Question

Potrzebuje tego zadania na zaliczenie
Proszę pomóżcie…. Daje najj


2. zrob Prace pisemna, dotycząca założeń teoretycznych i konsekwencji dydaktycznych 2 nurtów pedagogicznych na podstawie wybranych artykułów zamieszczonych w wykazie literatury uzupełniającej na dole polecenia. Objętość każdego opracowania, min. 3 strony tekstu, a więc łącznie minimum 6 stron tekstu: format A4

Literatura podstawowa
Klus-Stańska, D. (2018).
Paradygmaty dydaktyki.
Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN. Kupisiewicz, Cz. (2012). Dydaktyka.
Podręcznik akademicki, Kraków: Impuls. Literatura uzupełniająca: Klus-Stańska, D. (2012). Wiedza, która zniewala - transmisyjne tradycje w szkolnej edukacji. „Forum Oświatowe" 1(46), 21-40. Klus-Stańska, D. (2019).
Wiedza osobista uczniów jako punkt zwrotny w teorii i praktyce dydaktycznej. „Kwartalnik Pedagogiczny" 1(251), 7-20. Milerski, B. (2019).
Pedagogika kultury.
W: Kwieciński, Z., Śliwerski, B. (red.). Pedagogika.
Podręcznik akademicki, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 347-362. Retter, H. (2010).
John Dewey jako pedagog reform i wychowania do demokracji. W: Melosik, Z., Śliwerski, B. (red.).
Edukacja alternatywna w XXI wieku. Poznań, Kraków: Impuls, 91-100

Answer 1

Odpowiedź:

Praca pisemna dotycząca założeń teoretycznych i konsekwencji dydaktycznych 2 nurtów pedagogicznych

W niniejszej pracy skupimy się na dwóch nurtach pedagogicznych, jakimi są pedagogika transmisyjna i pedagogika kultury, a także na założeniach teoretycznych i konsekwencjach dydaktycznych z nimi związanych. Analiza ta pozwoli nam zrozumieć zarówno ich wzajemne różnice, jak i wspólne cechy.

Pedagogika transmisyjna to nurt pedagogiczny, który skupia się na przekazywaniu wiedzy z nauczyciela na ucznia. Założenia teoretyczne tej pedagogiki opierają się na założeniu, że nauczyciel powinien być nie tylko źródłem wiedzy, ale także autorytetem, a uczeń powinien być w pełni zaangażowany w proces uczenia się i posłuszny wobec nauczyciela. Klus-Stańska (2012) w artykule „Wiedza, która zniewala - transmisyjne tradycje w szkolnej edukacji” słusznie zauważa, że pedagogika transmisyjna nie zachęca uczniów do samodzielnego myślenia, a jedynie do zapamiętywania wiedzy.

Konsekwencje dydaktyczne pedagogiki transmisyjnej są następujące. Przede wszystkim, pedagogika ta skupia się na podawaniu uczniom informacji, a nie na ich przetwarzaniu. Ponieważ uczniowie nie są zachęcani do samodzielnego myślenia, wszelkie pytania i wątpliwości pozostają bez odpowiedzi. Uczniowie nie są także zachęcani do krytycznego myślenia, a nauczyciel jest postrzegany jako autorytet, który nie może być kwestionowany. W efekcie uczniowie nie mają możliwości wyrażenia swojego zdania i czują się zamknięci w klatce, która jest tworzona przez nauczyciela.

Pedagogika kultury jest drugim nurtem pedagogicznym, który będziemy w niniejszej pracy analizować. Założenia teoretyczne tej pedagogiki opierają się na założeniu, że uczenie się to proces tworzenia wiedzy. W przeciwieństwie do pedagogiki transmisyjnej, pedagogika kultury skupia się na tym, aby uczniowie samodzielnie tworzyli wiedzę, a nauczyciel stał się jedynie mentorem w tym procesie. Milerski (2019) w artykule „Pedagogika kultury” słusznie zauważa, że pedagogika ta zakłada, iż uczniowie powinni być zachęcani do samodzielnego myślenia i poszukiwania informacji z zewnętrznych źródeł.

Konsekwencje dydaktyczne pedagogiki kultury są następujące. Przede wszystkim, uczniowie są zachęcani do samodzielnego myślenia, poszukiwania informacji z różnych źródeł, a także do krytycznego myślenia i wyrażenia swojego zdania. Nauczyciel jest postrzegany jako mentor, który ma pomóc uczniom w przetwarzaniu wiedzy, a nie jako źródło wiedzy, które musi być posłusznie przyjmowane przez uczniów.

Podsumowując, w niniejszej pracy zostały omówione założenia teoretyczne i konsekwencje dydaktyczne dwóch nurtów pedagogicznych: pedagogiki transmisyjnej i pedagogiki kultury. Pedagogika transmisyjna opiera się na założeniu, że nauczyciel powinien być autorytetem, a uczeń powinien być cposłuszny wobec nauczyciela. Konsekwencje dydaktyczne tej pedagogiki są takie, że uczniowie nie są zachęcani do samodzielnego myślenia ani do krytycznego myślenia. Z kolei, w pedagogice kultury uczniowie są zachęcani do samodzielnego tworzenia wiedzy i poszukiwania informacji z zewnętrznych źródeł, a nauczyciel jest postrzegany jako mentor w procesie uczenia się.