Surrealistyczny obraz René Magritte „Kondycja ludzka“ (olej na płótnie, 1933r.) przedstawia okno i stojącą przed nim sztalugę, a na niej widzimy to, co za oknem, czyli pejzarz, ale niewidoczny. Namalowany fragment zakrywa to, co niby naprawdę jest za oknem, ale przecież tamto jest tylko namalowane, więc nie ma tego, co za namalowanym płótnem. Widzimy, że pejzaż realny, zza okna łączy się z obrazem na sztalugach. Dwa światy – rzeczywisty i namalowany zespalają się, mieszają. Jedynie delikatne krawędzie płótna oraz jeden widoczny bok oddzielają to, co realne od tego, co zostało namalowane.
Artysta pokazał istnienie niejednoznaczności miedzy rzeczywistością a jej przedstawieniem, wprowadzając widza w stan niepewności, wykorzystując iluzję, prowadzi grę z widzem. Ponadto niejednoznaczność przesłania i przenikanie się światów pozwala na dowolność interpretacji i zawiłość odczytania dzieła.
Surrealistyczny obraz René Magritte „Kondycja ludzka“ (olej na płótnie, 1933r.) przedstawia okno i stojącą przed nim sztalugę, a na niej widzimy to, co za oknem, czyli pejzarz, ale niewidoczny. Namalowany fragment zakrywa to, co niby naprawdę jest za oknem, ale przecież tamto jest tylko namalowane, więc nie ma tego, co za namalowanym płótnem. Widzimy, że pejzaż realny, zza okna łączy się z obrazem na sztalugach. Dwa światy – rzeczywisty i namalowany zespalają się, mieszają. Jedynie delikatne krawędzie płótna oraz jeden widoczny bok oddzielają to, co realne od tego, co zostało namalowane.
Artysta pokazał istnienie niejednoznaczności miedzy rzeczywistością a jej przedstawieniem, wprowadzając widza w stan niepewności, wykorzystując iluzję, prowadzi grę z widzem. Ponadto niejednoznaczność przesłania i przenikanie się światów pozwala na dowolność interpretacji i zawiłość odczytania dzieła.