093
Żółw błotny jest jedynym przedstawicielem żółwi w Polsce. Gatunek ten zamieszkuje całą Europę Południową, a północna granica jego zasięgu przebiega przez Niemcy, Polskę i inne kraje nadbałtyckie. W całej Europie występują jedynie dwa gatunki żółwi słodkowodnych : Żółw błotny i Żółw kaspijski
Jaszczurka zwinka jest naszym najpospolitszym gadem. Ciało ma wysmukłe, lecz masywne, dużą głowę, dosyć szeroką, pysk tępo zaokrąglony. Ogon jej jest gruby, proporcjonalnie zwężający się ku tyłowi, o 1/2 lub l 1/4 rażą dłuższy od reszty ciała. Ogon, jak u wszystkich naszych jaszczurek, jest kruchy i łatwo odpada, ulegając następnie częściowej regeneracji. Nogi zwinki są silne, dosyć długie, dobrze rozwinięte, palce - zakończone pazurkami. Największe osobniki spotykane w Polsce nie przekraczają 20 cm długości.
Jaszczurka żyworodna, ma budowę delikatną, ciało lekko walcowate, głowę niewielką, ogon gruby i jak gdyby nieproporcjonalny w stosunku do reszty ciała. Długość żyjących u nas dorosłych osobników nie przekracza zwykle 14 cm. Łuski pokrywające grzbiet są drobne, lecz nie ziarniste.
Jaszczurka zielona jest zwierzęciem wybitnie ciepłolubnym. Żyje na zboczach jarów, stokach wzgórz silnie nasłonecznionych i porosłych kolczastą, ciepłolubną roślinnością. Przestraszona wspina się dobrze po gałęziach krzaków lub po skalach, zwykle jednak szuka schronienia w norach, szczelinach skalnych itp.
Padalec jest niewielką, beznogą jaszczurką przypominającą swym kształtem małego węża. Ciało jego jest silnie wydłużone, walcowate, głowa bardzo mała i słabo odgraniczona od tułowia, pysk lekko zaokrąglony, ogon równy mniej więcej długości reszty ciała, na końcu lekko zaokrąglony i zakończony małym, kolczastym wyrostkiem.
Zaskroniec zwyczajny jest najlepiej znanym, niejadowitym wężem żyjącym w Polsce. Ciało jego jest masywne, silne, głowa duża, płaska, wyraźnie odgraniczona od tułowia, ogon niezbyt długi, równy mniej więcej 1/5długości całego ciała. Dorosłe okazy dochodzą często do 150 cm długości, w Polsce jednak rzadko przekraczają Im. Ciało zaskrońca pokryte jest drobnymi, szorstkimi, słabo wręgowanymi łuskami. Brzuch pokrywają szerokie pierścieniowe tarczki brzuszne charakterystyczne dla naszych wężów, nie spotykane natomiast u padalca.
Wąż Eskulapa jest naszym największym i najrzadszym zarazem wężem. Ciało jego jest wysmuklę, gibkie, muskularne, głowa owalna, słabo, lecz wyraźnie odgraniczona od tułowia. Ogon jest stosunkowo długi, biczykowaty i chwytny, dzięki czemu wąż ten może doskonale wspinać się po krzakach i drzewach.
Żmija zygzakowata jest jedynym jadowitym wężem żyjącym w Polsce. Należy ona do węży jadowitych z grupy tzw. solenoglypha, których aparat jadowy wykazuje najwyższy stopień rozwoju: ich górna szczęka jest zupełnie zredukowana i służy do osadzenia tylko zębów jadowych. Zęby te mają kanaliki, przez które jad dostaje się do ciała ofiary. W czasie spoczynku zęby te są złożone, a dopiero w czasie ataku żmija ustawia je za pomocą mięśni w pozycji dogodnej do zadania ciosu.
http://www.forum.biolog.pl/mini-ciekawostki-o-gadach-vt9192.htm
Jaszczurka zwinka jest naszym najpospolitszym gadem. Ciało ma wysmukłe, lecz masywne, dużą głowę, dosyć szeroką, pysk tępo zaokrąglony. Ogon jej jest gruby, proporcjonalnie zwężający się ku tyłowi, o 1/2 lub l 1/4 rażą dłuższy od reszty ciała. Ogon, jak u wszystkich naszych jaszczurek, jest kruchy i łatwo odpada, ulegając następnie częściowej regeneracji. Nogi zwinki są silne, dosyć długie, dobrze rozwinięte, palce - zakończone pazurkami. Największe osobniki spotykane w Polsce nie przekraczają 20 cm długości.
Jaszczurka żyworodna, ma budowę delikatną, ciało lekko walcowate, głowę niewielką, ogon gruby i jak gdyby nieproporcjonalny w stosunku do reszty ciała. Długość żyjących u nas dorosłych osobników nie przekracza zwykle 14 cm. Łuski pokrywające grzbiet są drobne, lecz nie ziarniste.
Jaszczurka zielona jest zwierzęciem wybitnie ciepłolubnym. Żyje na zboczach jarów, stokach wzgórz silnie nasłonecznionych i porosłych kolczastą, ciepłolubną roślinnością. Przestraszona wspina się dobrze po gałęziach krzaków lub po skalach, zwykle jednak szuka schronienia w norach, szczelinach skalnych itp.
Padalec jest niewielką, beznogą jaszczurką przypominającą swym kształtem małego węża. Ciało jego jest silnie wydłużone, walcowate, głowa bardzo mała i słabo odgraniczona od tułowia, pysk lekko zaokrąglony, ogon równy mniej więcej długości reszty ciała, na końcu lekko zaokrąglony i zakończony małym, kolczastym wyrostkiem.
Zaskroniec zwyczajny jest najlepiej znanym, niejadowitym wężem żyjącym w Polsce. Ciało jego jest masywne, silne, głowa duża, płaska, wyraźnie odgraniczona od tułowia, ogon niezbyt długi, równy mniej więcej 1/5długości całego ciała. Dorosłe okazy dochodzą często do 150 cm długości, w Polsce jednak rzadko przekraczają Im. Ciało zaskrońca pokryte jest drobnymi, szorstkimi, słabo wręgowanymi łuskami. Brzuch pokrywają szerokie pierścieniowe tarczki brzuszne charakterystyczne dla naszych wężów, nie spotykane natomiast u padalca.
Wąż Eskulapa jest naszym największym i najrzadszym zarazem wężem. Ciało jego jest wysmuklę, gibkie, muskularne, głowa owalna, słabo, lecz wyraźnie odgraniczona od tułowia. Ogon jest stosunkowo długi, biczykowaty i chwytny, dzięki czemu wąż ten może doskonale wspinać się po krzakach i drzewach.
Żmija zygzakowata jest jedynym jadowitym wężem żyjącym w Polsce. Należy ona do węży jadowitych z grupy tzw. solenoglypha, których aparat jadowy wykazuje najwyższy stopień rozwoju: ich górna szczęka jest zupełnie zredukowana i służy do osadzenia tylko zębów jadowych. Zęby te mają kanaliki, przez które jad dostaje się do ciała ofiary. W czasie spoczynku zęby te są złożone, a dopiero w czasie ataku żmija ustawia je za pomocą mięśni w pozycji dogodnej do zadania ciosu.
To nie są wszystkie.;)