PROSZĘ O INFORMACJĘ NA TEMAT : Zaświaty i zycie pozagrobowe w mitach!!!
Pilne!!! Musze to miec do godz 10:00!!!!!
wiedzma
Mitologia grecka Antycznym piekłem jest Hades – mroczne państwo umarłych. Brama do podziemnego królestwa, znajduje się tam gdzie kończy się ziemia. W przedsionku przechadzają się Smutek, Troski, Choroby, Starość, Trwoga. Dusza musi przepłynąć piekielne rzeki: Acheront (rzeka boleści), Styks, Kokytos (rzeka lamentu), Lete (rzeka zapomnienia). Pomaga w tym za opłatą niechlujny Charon - syn Nocy. Potem dusze napotykają Cerbera - psa o trzech głowach, bezwzględnego dla tych, którzy próbują uciec z powrotem na ziemię. Na sąd decydujący o dalszym losie dusze czekają w Królestwie cieni – chłodnej, martwej równinie. Pan tych włości - Hades panuje w zamku otoczonym skałami i ognistymi strumieniami, przed którym mieści się Tartar, miejsce najsroższych kaźni, na straży którego stoją Erynie – uosobienie srogich wyrzutów sumienia. Natomiast Ci, którym sędziowie przyznają, że żył sprawiedliwie, odjeżdżają na Wyspę Błogosławionych. Czuć tam zapach różu, mirtu, fiołków. Płyną rzeki jak kryształ przezroczyste, rozbrzmiewa słodka pieśń. Panuje wieczna wiosna. Życie upływa na przechadzkach i biesiadach. Tak pokrótce przedstawiają się mitologiczne zaświaty, które opisywali starożytni pisarze: Homer w Odysei, Wergiliusz w Eneidzie, Owidiusz w Metamorfozach.
1 votes Thanks 5
katerine
Zaświaty, ogólne określenie obszaru lub obszarów, w których toczyć ma się życie pozagrobowe. Koncepcje zaświatów przybierały w dziejach rozmaity kształt w zależności od kręgu kulturowego i czasu powstania. Najogólniej podzielić je można na dwie wielkie grupy:
1) zaświaty moralnie neutralne, tj. takie, w których wszyscy zmarli bez względu na swe zasługi czy przewinienia bytują jednakowo, najczęściej w postaci cieni (np. szeol, starsze wyobrażenia Hadesu),
2) zaświaty, gdzie nagradza się dobro i wymierza karę za zło czynione w życiu doczesnym (zaświaty chrześcijańskie czy muzułmańskie).
Przyjmuje się, że zaświaty moralnie neutralne są chronologicznie wcześniejsze, czynnik wymiaru sprawiedliwości został do nich wprowadzony później (być może na skutek upowszechniania się świadomości prawnej). Obecność tego czynnika nie musi oznaczać równowagi aspektów penitencjarnego (kara) i gratyfikacyjnego (nagroda) zaświatów - obok konstrukcji symetrycznych typu "piekło i niebo" wykształciły się koncepcje asymetryczne, eksponujące jeden z nich (np. w mitologii germańskiej, gdzie Kraina Mgieł, będąca alternatywą raju wojowników w Walhalli, przypomina raczej szeol niż piekło).
Są też koncepcje zaświatów obejmujących więcej niż 2 krainy (np. zakładająca istnienie tzw. trzeciego miejsca: czyśćca, koncepcja katolicka czy buddyjska wizja zaświatów złożonych z piekła oraz sfer głodnych duchów, walczących demonów i istot niebiańskich).
Pobyt w zaświatach może być ograniczony w czasie (metempsychoza) lub wieczny. Mogą one być zamknięte lub otwarte, umożliwiając zmarłym zmianę miejsca w ich obrębie (np. przejście z czyśćca do nieba), a także wizyty w świecie żywych.
Antycznym piekłem jest Hades – mroczne państwo umarłych. Brama do podziemnego królestwa, znajduje się tam gdzie kończy się ziemia. W przedsionku przechadzają się Smutek, Troski, Choroby, Starość, Trwoga. Dusza musi przepłynąć piekielne rzeki: Acheront (rzeka boleści), Styks, Kokytos (rzeka lamentu), Lete (rzeka zapomnienia). Pomaga w tym za opłatą niechlujny Charon - syn Nocy. Potem dusze napotykają Cerbera - psa o trzech głowach, bezwzględnego dla tych, którzy próbują uciec z powrotem na ziemię. Na sąd decydujący o dalszym losie dusze czekają w Królestwie cieni – chłodnej, martwej równinie. Pan tych włości - Hades panuje w zamku otoczonym skałami i ognistymi strumieniami, przed którym mieści się Tartar, miejsce najsroższych kaźni, na straży którego stoją Erynie – uosobienie srogich wyrzutów sumienia. Natomiast Ci, którym sędziowie przyznają, że żył sprawiedliwie, odjeżdżają na Wyspę Błogosławionych. Czuć tam zapach różu, mirtu, fiołków. Płyną rzeki jak kryształ przezroczyste, rozbrzmiewa słodka pieśń. Panuje wieczna wiosna. Życie upływa na przechadzkach i biesiadach. Tak pokrótce przedstawiają się mitologiczne zaświaty, które opisywali starożytni pisarze: Homer w Odysei, Wergiliusz w Eneidzie, Owidiusz w Metamorfozach.
1) zaświaty moralnie neutralne, tj. takie, w których wszyscy zmarli bez względu na swe zasługi czy przewinienia bytują jednakowo, najczęściej w postaci cieni (np. szeol, starsze wyobrażenia Hadesu),
2) zaświaty, gdzie nagradza się dobro i wymierza karę za zło czynione w życiu doczesnym (zaświaty chrześcijańskie czy muzułmańskie).
Przyjmuje się, że zaświaty moralnie neutralne są chronologicznie wcześniejsze, czynnik wymiaru sprawiedliwości został do nich wprowadzony później (być może na skutek upowszechniania się świadomości prawnej). Obecność tego czynnika nie musi oznaczać równowagi aspektów penitencjarnego (kara) i gratyfikacyjnego (nagroda) zaświatów - obok konstrukcji symetrycznych typu "piekło i niebo" wykształciły się koncepcje asymetryczne, eksponujące jeden z nich (np. w mitologii germańskiej, gdzie Kraina Mgieł, będąca alternatywą raju wojowników w Walhalli, przypomina raczej szeol niż piekło).
Są też koncepcje zaświatów obejmujących więcej niż 2 krainy (np. zakładająca istnienie tzw. trzeciego miejsca: czyśćca, koncepcja katolicka czy buddyjska wizja zaświatów złożonych z piekła oraz sfer głodnych duchów, walczących demonów i istot niebiańskich).
Pobyt w zaświatach może być ograniczony w czasie (metempsychoza) lub wieczny. Mogą one być zamknięte lub otwarte, umożliwiając zmarłym zmianę miejsca w ich obrębie (np. przejście z czyśćca do nieba), a także wizyty w świecie żywych.