November 2018 1 113 Report
Proszę o opisanie tego obrazka i zrobienie tych pytań pod obrazkiem.
Z góry dziękuję :)

More Questions From This User See All

Proszę o zrobienie 4 do tego tekstu.Ich dom na planecie Mars, wsparty na kryształowych filarach, stał na skrajupustego morza i co ranka można było ujrzeć panią K, jak jadła złociste owoce,wyrastające z krystalicznych ścian, albo też sprzątała dom za pomocą garstkimagnetycznego pyłu, który unosząc ze sobą cały brud, ulatywał z gorącym wiatrem.Popołudniami, kiedy skamieniałe morze było ciepłe i nieruchome, zaś drzewa winnetkwiły sztywno na dziedzińcu, podczas gdy odległe maleńkie kościane miasteczkozamykało się w swych murach i nikt nie opuszczał budynków, pan K zasiadał wswoim pokoju, czytając metalową księgę, zapisaną wypukłymi hieroglifami, któremuskał dłonią niczym muzyk grający na harfie. Pod jego dotykiem z książki odzywałsię głos -miękki, pradawny głos, snujący śpiewnie historie o czasach, gdy morze byłopełne rudej piany, zaś starożytni ludzie toczyli bitwy, zbrojni w chmary metalowychowadów i elektrycznych pająków.Pan i pani K mieszkali nad martwym morzem już dwadzieścia lat. Ichprzodkowie od dziesięciu wieków żyli w tym samym domu, obracającym się w ślad zasłońcem niczym wielki kwiat.Pan i pani K nie byli starzy. Mieli jasną, brązowawą cerę prawdziwychMarsjan, żółte okrągłe oczy, łagodne, melodyjne głosy. Kiedyś lubili malować obrazychemicznym ogniem, pływać w kanałach w sezonie, gdy drzewa winne wypełniały jezielonymi sokami, i dyskutować do świtu w pokoju rozmów, w blasku błękitnych,fosforyzujących portretów.Teraz nie byli już szczęśliwi.Tego ranka pani K stanęła pomiędzy filarami i słuchała, jak piaski pustynirozgrzewają się, topią niczym żółty wosk i ściekają za horyzont.Coś miało się wydarzyć.Czekała.Patrzyła w błękitne niebo Marsa, jakby w każdej chwili mogło unieść się wbolesnym skurczu i wypuścić z siebie lśniący cud, który opadnie na piasek.Nic się nie działo.Znużona czekaniem, przeszła pomiędzy zamglonymi kolumnami. Z ichrozchylonych szczytów trysnęła drobna mżawka, chłodząc rozpalone powietrze iłagodnie ściekając jej po skórze. W gorące dni przypominało to brodzenie w potoku.Posadzki w domu lśniły od setek chłodnych strumyczków. W dali słyszała męża,który niestrudzenie grał na swej książce. Stare pieśni nigdy nie nużyły jego palców.Pani K pragnęła, aby kiedyś poświęcił jej tyle czasu, co swym niezwykłym książkom,tuląc ją i dotykając niczym maleńką harfę.Ale nie. Potrząsnęła wyrozumiale głową, niemal niedostrzegalnie wzruszającramionami. Jej powieki opadły wolno, skrywając złociste oczy. Małżeństwo sprawia,że ludzie, choć nadal młodzi, popadają w rutynę starości.Wyciągnęła się na fotelu, który momentalnie dopasował się do jej postawy.Mocno, nerwowo zamknęła oczy.Natychmiast nawiedził ją sen.Jej brązowe palce zadrżały, uniosły się, chwytając powietrze. Chwilę późniejusiadła gwałtownie, zdumiona, dysząc głośno.Rozejrzała się szybko, jakby oczekiwała, że ujrzy kogoś przed sobą. Przeżyłazawód; przestrzeń pomiędzy filarami pozostała pusta.Jej mąż pojawił się w trójkątnych drzwiach.- Wołałaś mnie? - spytał z irytacją.- Nie! - zaprotestowała.- Zdawało mi się, że słyszę twój krzyk.- Naprawdę? Prawie już spałam i miałam sen!- Za dnia? Nieczęsto ci się to zdarza.Pani K siedziała bez ruchu, jakby ów sen uderzył ją prosto w twarz.- Jakie to dziwne, jak bardzo dziwne - mamrotała. - Ten sen.