(1606-1669), holenderski malarz i grafik. Jeden z największych artystów w dziejach sztuki, o cechach geniuszu zgodnego z tendencjami charakteryzującymi sztukę holenderską XVII stulecia. Rembrandt kształcił się u J. van Swanenburga w Lejdzie, a następnie u P. Lastmana w Amsterdamie (1620-1623). W okresie lejdejskim realizował głównie tematykę biblijną oraz portrety. Płótna te dowodzą przyswojenia przez Rembrandta światłocieniowego styluCaravaggia.
Rembrandt (1606-1669) - holenderski malarz barokowy Cechy malarstwa: - psychologiczna głębia portretów - malarz grubo kładł farbę na płótnie - pełne siły kompozycje, zróżnicowane w doborze motywów - gama barwna akcentująca czerń i biel - surowy modelunek spowity cieniem - gwałtowne przejścia od partii jasnych do ciemnych W 1620 roku wstępuje artysta na uniwersytet w Lejdzie, ufundowany miastu w dowód uznania za heroizm wykazany w walce wyzwoleńczej przeciwko hiszpańskiemu panowaniu. Uniwersytet, ze swym czarodziejskim światem klasyki starożytnej, a jednocześnie przerażające ubóstwo i nędza nizin społecznych Lejdy (według oficjalnych danych połowa mieszkańców miasta wiodła żywot na granicy głodu) były dla artysty najbardziej trwałymi doświadczeniami młodości. Pierwszym nauczycielem Rembrandta był lejdeński artysta Jacob van Swanenburgh, mistrz o miernym talencie lecz dużej wyobraźni. Rembrandt przebywa w jego pracowni około trzech lat, gruntownie przyswajając sobie lekcję malarskiego rzemiosła, a dopełnia swych artystycznych studiów w atelier znakomitego malarza historycznego Pietera Lastmana, w Amsterdamie. Podczas następnych lat pobytu w Lejdzie Rembrandt obok kompozycji jednopostaciowych maluje niewielkie sceny wielofiguralne, w których światło wypełniające przestrzeń, można już powiedzieć: ,,świetlistopowietrzna aura", zaczyna odgrywać coraz większą rolę.
(1606-1669), holenderski malarz i grafik. Jeden z największych artystów w dziejach sztuki, o cechach geniuszu zgodnego z tendencjami charakteryzującymi sztukę holenderską XVII stulecia.
Rembrandt kształcił się u J. van Swanenburga w Lejdzie, a następnie u P. Lastmana w Amsterdamie (1620-1623). W okresie lejdejskim realizował głównie tematykę biblijną oraz portrety. Płótna te dowodzą przyswojenia przez Rembrandta światłocieniowego styluCaravaggia.
Rembrandt (1606-1669) - holenderski malarz barokowy
Cechy malarstwa:
- psychologiczna głębia portretów
- malarz grubo kładł farbę na płótnie
- pełne siły kompozycje, zróżnicowane w doborze motywów
- gama barwna akcentująca czerń i biel
- surowy modelunek spowity cieniem
- gwałtowne przejścia od partii jasnych do ciemnych
W 1620 roku wstępuje artysta na uniwersytet w Lejdzie, ufundowany miastu w dowód uznania za heroizm wykazany w walce wyzwoleńczej przeciwko hiszpańskiemu panowaniu. Uniwersytet, ze swym czarodziejskim światem klasyki starożytnej, a jednocześnie przerażające ubóstwo i nędza nizin społecznych Lejdy (według oficjalnych danych połowa mieszkańców miasta wiodła żywot na granicy głodu) były dla artysty najbardziej trwałymi doświadczeniami młodości.
Pierwszym nauczycielem Rembrandta był lejdeński artysta Jacob van Swanenburgh, mistrz o miernym talencie lecz dużej wyobraźni. Rembrandt przebywa w jego pracowni około trzech lat, gruntownie przyswajając sobie lekcję malarskiego rzemiosła, a dopełnia swych artystycznych studiów w atelier znakomitego malarza historycznego Pietera Lastmana, w Amsterdamie. Podczas następnych lat pobytu w Lejdzie Rembrandt obok kompozycji jednopostaciowych maluje niewielkie sceny wielofiguralne, w których światło wypełniające przestrzeń, można już powiedzieć: ,,świetlistopowietrzna aura", zaczyna odgrywać coraz większą rolę.