Bohaterowie: wybory - postawy życiowe - cechy osobowości
Doktor Paweł Obarecki: jako student był zafascynowany ideałem pracy u podstaw i pracy organicznej, uważał, że jego zadaniem jako lekarza jest nieść pomoc najuboższym, oświecać, uczyć zasad higieny i zdrowego życia. W jego rozumieniu taką postawą przyczyniał się do ogólnego rozwoju narodu, który nie ma swojego państwa (Polska była wówczas pod zaborami). Swój wybór potwierdził, wyjeżdżając po studiach do Obrzydłówka i podejmując próbę realizacji ideałów. Początkowo był odważny, zdeterminowany (pomagał za wszelką cenę, mimo wszystko), pewny siebie. Pod wpływem niepowodzeń stał się uległy, bezwolny, wygodny. Wyrzekł się swoich młodzieńczych ideałów. Zapłacił za to nudą, poczuciem niespełnienia, wstrętem do samego siebie, wewnętrzną pustką.
Stanisława Bozowska jako studentka także myślała tylko o tym, by w przyszłości stać się jednostką użyteczną społecznie, nieść oświatę tym, którzy tego najbardziej potrzebują - ubogim, wykorzystywanym. Swoje marzenia i ideały realizowała z podziwu godną konsekwencją. Przyjęła postawę społeczniczki, potwierdzając swój wybór wyjazdem na wieś i pracą nauczycielki. Jej cechy osobowości nie uległy zmianie, była konsekwentna, uparta, silna wewnętrznie, pewna, że postępuje dobrze, spełniona, odważna, dobra, czuła na krzywdę innych, współczująca. Nie wyrzekła się swoich młodzieńczych ideałów. Zapłaciła za to własnym życiem - zmarła na tyfus, osamotniona, w skrajnej nędzy.
Oboje ponieśli klęskę - przegrali. Mimo to Bozowska jest postacią, którą można cenić i podziwiać za siłę, hart ducha, mocne przekonanie, że to, co robi, jest właściwe; Obarecki budzi natomiast odruch krytyki, bo jest słaby, niekonsekwentny i z tego powodu on sam czuje do siebie wstręt.
Siłaczka - opowiadanie tendencyjne
W epoce Pozytywizmu (epoka ta obejmuje 2. poł. XIX wieku) nasileniu uległy poglądy, że Polacy powinni dążyć do niepodległości, stając się zwartym, silnym gospodarczo narodem. Sytuację tę utrudniał fakt, że Polska nie istniała na mapach, a Polacy mieszkali w trzech zaborach. Podnoszono więc te kwestie, które można było realizować, na przykład pracy oświatowej wśród ludu. Tacy społecznicy, jak Bozowska czy Obarecki, nie byli wówczas rzadkim zjawiskiem, ale ich działalność nie odniosła oczekiwanych skutków, bo nie była zorganizowana, sami nie mogli jednocześnie pracować nad edukacją ubogich i pracować na swoje utrzymanie. Najczęściej szli drogą Obareckiego - przystosowywali się do małomiasteczkowego środowiska, wtapiali się w nie, zakładali rodziny i zapominali o młodzieńczych, szczytnych ideach.
Siłaczkę można też rozumieć jako utwór wskazujący na nieskuteczność pozytywistycznych ideałów. Winą za taki stan rzeczy Żeromski obarcza bogatą szlachtę i mieszczaństwo, którym nie zależy na poprawie warunków życia najuboższych, ale tylko na zachowaniu własnych praw i pomnażaniu majątku.
"Siłaczka" (S. Żeromski) - Problematyka
Bohaterowie: wybory - postawy życiowe - cechy osobowości
Doktor Paweł Obarecki: jako student był zafascynowany ideałem pracy u podstaw i pracy organicznej, uważał, że jego zadaniem jako lekarza jest nieść pomoc najuboższym, oświecać, uczyć zasad higieny i zdrowego życia. W jego rozumieniu taką postawą przyczyniał się do ogólnego rozwoju narodu, który nie ma swojego państwa (Polska była wówczas pod zaborami). Swój wybór potwierdził, wyjeżdżając po studiach do Obrzydłówka i podejmując próbę realizacji ideałów. Początkowo był odważny, zdeterminowany (pomagał za wszelką cenę, mimo wszystko), pewny siebie. Pod wpływem niepowodzeń stał się uległy, bezwolny, wygodny. Wyrzekł się swoich młodzieńczych ideałów. Zapłacił za to nudą, poczuciem niespełnienia, wstrętem do samego siebie, wewnętrzną pustką.
Stanisława Bozowska jako studentka także myślała tylko o tym, by w przyszłości stać się jednostką użyteczną społecznie, nieść oświatę tym, którzy tego najbardziej potrzebują - ubogim, wykorzystywanym. Swoje marzenia i ideały realizowała z podziwu godną konsekwencją. Przyjęła postawę społeczniczki, potwierdzając swój wybór wyjazdem na wieś i pracą nauczycielki. Jej cechy osobowości nie uległy zmianie, była konsekwentna, uparta, silna wewnętrznie, pewna, że postępuje dobrze, spełniona, odważna, dobra, czuła na krzywdę innych, współczująca. Nie wyrzekła się swoich młodzieńczych ideałów. Zapłaciła za to własnym życiem - zmarła na tyfus, osamotniona, w skrajnej nędzy.
Oboje ponieśli klęskę - przegrali. Mimo to Bozowska jest postacią, którą można cenić i podziwiać za siłę, hart ducha, mocne przekonanie, że to, co robi, jest właściwe; Obarecki budzi natomiast odruch krytyki, bo jest słaby, niekonsekwentny i z tego powodu on sam czuje do siebie wstręt.
Siłaczka - opowiadanie tendencyjne
W epoce Pozytywizmu (epoka ta obejmuje 2. poł. XIX wieku) nasileniu uległy poglądy, że Polacy powinni dążyć do niepodległości, stając się zwartym, silnym gospodarczo narodem. Sytuację tę utrudniał fakt, że Polska nie istniała na mapach, a Polacy mieszkali w trzech zaborach. Podnoszono więc te kwestie, które można było realizować, na przykład pracy oświatowej wśród ludu. Tacy społecznicy, jak Bozowska czy Obarecki, nie byli wówczas rzadkim zjawiskiem, ale ich działalność nie odniosła oczekiwanych skutków, bo nie była zorganizowana, sami nie mogli jednocześnie pracować nad edukacją ubogich i pracować na swoje utrzymanie. Najczęściej szli drogą Obareckiego - przystosowywali się do małomiasteczkowego środowiska, wtapiali się w nie, zakładali rodziny i zapominali o młodzieńczych, szczytnych ideach.
Siłaczkę można też rozumieć jako utwór wskazujący na nieskuteczność pozytywistycznych ideałów. Winą za taki stan rzeczy Żeromski obarcza bogatą szlachtę i mieszczaństwo, którym nie zależy na poprawie warunków życia najuboższych, ale tylko na zachowaniu własnych praw i pomnażaniu majątku.