- Ach tak? - Pan K najwyraźniej pragnął powrócić do swojej książki.- Śnił mi się mężczyzna...- Mężczyzna?- Wysoki, sześć stóp i cal.- To absurdalne; byłby olbrzymem, niezdarnym olbrzymem.- W jakiś sposób... - usiłowała znaleźć właściwe słowa - wyglądał normalnie.Mimo swojego wzrostu. A jego oczy - och, wiem, pomyślisz pewnie, że to niemądre -jego oczy były niebieskie!- Niebieskie oczy! Bogowie! - wykrzyknął pan K. - Co przyśni ci się następnymrazem? Może jeszcze miał czarne włosy?- Skąd wiesz? - Była wyraźnie podniecona.- Wybrałem najmniej prawdopodobny kolor - odparł chłodno.- Naprawdę były czarne! - wykrzyknęła. - Miał też bardzo białą skórę... Och!Był naprawdę niezwykły. Ubrany w dziwaczny mundur, zstąpił z nieba i przemówił domnie grzecznie. -Uśmiechnęła się.- Z nieba! Też mi bzdura!- Przybył w metalowej konstrukcji, lśniącej jak słońce - wspominała.Przymknęła oczy, próbując przywołać ulotną wizję. - Śniłam, że patrzę w niebo, naktórym rozbłysła nagle iskra, niczym moneta rzucona w powietrze. Wkrótce plamaświatła stała się większa, opadła miękko ku ziemi - długa, srebrna, okrągła i zupełnieobca. W jednej ze srebrzystych ścian otwarły się drzwi i wyszedł z nich wysokimężczyzna.- Gdybyś ciężej pracowała, nie miałabyś głupich snów.- Nawet mi się podobał - odparła, układając się wygodniej. -Nigdy nieposądzałam siebie o tak bogatą wyobraźnię. Czarne włosy, niebieskie oczy i białaskóra! Co za dziwny człowiek, a przecież całkiem przystojny.- Pobożne życzenia.- Nie bądź taki. Nie wymyśliłam go specjalnie. Po prostu pojawił się w moichmyślach, kiedy zapadłam w drzemkę. Wszystko to zupełnie nie przypominało snu -było tak niespodziewane i inne. Spojrzał na mnie i powiedział: „Przybywam moimstatkiem z trzeciej planety. Nazywam się Nathaniel York..."- To idiotyczne imię; nikt takich nie nosi - zaprotestował mąż.- Oczywiście, że idiotyczne, pochodzi przecież ze snu - wyjaśniła cicho. - Irzekł: „To pierwsza wyprawa kosmiczna. W statku jest nas tylko dwóch, ja i mójprzyjaciel Bert".-Jeszcze jedno głupie imię.- Powiedział też: „Przybywamy z miasta na Ziemi; tak nazywa się naszaplaneta" - ciągnęła dalej pani K. - To jego słowa, Ziemia, takiej nazwy użył.Posługiwał się też obcym językiem. W jakiś sposób zdołałam go zrozumieć. Samymumysłem. Pewnie to telepatia.Pan K odwrócił się, przystanął jednak na wezwanie żony.- Yll? - zawołała cicho. - Zastanawiałeś się kiedykolwiek, czy... no cóż, czy natrzeciej planecie naprawdę żyją ludzie?- Trzecia planeta nie nadaje się do życia - odparł cierpliwie mąż. - Nasinaukowcy stwierdzili, że w jej atmosferze jest stanowczo zbyt wiele tlenu.- Pomyśl jednak, czyż nie byłoby to fascynujące, gdyby rzeczywiście tam żyli iwyruszyli w przestrzeń jakimś statkiem?- Naprawdę, Ylla, wiesz, że nie znoszę emocjonalnych wybuchów. Wracaj dopracy.1.Co można powiedzieć o narratorze historii?W jaki sposób opowiada o świecie przedstawionym?2.Odszukaj w tekście fragmenty dotyczące domu i otoczenia Marsjan.Które elementy innego świata szczególnie budzą Twoją ciekawość?3.Jak wyglądają Pan i Pani K?4.Do jakiego gatunku literackiego można zaliczyć "Kroniki marsjańskie"?Co o tym świadczy?Proszę o normalne odpowiedzi,nie po to aby były punkty.Z góry dziękuję ;)
Answer

Life Enjoy

" Life is not a problem to be solved but a reality to be experienced! "

Get in touch

Social

© Copyright 2013 - 2024 KUDO.TIPS - All rights reserved.