Question

Potrzebuje scenariusza na bardzo krótką scenkę dotyczącą dobrego zachowania w teatrze Bardzo proszę ;)

Answer 1

WSTĘP

Narrator 1:
- Dzień dobry!
Narrator 2:
- Witamy Państwa!
Narrator 1:
- Czy wiesz, co to jest savoir-vivre?
Narrator 2:
- Mniej więcej to samo, co bon ton, tylko trudniej się to wymawia
Narrator 1:
- No dobrze, a co to jest bon ton?
Narrator 2:
- Wiedza o tym, jak człowiek dobrze wychowany zachowuje się w różnych sytuacjach
Narrator 1:
- Hm… a kto to właściwie jest ten dobrze wychowany człowiek?
Narrator 2:
- To ktoś, kto nie zachowuje się jak małpa i kogo nie trzeba chować do szafy, gdy przychodzą goście.
Narrator 1:
- Czyli każdy, kto przeczyta książkę „Bon czy ton… czyli savoir-vivre dla dzieci” Grzegorza Kasdepke i czegoś się z niej nauczy!
Narrator 2:
- Tak, a my przeczytaliśmy już tę książkę i przedstawimy z niej krótkie scenki obrazujące naukę dobrych manier. W roli głównej para uroczych bliźniaków – Kuba i Buba.

TELEFONOWANIE (s. 125) [narrator, Kuba, Buba, mama, tata]
Narrator:
- Nie minął miesiąc, odkąd Kuba i Buba dostali w prezencie telefony komórkowe, a już wszyscy mieli ich dość. Ich – czyli telefonów i naszych drogich bliźniaków.
Buba:
- Halo! Do kogo się dodzwoniłam?
Kuba:
- Najpierw proszę się przedstawić! Kultura wymaga, żeby osoba dzwoniąca przywitała się i przedstawiła pierwsza.
Buba:
- Przecież powiedziałam „cześć”!
Kuba:
- Ale nie powiedziałaś, kim jesteś!
Mama: (popycha tatę)
- Zrób coś, bo zaraz oszaleję!
Tata: (podchodzi do Kuby i Buby)
- Słuchajcie… W dzień powszedni nie wypada do nikogo dzwonić przed godziną ósmą, dziewiątą rano.
Buba:
- Dzisiaj jest niedziela
Tata: (zabiera telefony)
- Tym bardziej. W dzień wolny od pracy nie wypada dzwonić przed dziesiątą. I nie później niż do dwudziestej drugiej. No, góra do dwudziestej trzeciej.
A skoro już mowa o dniu wolnym od pracy, to zapamiętajcie na przyszłość, że w taki dzień nie wypada do nikogo dzwonić w sprawach zawodowych. No, chyba, że jest to bardzo ważne.
Buba:
- Nie dzwoniłam w sprawie zawodowej, ale to też było bardzo ważne!
Tata:
- To znaczy?
Buba:
- Chciałam zapytać, co dziś robimy.
Tata:
- O piątej rano?
Buba:
- No co? Lepiej ustalić to wcześniej. W zeszłą niedzielę tak długo się kłóciliśmy, czy iść do kina czy do Zoo, że zapadł zmrok i musieliśmy iść spać. Więc chyba lepiej zacząć kłótnię o świcie, prawda?

ŁYŻECZKA (s. 57) [narrator, Kuba, Buba, mama]
Narrator:
- Czasami zwykła mała łyżeczka może być przyczyną potężnej awantury…
(Kuba, Buba i mama siedzą przy stole, piją herbatę. Buba głośno miesza herbatę w filiżance)
Kuba:
- Ciszej!
Buba:
Co ciszej?
Kuba:
- Musisz tak stukać tą łyżeczką? To jest filiżanka, a nie dzwonek!
(Buba wzrusz ramionami)
Buba:
- A komu to przeszkadza?
Kuba:
- Nam. Ludziom kulturalnym!
(Buba wyjmuje łyżeczkę z filiżanki, oblizuje ją i odkłada na bok)
Kuba: (łapie się za głowę)
- Łyżeczki się nie oblizuje! Ani nie kładzie się jej na stole. Od czego masz spodek?
(Buba opiera łyżeczkę o spodek)
Kuba:
- Mamo! Pomocy! Powiedz jej, że łyżeczki nie opiera się o spodek. Łyżeczkę trzeba na spodku położyć!
Buba: (rzuca łyżeczką w Kubę)
- Teraz dobrze?
Kuba: (krzyczy)
- Źle! (też rzuca łyżeczką)

