Question

Proszę o pomoc!

Pytania i polecenia:

1.Wymień tereny, jakie Turcy podbili w Europie w XV w.
2. Opisz sytuację w Polsce i na Litwie po śmierci Władysława Jagiełły.
3.Wyjaśnij, dlaczego doszło do zawarcia nowej unii polsko-węgierskiej.

Z góry dzięki :)

Answer 1

3. Cele Zbigniewa Oleśnickiego zmierzały w tym czasie w stronę objęcia władzy na Węgrzech. Czechy nie wydawały się być dla biskupa cennym obszarem do zdobycia. Kojarzyły się one wówczas z heretyckimi poglądami, które według Zbigniewa Oleśnickiego były obce w Polsce. Biskup i jego stronnictwo starało się więc o zerwanie z husytyzmem i ponowne zbliżenie się do Zygmunta Luksemburskiego. Zauważono bowiem że królestwa otaczające Polskę należą albo do Zygmunta albo do jego stronników, co nie sprzyja umacnianiu pozycji Polski ani Litwy. Aby zmienić tę sytuację trzeba było zdobyć królestwo czeskie lub węgierskie. Ponieważ te rozwiązanie rozcinało by wokół Polski i Litwy pierścień okrążenia, jak również mogło by załatwić na jej korzyść sprawę Rusi, Podola i Mołdawii, które nie były do końca rozwiązane od 1412 roku. Przynieść mogły by też chwałę królestwu poprzez udział w pokonaniu imperium Osmańskiego  i rozwiązanie problemu pomiędzy kościołem wschodnim i zachodnim.  Starania mające wynieść na tron węgierski Władysława i połączenie unią Polskę i Węgry, rozpoczęły się już w młodości króla polskiego. Snuto plany połączenia obydwu królestw przez małżeństwo Władysława z wnuczką Zygmunta Luksemburskiego, Anną. Wszystkie plany te zostały zaprzepaszczone, kiedy to w 1437 roku zmarł Zygmunt Luksemburski, a jego następcą został jego zięć Albrecht II Habsburg. Czesi wówczas ponownie zaproponowali Polsce koronę swego kraju, ale Albrecht nie zamierzał jej oddawać bez walki. Polacy przez cały okres walk w Czechach starali się uświadomić Węgrom, iż zajęty sprawami w Czechach, Albrecht nie jest w stanie poradzić sobie z sprawą turecką. Ponieważ w ówczesnym czasie była priorytetem dla całego królestwa węgierskiego. Z drugiej strony Albrecht głosił fałszywe oskarżenia, jakoby istniało tajne porozumienie polsko-tureckie przeciwko Węgrom. W związku z takimi oskarżeniami w październiku 1438 roku Polska napisała specjalny list, który miał na celu przekonanie Węgrów że Polska żadnych tajnych układów przeciwko Węgrom z Turcją nie ma. A poselstwo wysłane wcześniej do Turcji miało za zadanie tylko wykupienie jeńców z niewoli osmańskiej. Jednak te liczne zapewnienia ze strony Polski nie przekonały naszych południowych sąsiadów do zaniechania walk. Powodem był strach, ponieważ gdyby polska była sojusznikiem Turcji, atak na Polskę mógłby wywołać reakcje zbrojną sułtana, do czego nie chciano dopuścić.Królestwo Polskie jednak nie uzyskało odpowiedzi na swój list ze strony Węgier. Postanowiono więc rozpocząć działania wojenne na granicy z południowym sąsiadem. Tak więc pod koniec 1438 roku i na początku 1439 roku na terenie górnych Węgier toczyły się walki, jednak nie ma żadnych wzmianek w źródłach na temat większej wyprawy wojennej w tych terenach. Już 10 lutego 1439 roku podpisano zawieszenie broni, które miało trwać do 24 czerwca, a już 14 maja miały rozpocząć się pertraktacje pokojowe. Jednak podczas spotkania nie doszło do porozumienia się stron i rozejm przedłużono jedynie do 29 września. W tym samym czasie doszło do zamieszek w Budzie skierowanych przeciwko królowi węgierskiemu. Spowodowane były nieudaną wyprawą Albrechta przeciwko Turkom i zajęciem przez nich Semendrji, ważnej twierdzy na terenie Węgier. W tej sytuacji tracący poparcie wśród własnych poddanych oraz zagrożony możliwością kolejnych ataków ze strony Polski, wysłał 17 października delegację w sprawie ustalenia warunków pokojowych. Chciano bowiem przedłużenia postanowień z Lubowli z 1412 roku, głównie w sprawie Mołdawii i Rusi. Na dwór w Krakowie przybyli więc posłowie węgierscy, marszałek dworu Władysław Paloczy i Stefan Paharnok Berzevicy. Niestety zaraz po przybyciu posłów dowiedziano się że w drodze do Austrii 27października w Neszmelu zmarł Albrecht II Habsburg[5]. W tej sytuacji w styczniu zebrał się sejm węgierski aby obrać nowego króla. Nie chciano bowiem oczekiwać na narodziny dziecka Elżbiety i Albrechta, a potem decydować o dalszym rozwoju sytuacji. Bowiem Węgry zagrożone bezpośrednią napaścią ze strony Tureckiej potrzebowały króla, który będzie w stanie zapewnić królestwu pokój. W pamięci możnych pozostały niedawne klęski Albrechta w walce z Turkami jak również bunt skierowany przeciwko monarsze. W takiej sytuacji przejecie władzy przez Elżbietę wydawało się niemożliwe, nawet jako regentki. Wysunięte zostały więc dwie kandydatury, do tronu węgierskiego. Pierwszym z nich był syn serbskiego władcy Łazarz, a drugim kandydatem był Władysław III. Taki przebieg wydarzeń był sprzyjający dla Zbigniewa Oleśnickiego i jego stronnictwa. Dzięki czemu można było wrócić do dawnych planów uzyskania ziem należących niegdyś do Zygmunta Luksemburczyka, miedzy innymi Śląska. Również połączenie unią personalną z Węgrami stało się realne. Realizacja takiego planu dawała by możliwość stworzenia z królestwa polskiego mocarstwa