Question

Potrzebuje Wiersza.. Ewentualnie tekstu... Musi Byc na strone a4
Potrzebny jest tytuł i autor... wszystko jedno jaki to bedzie wiersz, byle byl w miare dlugi (czcionka 10.. ma wyjsc strona A4 :D)

Answer 1

 

Ciut za długi wiersz Ludzie nie potrafiący żyć
Skrawki nieba na jego policzku
Nieokazane zadowolenie przy pełni księżyca
Mokre włosy rozwiane na łące
Daleko idący wzrok jego, hen! hen!
Skąd wziął się ten tęskniący głos
Znad rozstaju dróg, znad mórz?
Dokąd wybiegł on w swej nagiej poświacie?
Dokąd zmierza bez utraty głosu?
Nie mam już siły, brak mi tchu
Jak długo mam układać płatki róż
Jak gługo habry nie zmienią oblicza?
Siedem wzgórz, osnutych ciężką mgłą
Siedem niebyle jakich westchnień
Gdzie idę ja? Gdzie pędzisz Ty?
Siedem ciepłych godzin przy kominku
Siedem gorzkich czekoladek z jego ust
Nie pojmuję, dlaczego narodził sie on!
Siedzę pod lipą nieopłakaną jak dotąd
Zaznaczam na korze znaki przeszłości
Być może za lat parę, za czas jakiś
Zjawię się tutaj ponownie. Odmieniona.
Zobaczę to miejsce, spojrzę na to niebo
On mówił kiedyś, że przyjdzie, że był
Ja zawsze zaprzeczałam jego domniemaniom.

Zapowiada sie poranek z rosą, mgła jest czysta
Skąd nadchodzę - nie spotykam mgły
Skąd nadchodzę - umiera się wczesnym rankiem.
On zwykł umierać przy mnie 
ranek, wieczór, zmrok - ta sama pora
Wyznaczała jego odejście; śmierć goniła za nim
polną drogą.

Answer 2

Czesław Miłosz, Campo di Diori

 

W Rzymie na Campo di Fiori

Kosze oliwek i cytryn,

Bruk opryskany winem

I odłamki kwiatów.

Różowe owoce morza

Sypią na stoły przekupnie,

Naręcza ciemnych winogron

Padają na puch brzoskwini.

 

Tu na tym właśnie placu

Spalono Giordana Bruna,

Kat płomień stosu zażegnął

W kole ciekawej gawędzi.

A ledwo płomień przygasnął,

Znów pełne były tawerny,

Kosze oliwek i cytryn

Nieśli przekupnie na głowach.

 

Wspomniałem Campo di Fiori

W Warszawie przy karuzeli,

W pogodny wieczór wiosenny,

Przy dżwiękach skocznej muzyki,

Salwy za murem getta

Głuszyła skoczna melodia

I wzlatywały pary

Wysoko w pogodne niebo.

 

Czasem wiatr z domów płonących

Przynosił czarne latawce,

Łapali płatki w powietrzu

Jadący na karuzeli.

Rozwiewał suknie dziewczynom

Ten wiatr od domów płonących,

Śmiały sie tłumy wesołe

W czas pięknej warszawskiej niedzieli.

 

Morał ktoś może wyczyta,

Że lud warszawski czy rzymski

Handluje,bawi się,kocha

Mijając męczeńskie stosy.

Inny ktoś morał wyczyta

O rzeczy ludzkich mijaniu,

O zapomnieniu, co rośnie,

Nim jeszcze płomień przygasnął.

 

Ja jednak wtedy myślałem

O samotności ginących.

O tym, że kiedy Giordano

Wstępował na rusztowanie,

Nie znalazł w ludzkim języku

Ani jednego wyrazu,

Aby nim ludzkość pożegnać,

Tę ludzkość, która zostaje.

 

Już biegli wychylać wino,

Sprzedawać białe rozgwiazdy,

Kosze oliwek i cytryn

Nieśli w wesołym gwarze,

I buł już od nich odległy,

Jakby minęły wieki,

A oni chwilę czekali

Na jego odlot w pożarze.

 

I ci ginący, samotni,

Już zapomniani od świata,

Język ich stał się nam obcy

Jak język dawnej planety.

Aż wszystko będzie legendą

I wtedy po wielu latach

Na nowym Campo di Fiori

Bunt znieci słowo poety.

 

warszawa 1943

 

z tomu Ocalenie,1945