PRZEKLEŃSTWA (s. 79) [narrator, Kuba, Buba, mama, tata]
Narrator:
- Z pokoju Kuby i Buby dochodziły jakieś dziwne odgłosy. Zaintrygowana mama stanęła pod ich drzwiami
(mama słucha)
Buba:
- A wtedy piip i piip!
Kuba:
- A my wtedy piip, piip i piiip!
Mama:
- Czy wyście zwariowali?
Buba:
- Bawimy się w takiego pana z telewizji. Gdy mówił, to prawie przez cały czas było słychać takie „piiip”!
Mama: (śmieje się )
- Musicie naśladować akurat takiego półgłówka?
Kuba:
- Skąd wiesz, że to był półgłówek?
Mama:
- Bo tylko półgłówek cały czas przeklina… To całe „piiip” jest po to, żeby nie trzeba było słuchać brzydkich wyrazów… W telewizji często tak robią.
(wchodzi tata)
Tata: (zdenerwowany)
- Miałem stłuczkę! I to z takim chamem, że sobie nie wyobrażacie!
Buba:
- A skąd wiesz, że z chamem?
Tata:
- Wiecie, co mi powiedział, gdy wysiadł z samochodu?
Mama:
- No co?
Tata:
- Piiiiiiiiiiiiiip!
(i zakrywa sobie usta)

LIST (s. 55) [narrator, Kuba, Buba, mama]
Narrator:
- Po ostatniej awanturze Kuba i Buba postanowili nie odzywać się do siebie. Ale od czego są listy, prawda?
Kuba: (do mamy)
- Mamo! Czy możesz powiedzieć swojej córce, że na listy należy odpowiadać w ciągu tygodnia, najwyżej dwóch?
Mama:
- Słyszałaś, Buba?
Buba:
- Słyszałam. Powiedz swojemu synalkowi, że nie minęło jeszcze nawet pół dnia! To raz, a dwa – niech się tak nie wymądrza! Nie będzie pouczał mnie ktoś, kto nie wie, że nie wypada wysyłać listu w całości wydrukowanego na drukarce!
Kuba:
- Nie był w całości wydrukowany na drukarce! „Pocałuj mnie w nos” napisałem własnoręcznie!
(mama wzniosła oczy ku niebu)
Buba:
- Ale zapomniałeś o własnoręcznym podpisie. Nie wspominając o nagłówku i zakończeniu!
Kuba: (przedrzeźnia Bubę)
- „O nagłówku i zakończeniu”… Patrzcie ją, jaka kulturalna! A nie wie, że listów nie pisze się na jakiejś kartce wyrwanej z zeszytu!
Buba:
- Napisałam list na specjalnym papierze w świnki!
Kuba:
- No właśnie, dlaczego w świnki?
Buba: (śmiejąc się)
- Spójrz w lustro, to się dowiesz!
Kuba: (krzyczy)
- Nie odzywam się do ciebie!
Buba:
- Ani ja do ciebie!
(odwracają się do siebie plecami)

POWITANIE (s. 79) [narrator, Kuba, Buba, tato]
Narrator:
- Niektóre kłótnie Kuby i Buby kończą się bijatyką – tak było i tym razem
(Kuba i Buba się biją. Tata ich rozdziela)
Tata:
- O co poszło?
Buba: (krzyczy)
- O brak kultury! Kuba nie wie, że to mężczyzna powinien pierwszy powiedzieć „dzień dobry”! Albo „cześć”! A nie kobieta! Wróciłam od babci, wchodzę do pokoju – a ten siedzi i się gapi!
Kuba:
- Przede wszystkim jestem starszy. I to o całe sześć minut! A jak wiadomo, to osoba młodsza powinna powiedzieć pierwsza „dzień dobry”!
Buba:
- Może jeszcze mam do ciebie mówić „dziadziu”?
Kuba:
- Mów jak chcesz. Ale zapamiętaj sobie, że „dzień dobry” mówi najpierw ta osoba, która gdzieś wchodzi, a nie ta, która już tam jest. Siedziałem sobie spokojnie w pokoju – w ty wchodzisz i się gapisz! (znów zaczynają się bić)
(Tata chwyta ich za uszy)
Buba:
- Zasada jest prosta. Osoba mniej ważna mówi „dzień dobry” osobie ważniejszej. A kto tu jest ważniejszy, to chyba wiadomo!
Kuba:
- Jak to wiadomo? Według mnie to ja jestem ważniejszy!
Buba:
- A według mnie to ja!
Tata:
- Uwaga! Macie zakaz oglądania telewizji!
Kuba i Buba:
- Do kiedy?
Tata:
- Dopóki nie zrozumiecie, że „Dzień dobry” mówi najpierw ta osoba, która jest po prostu lepiej wychowana!
(Tata odchodzi)

