bieżącej zimnej wody. Na twarz i tułów można kłaść często zmieniane serwety o temperaturze 10-15oC. W razie oparzenia małego dziecka należy włożyć je do wody o temperaturze jedynie kilka stopni niższej od temperatury ciała.W przypadku oparzenia płomieniem trzeba w pierwszej kolejności zgasić palące lub tlące się ubranie.
Oparzenie chemiczne wymaga szybkiego spłukania substancji chemicznej strumieniem wody. Szczególnie silne kwasy i zasady wymagają bardzo dużej ilości wody. Wczesne stosowanie substancji neutralizujących jest przeciwwskazane z uwagi na tworzenie się ciepła w wyniku tego procesu. Po płukaniu wodą można zastosować jedynie łagodne roztwory neutralizujące. Po oparzeniu kwasem używa się 3% roztworu sody oczyszczonej (Natrium bicarbonicum), a wodorotlenkiem – 3% roztwór kwasu bornego (Acidum boricum).
W przypadku oparzenia lizolem należy spłukać skórę roztworem alkoholu. Przy oparzeniu niegaszonym wapnem oczyszczenie powierzchni należy wykonać roztworem oleistym – ciekłą parafiną czy oliwą. Po tych zabiegach należy rany oparzeniowe przykryć jałowym opatrunkiem, aby je zabezpieczyć przed zakażeniem.
Na dalszy przebieg choroby znamiennie wpływa głębokość oparzenia. Ocena głębokości oparzenia bezpośrednio po urazie może być trudna, a w niektórych przypadkach niemożliwa.
Wyróżnia się:
* oparzenia I stopnia - obejmują tylko naskórek; uszkodzenia tkanek są niewielkie – zaczerwienienie
i niewielki obrzęk; głównym objawem jest ból, który ustępuje po upływie 2-3 dni; gojenie trwa zazwyczaj 5-10 dni, zwykle nie pozostawiając blizny; najczęstszą przyczyną tego typu oparzenia jest zbyt silne napromienianie promieniami słonecznymi albo krótkotrwały kontakt z gorącą wodą.
* oparzenie II stopnia powierzchowne – obejmują całą grubość naskórka i część skóry właściwej; na oparzonej powierzchni widoczne jest zaczerwienienie i pęcherze; jeśli nie doszło do zakażenia rany, goi się ona w ciągu 10-14 dni, pozostawiając niewielkie blizny.
* oparzenie II stopnia głębokie - obejmuje naskórek i skórę właściwą bez gruczołów potowych i mieszków włosowych; skóra jest różowa lub czerwona; rany goją się samoistnie w ciągu 25-30 dni, pozostawiając rozległe i twarde blizny; jeśli rozwinie się zakażenie, powoduje ono pogłębienie się ran do III stopnia oparzenia.
* oparzenie III stopnia – charakteryzują się twardą, skórzastą powierzchnią o zabarwieniu brunatnym, brązowym, czarnym, białym, a czasami czerwonym; jest ono niebolesne, ponieważ zniszczona została cała grubość skóry zawierająca receptory bólowe; przy ucisku powierzchnia nie blednie i naczynia nie wypełniają się krwią, ponieważ są zniszczone lub zaczopowane skrzeplinami, tkanka zaś jest martwa.
Hospitalizacja jest niezbędna w przypadku oparzeń II stopnia przekraczających 10% powierzchni ciała, wszystkich oparzeń III stopnia oraz oparzeń twarzy, oczu, uszu, rąk, stóp i krocza. Oparzenia pełnej grubości skóry i tkanek głębiej leżących wymagają usunięcia tkanek martwych i pokrycia ran wolnymi przeszczepami skóry lub jej płatami. Poza miejscowym leczeniem rany, oparzony wymaga leczenia wielokierunkowego (nawodnienie, antybiotykoterapia, terapia przeciwbólowa, w przypadku najcięższych chorych intensywna terapia w ośrodkach specjalistycznych).
Przyczyny
Porażenie może nastąpić w wyniku tzw. dotyku bezpośredniego, tzn. w sytuacji, gdy człowiek dotyka części czynnej, czyli takiego przewodzącego elementu, który w normalnych warunkach pracy urządzenia znajduje się pod napięciem.
Inną możliwą przyczyną porażenia może być tzw. dotyk pośredni, polegający na dotyku do przewodzącego elementu (np. obudowy) nie stanowiącego części obwodu elektrycznego, na którym niespodziewanie pojawiło się napięcie dotykowe (powstałe np. wskutek uszkodzenia izolacji stanowiącej ochronę podstawową