Question

Proszę o napisanie o Wpływie aktywności ruchowej organizmie człowieka
Ma byc cała strona A4

Answer 1

Wpływ aktywności ruchowej na organizm człowieka
Ruch jest naturalną potrzebą ludzkiego organizmu. W zależności od fazy życia człowieka, aktywność ruchowa spełnia różne cele. Początkowo wspomaga rozwój fizyczny, następnie podtrzymuje osiągnięty stan, a w wieku podeszłym przeciwdziała niekorzystnym zmianom. Każdy z nas posiada ogólną wiedzę na temat dobroczynnego wpływu ruchu w każdym stadium naszego życia, ale często zapominamy o tym, wobec uwarunkowań cywilizacji. Jesteśmy przepracowani, zmęczeni, zestresowani, prowadzimy mało ruchliwy tryb życia. Niezbędna aktywność ruchowa zastąpiona została siedzącym trybem życia. Pozornie stwarza to perspektywę dużej wygody i komfortu psychicznego. Niestety długotrwałe tłumienie biologicznej potrzeby ruchowej powoduje pojawienie się dolegliwości głównie w zaburzeniu funkcji poszczególnych narządów, a w końcu pogarszające się działanie aparatu ruchowego. Skutkiem deficytu ruchowego są tzw. choroby cywilizacyjne ( nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, nadwaga, osteoporoza, dyskopatie - dolegliwości kręgosłupa oraz różne postacie nerwic).

Aktywność ruchowa ma bezpośredni wpływ na rozwijanie i doskonalenie sprawności fizycznej a co zatem idzie zdrowia. Ruch powoduje zmiany w układzie mięśniowym, kostno - stawowo - więzadłowym, krążeniowo-oddechowym, nerwowym. Pod wpływem ćwiczeń siłowych zwiększa się grubość włókien mięśniowych, a w konsekwencji przekrój poprzeczny, masa, napięcie, siła i pobudliwość mięśni. Ćwiczenia o charakterze wytrzymałościowym przyczyniają się do ich kapilaryzacji ( rozbudowania sieci naczyń włosowatych) umożliwiających lepsze zaopatrzenie mięśni w tlen.
Niezmiernie korzystny jest wpływ ruchu na układ kostny. Przyśpieszenie procesów rozrostu, zwiększenie ilości substancji zbitej, poprawa struktury beleczek kostnych a także składu chemicznego kości (w postaci przyrostu substancji organicznych i soli mineralnych), powoduje że szkielet staje się bardziej odporny na urazy mechaniczne, zniekształcenia. Pod wpływem ćwiczeń zwiększa się zakres ruchów w stawach, więzadła stają się grubsze, przez co wzrasta ich odporność na kontuzje.

Aktywność ruchowa pozytywnie wpływa także na układ krążeniowo-oddechowy. Wysiłek fizyczny powoduje wzrost liczb erytrocytów (czerwonych ciałek krwi), zawartości hemoglobiny oraz objętości krwi co prowadzi również do powiększenia pojemności tlenowej całego organizmu. Czynności narządów wewnętrznych jak serca i płuc są ściśle powiązane z aktywnością mięśniową. Bezczynność ruchowa wywołuje zmiany wsteczne w tych układach prowadząc do upośledzenia ich funkcji.

Nie można również zapomnieć o wpływie aktywności ruchowej na rozwój układu nerwowego (przyspiesza dojrzewanie układu ośrodkowego i usprawnia funkcjonowanie jego części obwodowej). Regularne ćwiczenia powodują rozwój ośrodków ruchowych w mózgu, wzrost szybkości przewodzenia bodźców, polepszenie koordynacji nerwowo-mięśniowej, wzmocnienie mechanizmów czucia głębokiego, zwiększenie wrażliwości analizatorów wzrokowych, słuchowych i kinetycznych, usprawnienie procesów regulacyjnych w narządach wegetatywnych przed, w trakcie i po wysiłku. Stymulacyjny wpływ aktywności ruchowej na rozwój układu nerwowego jest tylko wtedy możliwy gdy odpowiednie bodźce ruchowe skorelowane są w czasie z procesami jego dojrzewania. O ile inne układy, o których wyżej mowa są w zasadzie zawsze podatne na stymulację rozwoju, to układ nerwowy, poza wczesnym okresem życia, właściwości takiej nie wykazuje. Dlatego też tak konieczne jest właściwe ukształtowanie aktywności ruchowej u młodego człowieka, gdyż wszelkie jej ograniczenia mogą na trwale zaważyć na jego rozwoju.

Rozwój ruchowy zajmuje fundamentalną pozycję w rozwoju ogólnym. Bez prawidłowo wykształconego aparatu ruchowego, niemożliwe jest pełne funkcjonowanie sfery odbiorczej, zwłaszcza czucia wewnętrznego (prioprocepcji) zmysłu równowagi, orientacji przestrzennej widzenia obuocznego (stereoskopii) i peryferyjnego. Niemożliwa jest też pełnowartościowa efektoryka, czyli sfera wykonawcza, która w ostatecznej instancji sprowadza się do ruchu mięśniowego (lokomocji, manipulacji, praksji, gestykulacji, artykulacji).