DAMA I GENTELMEN (s. 22) [narrator, Kuba, Buba, tata, mama]
Narrator:
- Kuba i Buba siedzą i czytają książki. Kuba czyta książki znacznie szybciej niż Buba – nic więc dziwnego, że gdy Buba czytała rozdział pierwszy podręcznika dobrych manier, Kuba był przy rozdziale czwartym. I tam właśnie wyczytał coś, co bardzo go zaciekawiło…
(Kuba wstaje i idzie do rodziców, którzy siedzą przy stole)
Kuba:
- Od dzisiaj jestem gentelmanem!
(tata i mama wybuchają śmiechem)
Tata:
- Chyba dżentelmenem?
Kuba:
- Niech będzie dżentelmenem. Czyli kimś takim, kto umie zachować się w każdej sytuacji, kimś, na kim można zawsze polegać, kimś, kogo wszyscy podziwiają oraz…(podbiega Buba)
Buba:
- A niby kto ciebie podziwia? To już prędzej ja mogłabym zostać tym całym dżentelmenem!
Kuba:
- Nie mogłabyś! Dżentelmenem może zostać tylko mężczyzna!
Buba:
- To niesprawiedliwe! Mamo, powiedz mu!
Mama:
- Ty możesz zostać damą!
Buba: (niepewnie)
- A kto to taki dama?
Kuba:
- Ktoś taki jak dżentelmen. Tylko że samiczka…

DZIĘKUJĘ (s. 28)  [narrator, Kuba, Buba]
Narrator:
- Nie dość, że Kuba i Buba są bardzo do siebie podobni, to jeszcze lubią to samo jeść – na przykład cukierki z marcepanem. Ilekroć któreś z nich idzie po zakupy, zawsze przynosi do domu garść ulubionych słodyczy.
Kuba: (wyciąga torebkę z cukierkami w kierunku Buby)
-Chcesz?
Buba: ( sięga do torebki, ale Kuba cofa rękę)
Kuba:
-A co się mówi?
Buba:
-Mówi się „masz szczęście”.
Kuba:
-Mówi się „dziękuję”
Buba: ( wzburzona)
- To dlaczego tak nie mówisz, gdy ja cię częstuję?
Kuba:
-Bo ty się nie znasz na dobrym wychowaniu. Nawet byś nie doceniła!
Buba:
-Proszę, proszę! Czyli jesteś wychowany tylko na pokaz?
Kuba:
-Dobra, nie ma się o co kłócić… (potrząsa torebką)
To chcesz?
Buba:
-Nie, dziękuję! Sama pójdę po zakupy!  

USTĘPOWANIE MIEJSCA (s. 132) [narrator, Kuba, Buba, starszy pan]
Narrator:
- Tym razem nasi bliźniacy wsiadają do autobusu. Zobaczmy, co się stanie
Kuba:
- Raz, dwa, trzy, moje miejsce! (siada na wolnym miejscu)
Buba:
- Ty mówisz o dobrym wychowaniu… a nie wiesz, że kobiecie ustępuje się miejsca!
Kuba:
- Jak wejdzie jakaś kobieta, to jej ustąpię!
Buba:
- Już weszła… (stuka się w pierś)
Kuba:
- Nie mówisz chyba o sobie?
Buba:
- Owszem. Kobietą jest się zawsze, a nie tylko wtedy, gdy trzeba od niej przepisać pracę domową!
Kuba:
- Proszę bardzo! (zrywa się na równe nogi) Mam w nosie twoją pracę domową!
Buba:
- Dziękuję! (uśmiecha się słodko i siada)
(Starszy pan wsiada do autobusu):
Kuba: (pochyla się ku Bubie)
- Nie udawaj, że nie widzisz…
(Buba wzdycha i wstaje)
Starszy pan:
- Dziecko, siedź sobie…Przecież widzę, że jesteś zmęczona, a może i chora…
Buba:
- Ja?
Kuba:
- Zdrowa, zdrowa. Zawsze ma taką minę, jak ma ustąpić komuś miejsca…

