Kultura średniowiecza dzieli się na 2 okresy: romański i gotycki. W okresie romańskim zachodzą wielkie zmiany w kulturze i sztuce - chrześcijański Zachód powolutku wychodzi z okresu barbaryzacji spowodowanej upadkiem Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego i atakami plemion germańskich. Pierwszym okresem ożywienia był tzw. renesans karoliński. Były to czasy ożywienia kulturalnego spowodowanego działaniami Karola Wielkiego (742 ? 814). Zaczął on od odbudowy szkolnictwa. W tym celu zwrócił się o pomoc do najbardziej oświeconych ośrodków ówczesnej Europy, mianowicie klasztorów Irlandii. W obrębie swego imperium Charlmagne przeprowadził reformę nauczania w szkołach klasztornych, a następnie polecił biskupom organizować szkoły katedralne w stolicach diecezji. Do zreformowanych (wg programu tzw. 7 sztuk wyzwolonych ? gramatyka, dialektyka, retoryka, geometria, arytmetyka, astronomia i muzyka) szkół mogli uczęszczać nie tylko kandydaci na duchownych, ale również ludzie świeccy. Za panowania Karola Wielkiego nastąpił rozwój historiografii - spisywano roczniki, a wybitny frankijski historyk Einhard (775 ? 840) napisał biografię cesarza ?Vita Karoli Magni?, będącą wzorem dla późniejszych prac tego typu. Równolegle z odrodzeniem piśmiennictwa historycznego rozwijała się sztuka, która nawiązywała do tradycji antycznych, lecz jednocześnie dążyła do stworzenia swego własnego programu. Najważniejszą dziedziną sztuki była architektura sakralna i świecka, głównym zabytkiem architektury karolińskiej, która już miała elementy romańskie, jest kaplica pałacowa w Akwizgranie. Po okresie zastoju kulturalnego po wygaśnięciu dynastii karolingów (987 r.), kolejnym okresem ożywienia był wiek XI. Wyraźne są zmiany światopoglądowe - chęć wyzwolenia się ówczesnych ludzi z panującego dotąd bezapelacyjnie partykularyzmu, która znalazła wyraz w pielgrzymkach religijnych oraz przedsięwzięciach militarnych, mających na celu odbicie Ziemi Świętej z rąk Arabów, innymi słowy w krucjatach. Na przełomie XI i XII wieku nastąpił wielki rozwój szkolnictwa - powstały szkoły, które możemy nazwać preuniwersyteckimi (najsłynniejsze w Bolonii, Paryżu, Oksfordzie i Modenie), rozpoczął się rozwój nauki prawa i filozofii. Wśród filozofów tego okresu należy wyróżnić Pierre Ablarda (1079 - 1142) oraz Bernarda z Clairvaux (1090 - 1153). Rozwijało się także piśmiennictwo - poezja religijna oraz eposy rycerskie (słynna ?Pieśń o Roladzie?). Najważniejszą jednak dziedziną sztuki jednak nadal była architektura. Powiększenie potencjału gospodarczego krajów Europy Zachodniej odbiło się w sposób bezpośredni na ich budownictwie. Umożliwiło to podjęcie na przełomie X i XI wieku wielkich inwestycji budowlanych, których śladem są przede wszystkim zachowane do dziś świątynie.
Kultura średniowiecza dzieli się na 2 okresy: romański i gotycki. W okresie romańskim zachodzą wielkie zmiany w kulturze i sztuce - chrześcijański Zachód powolutku wychodzi z okresu barbaryzacji spowodowanej upadkiem Zachodniego Cesarstwa Rzymskiego i atakami plemion germańskich.
Pierwszym okresem ożywienia był tzw. renesans karoliński. Były to czasy ożywienia kulturalnego spowodowanego działaniami Karola Wielkiego (742 ? 814). Zaczął on od odbudowy szkolnictwa. W tym celu zwrócił się o pomoc do najbardziej oświeconych ośrodków ówczesnej Europy, mianowicie klasztorów Irlandii. W obrębie swego imperium Charlmagne przeprowadził reformę nauczania w szkołach klasztornych, a następnie polecił biskupom organizować szkoły katedralne w stolicach diecezji. Do zreformowanych (wg programu tzw. 7 sztuk wyzwolonych ? gramatyka, dialektyka, retoryka, geometria, arytmetyka, astronomia i muzyka) szkół mogli uczęszczać nie tylko kandydaci na duchownych, ale również ludzie świeccy.
Za panowania Karola Wielkiego nastąpił rozwój historiografii - spisywano roczniki, a wybitny frankijski historyk Einhard (775 ? 840) napisał biografię cesarza ?Vita Karoli Magni?, będącą wzorem dla późniejszych prac tego typu. Równolegle z odrodzeniem piśmiennictwa historycznego rozwijała się sztuka, która nawiązywała do tradycji antycznych, lecz jednocześnie dążyła do stworzenia swego własnego programu. Najważniejszą dziedziną sztuki była architektura sakralna i świecka, głównym zabytkiem architektury karolińskiej, która już miała elementy romańskie, jest kaplica pałacowa w Akwizgranie.
Po okresie zastoju kulturalnego po wygaśnięciu dynastii karolingów (987 r.), kolejnym okresem ożywienia był wiek XI. Wyraźne są zmiany światopoglądowe - chęć wyzwolenia się ówczesnych ludzi z panującego dotąd bezapelacyjnie partykularyzmu, która znalazła wyraz w pielgrzymkach religijnych oraz przedsięwzięciach militarnych, mających na celu odbicie Ziemi Świętej z rąk Arabów, innymi słowy w krucjatach.
Na przełomie XI i XII wieku nastąpił wielki rozwój szkolnictwa - powstały szkoły, które możemy nazwać preuniwersyteckimi (najsłynniejsze w Bolonii, Paryżu, Oksfordzie i Modenie), rozpoczął się rozwój nauki prawa i filozofii. Wśród filozofów tego okresu należy wyróżnić Pierre Ablarda (1079 - 1142) oraz Bernarda z Clairvaux (1090 - 1153). Rozwijało się także piśmiennictwo - poezja religijna oraz eposy rycerskie (słynna ?Pieśń o Roladzie?).
Najważniejszą jednak dziedziną sztuki jednak nadal była architektura. Powiększenie potencjału gospodarczego krajów Europy Zachodniej odbiło się w sposób bezpośredni na ich budownictwie. Umożliwiło to podjęcie na przełomie X i XI wieku wielkich inwestycji budowlanych, których śladem są przede wszystkim zachowane do dziś świątynie.
Długie sorki