Ważne jest dostarczanie szczególnie dzieciom i młodzieży środków aktywności ruchowej i bodźców do ich stosowania jak również uświadomienie potrzeby aktywności ruchowej oraz konsekwencji zaniedbań w tej dziedzinie.

Należy tu zwrócić uwagę na doniosłą rolę jaką odgrywa lekcja wychowania fizycznego. Zadaniem lekcji WF jest przekazanie uczniom informacji o przydatności i znaczeniu wykonywanych ćwiczeń dla stymulowania rozwoju fizycznego i psychicznego, niestety ze względów organizacyjnych (system klasowo-lekcyjny) w nieco ograniczonym zakresie. Podczas lekcji nauczyciel inspiruje uczniów do poszukiwania informacji z zakresy WF, planuje i realizuje zadania zmierzające do wyrobienia w uczniach świadomości potrzeby aktywności ruchowej w następujących sytuacjach:
- Na początku lekcji, podczas zapoznawania uczniów z zadaniami lekcji i celami tych zadań. Cele powinny być uświadomione uczniom w takim stopniu, by motywowały ich nie tylko do aktywnego uczestnictwa w lekcji, lecz także do działania po jej zakończeniu. Jeżeli więc np.: zadaniem lekcji będą zabiegi dotyczące rozwoju wytrzymałości uczniów, nie znaczy to, że mamy uczniowi dostarczać wyłącznie bodźców ruchowych zmierzających do rozwoju tej cechy w czasie trwania lekcji. Obowiązkiem nauczyciela jest także spowodowanie, by uczeń rozumiał potrzebę wytrzymałości i został zainspirowany do poszukiwania szczegółowych informacji na temat tej zdolności oraz do jej rozwijania.
- Podczas trwania lekcji, gdy uczeń przygotowuje się do wykonywania poszczególnych zadań lub gdy je wykonuje.
Motywacja w tej części lekcji musi uwzględniać dążenia i oczekiwania uczniów. Np. aby umotywować ucznia do poprawnego wykonywania ćwiczeń startu niskiego, nie należy w czasie lekcji wyprowadzać długiego wywodu na temat funkcjonowania systemu nerwowego i jego doskonalenia przez zastosowanie ćwiczenia szybkiej reakcji, lecz zachęcić go wskazując, że nauka startu niskiego może przyczynić się do skuteczniejszego reagowania podczas zagrożenia (upadek, opuszczenie niebezpiecznego miejsca). Te zwięzłe informacje powinny motywować uczniów do ich zwielokrotnienia i uszczegółowienia w okresie późniejszym, po lekcji.
- W zakończeniu, kiedy tok lekcji przewiduje jej podsumowanie.
Uczeń powinien otrzymać informację, że to czego dokonał w minionych 45 minutach to fragment pracy nad sobą. Stereotypowe pytania nauczyciela: co robiliśmy dziś na lekcji, w odpowiedzi na które dzieci wymieniają mniej lub bardziej trafne nazwy i sposoby technicznego wykonania poszczególnych ćwiczeń, należy zastąpić pytaniami: nad jaką cechą motoryczności pracowaliśmy na dzisiejszej lekcji?, czy odczuwacie skuteczność tego oddziaływania?, co należy zrobić dalej, by być bardziej efektywnym?.

Wszystkie działania wychowawczo-dydaktyczne zmierzają do zwiększenia świadomości przyczyn i skutków zorganizowanego działania na rzecz właściwego rozwoju. Uczeń w czasie zajęć WF uzyskuje wiarygodne informacje dotyczące kształtowania w czasie zajęć ruchowych umiejętności i nawyków o charakterze utylitarnym, jeżeli nie w sposób bezpośredni (jazda na rowerze, pływanie) - to pośredni przy przenoszeniu nabytych w formie konwencjonalnej umiejętności na ruchy występujące w życiu (przewrót w przód jako umiejętność asekurowania upadku).

A zatem WF dzieci i młodzieży spełnia podwójną rolę:
- zaspokaja doraźne potrzeby w zakresie stymulacji fizycznego rozwoju
- służy przygotowaniu do dbałości o ciało po ustaniu cyklu wychowawczego.

Wszystkie te zabiegi wyposażające ucznia w zasób wiedzy z zakresu kultury fizycznej winny służyć usamodzielnieniu się ucznia. Nauczyciel w procesie dydaktyczno- wychowawczym na lekcjach WF winien zmierzać do tego, aby pod koniec nauki szkolnej uczeń mógł świadomie, w sposób celowy dobierać i realizować odpowiednie ćwiczenia na rzecz własnej sprawności fizycznej i zdrowia, a także aby potrafił dokonać samokontroli i samooceny osiąganych efektów.