POKAZYWANIE PALCEM (s. 77) [narrator, Kuba, Buba, pan Różnicki]
Narrator:
- Pan Różnicki, nauczyciel matematyki, napisał na tablicy kilka działań, a potem odwrócił się do klasy, odchrząknął i wskazując powypisywane przez siebie liczby, zapytał:
Pan Różnicki:
- Co takiego zrobiłem źle?
Buba: (podnosi rękę)
- Ja wiem!
Pan Różnicki: (zdziwiony)
- No więc słucham, co?
Kuba:
- Buba ma rację. Nie pokazuje się palcem, tylko całą dłonią…
Pan Różnicki:
- Do kąta! (wskazuje miejsce przy drzwiach palcem. Patrzy na palec, otworzył całą dłoń i wskazał drugi kąt)
- Buba też. Natychmiast!

KŁAMSTWO (s. 50) [narrator, Kuba, Buba, pan Różnicki]
Narrator:
- Kuba i Buba najczęściej robią wszystko, co tylko możliwe, żeby się jakoś od siebie odróżnić – ale nie wtedy, gdy któreś z nich ma odpowiadać przy tablicy
Pan Różnicki:
- Ty jesteś Kuba czy Buba?
Buba:
- Buba
Pan Różnicki:
- A ty?
Kuba:
- Ja jestem Kuba.
Pan Różnicki:
- To w takim razie Buba do tablicy. Ale słuchajcie, jeśli kłamiecie…(grozi im palcem) To nieładnie, tak nie wolno!
Kuba:
- Może i nieładnie… Ale nawet kulturalnym ludziom zdarza się czasem skłamać…
Pan Różnicki:
- Pierwszy raz słyszę!
Kuba:
- A lekarze? Czasami kłamią, że z pacjentem jest wszystko dobrze tylko po to, by ich nie martwić…
Pan Różnicki:
- Nie jesteście lekarzami!
Buba:
- Nie jesteśmy. Ale na przykład mówimy czasami, że dobrze pan wygląda, prawda?
Kuba:
- Albo że miło pana widzieć.
Pan Różnicki:
- A to nieprawda?
Kuba i Buba:
- Pewnie, że nieprawda. Mówimy tak tylko dlatego, że jesteśmy kulturalni, to chyba jasne…

CZYTANIE CUDZYCH LISTÓW (s. 20) [Kuba, Buba, narrator, pani od polskiego]
Narrator:
- Kuba i Buba potrafią doprowadzić do szału nie tylko rodziców, ale także zupełnie obcych sobie ludzi. Jak również nauczycieli.
Pani od polskiego:
- Kuba, przypomnij, co było na dzisiaj zadane…
Kuba:
- Mieliśmy napisać list do przyjaciela
Pani:
No to czytaj.
Kuba: (patrzy oburzony)
- Chyba panu żartuje?
Pani:
- Słucham?
Kuba:
- Nie mam zamiaru czytać pani moich listów! Pani jest źle wychowana!
Pani: (wstaje)
- Chłopcze, czyś ty zwariował?
(podchodzi do ławki Kuby)
- Jeśli nie napisałeś, to się po prostu przyznaj… Pokaż zeszyt.
Kuba:
- Nie ma mowy! (chowa zeszyt za plecami) Buba, powiedz pani, co wyczytaliśmy w podręczniku dobrych manier?
Buba:
- Kuba ma rację! Czytanie cudzych listów jest bardzo niekulturalne!
Pani:
- Ale to przecież tylko wypracowanie w formie listu!
Uczeń:
- Dobra, dobra! Znamy takich ciekawskich. Najpierw czytają, a potem stawiają pały. Trochę kultury!

Proszę o punkty.